Nehemiah 2
1 Այնպես պատահեց, որ Արտաշես արքայի քսաներորդ տարվա Նիսան ամսին թագավորն ինձանից գինի ուզեց։ Ես, գինին վերցնելով, տվեցի նրան. թագավորը մենակ էր։
2 Երբ գինին խմեց, ինձ ասաց. «Ինչո՞ւ է քո դեմքը տխուր ու տրտում. դրա պատճառը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ քո սրտի չարությունը»։ Ես սաստիկ վախեցա
3 և թագավորին ասացի. «Արքա՛, դու ապրի՛ր հավիտյան. իմ դեմքն ինչպե՞ս տխուր ու տրտում չլինի, երբ իմ քաղաքն ու իմ հոր տունը անապատ է, իսկ դարպասները՝ հրից ոչնչացած»։
4 Թագավորն ինձ ասաց. «Ինչի՞ մասին է քո խնդրանքը»։ Եվ ես, աղոթքի կանգնած և իմ միտքը դեպի երկնքի Աստված ամբարձած,
5 ասացի թագավորին. «Թող բարություն լինի քո թագավորության վրա. եթե քո ծառան շնորհ գտավ քո առաջ, և եթե կամենում ես, ինձ ուղարկի՛ր Հուդայի երկիր՝ իմ հայրերի գերեզմանների քաղաքը, և ես քո հրամանի խոսքով կկառուցեմ այն»։
6 Թագավորն ու նրա հարճը, որ նստած էր նրա մոտ, ինձ ասացին. «Ե՞րբ կժամանես և ե՞րբ կվերադառնաս»։ Թագավորը բարություն արեց ինձ և արձակեց ինձ, ես նրան ասացի իմ վերադառնալու ժամանակը։
7 Ապա թագավորին ասացի. «Եթե քո առջև շնորհներ գտա, գետի այն կողմերի իշխաններին ուղղված թո՛ւղթ տուր ինձ, և թող ինձ ուղեկցեն մինչև Հուդայի երկիր։
8 Մի թուղթ էլ՝ ուղղված Ասափին, որ արքունի անտառի պահապանն է, որ ինձ փայտ տա քաղաքի դարպասների և պարիսպի շինության և այն տան համար, ուր ես պիտի մտնեմ»։ Թագավորը տվեց, որովհետև իմ Աստծու ձեռքը բարությամբ էր վարվում ինձ հետ։
9 Եկա գետի այն կողմի իշխանների մոտ և նրանց տվեցի թագավորի թղթերը. թագավորն ինձ հետ հզոր առաջնորդներ և ձիեր էր ուղարկել։
10 Երբ Սանաբաղատ իշխանն ու Ամովնի ծառա Տուբիան լսեցին, որ Իսրայելի բարությանը և պետքերին հետամուտ մարդ է եկել, նեղվեցին։
11 Ես եկա Երուսաղեմ ու երեք օր օթևանեցի այնտեղ։
12 Գիշերը վեր կացա. ինձ հետ էին նաև սակավաթիվ մարդիկ։ Որևէ մարդու չէի պատմել թե Աստված ի՛նչ է դրել իմ սիրտը՝ Իսրայելի համար անելու։ Բացի այն գրաստից, որի վրա ես նստում էի, ինձ հետ ուրիշ գրաստ չկար։
13 Ես Հեղեղատի դարպասով դուրս ելա ու անցնելով Թզենիների աղբյուրի բերանով՝ հասա Աղբերի դարպասը. ճնշվում էի Երուսաղեմի պարիսպների տխուր վիճակից, որոնք փլված էին, իսկ դրա դարպասները՝ կրակից ոչնչացած։
14 Անցա Աղբյուրի դարպասով ու Թագավորի ջրավազանի մոտով, բայց տեղ չկար, որ իմ գրաստը, որին հեծել էի, անցներ։
15 Այսպես գիշերով հեղեղատով ելա պարիսպն ի վեր՝ սրտնեղությունից ճնշվելով պարսպի վիճակից, և հասնելով Հեղեղատի դարպասին՝ վերադարձա։
16 Պահապանները չիմացան, թե ո՛ւր գնացի և ի՛նչ էի անում. մինչև այն ժամանակը ոչինչ չէի հաղորդել նաև հրեաներին, քահանաներին, ազնվականներին ու զորագլուխներին և մյուսներին, որոնք կատարում էին գործերը։
17 Նրանց ասացի. «Դուք տեսնում եք այն չարիքը, որի մեջ ենք այժմ, և թե ինչպես Երուսաղեմն անապատ է, իսկ նրա դարպասները՝ հրկիզված։ Եկեք շինե՛նք Երուսաղեմի պարիսպները և դուրս գանք նախատինքից»։
18 Եվ նրանց պատմեցի, թե ինչպես Տիրոջ ձեռքը բարությամբ ինձ հետ էր եղել, նաև թագավորի այն խոսքերը, որ ինձ ասել էր, և նրանց ասացի. «Արդ, եկե՛ք գործի անցնենք և շինենք»։ Այպիսով նրանց ձեռքերը զորացան բարի գործի համար։
19 Երբ Սանաբաղատը, ամովնացի Տուբիա ծառան և արաբացի Գեսամը լսեցին, ծաղրեցին մեզ և մեզ մոտ գալով՝ ասացին. «Ի՞նչ է այդ, որ անում եք, ցանկանում եք ապստամբե՞լ թագավորի դեմ»։
20 Ես պատասխան տվեցի նրանց և ասացի. «Երկնքի և երկրի Աստվածը հաջողություն տվեց մեզ, մենք նրա սուրբ ծառաներն ենք և շինում ենք այս քաղաքը, իսկ դուք Երուսաղեմում բաժին, հիշատակ և իրավունք չունեք»։