Genesis 8
1 Աստված հիշեց Նոյին և նրա հետ տապանում գտնվող բոլոր գազաններին, բոլոր անասուններին, բոլոր թռչուններին և քամի ուղարկեց երկրի վրա, և ջուրը հանդարտվեց։
2 Փակվեցին անդունդի աղբյուրներն ու երկնքի սահանքները, և երկնքից թափվող անձրևը դադարեց։
3 Ջուրը, կամաց-կամաց իջնելով, քաշվում էր երկրի վրայից, և հարյուր հիսուն օր անց այն նվազեց։
4 Յոթերորդ ամսի քսանյոթին տապանը նստեց Արարատ լեռան վրա։
5 Ջուրը շարունակեց նվազել մինչև տասներորդ ամիսը։ Տասնմեկերորդ ամսի առաջին օրը երևացին լեռների գագաթները։
6 Քառասուն օր հետո Նոյը բացեց տապանի պատուհանը, որ պատրաստել էր,
7 և արձակեց մի ագռավ, որը գնաց, բայց չվերադարձավ, անգամ երբ ջուրը ցամաքեց երկրի վրայից։
8 Այնուհետև արձակեց մի աղավնի՝ տեսնելու, թե ջուրը նահանջե՞լ է երկրի վրա։
9 Աղավնին, ոտքը դնելու տեղ չգտնելով, վերադարձավ նրա մոտ՝ տապան, որովհետև երկրի ողջ տարածքը դեռ ծածկված էր ջրով։ Նոյը երկարեց ձեռքը, բռնեց նրան և ներս առավ իր մոտ՝ տապան։
10 Նա սպասեց ևս յոթ օր ու տապանից դարձյալ արձակեց աղավնուն։
11 Աղավնին նրա մոտ վերադարձավ երեկոյան՝ կտուցին ձիթենու մի շյուղ։ Նոյը հասկացավ, որ երկրի վրա ջրերը նվազել են։
12 Նա յոթ օր ևս սպասեց ու նորից արձակեց աղավնուն, որն այլևս նրա մոտ չվերադարձավ։
13 Նոյի կյանքի վեցհարյուրմեկերորդ տարում՝ առաջին ամսի առաջին օրը, ջրերը երկրի վրայից քաշվեցին։ Նոյը բացեց իր կառուցած տապանի ծածկը և տեսավ, որ ջուրը քաշվել է երկրի երեսից։
14 Երկրորդ ամսի քսանյոթերորդ օրը երկիրը չորացավ։
15 Տերը՝ Աստված, Նոյին ասաց.
16 «Դո՛ւրս արի տապանից դու, և քեզ հետ՝ քո կինը, քո որդիները և քո որդիների կանայք,
17 քեզ հետ դո՛ւրս հանիր նաև բոլոր գազաններին, որ քեզ մոտ են, և բոլոր էակներին՝ թռչուններից մինչև անասունները, երկրի վրա սողացող բոլոր սողուններին, որ սողան երկրի վրա։ Աճե՛ք և բազմացե՛ք երկրի վրա»։
18 Եվ Նոյը դուրս եկավ, նրա հետ՝ նրա կինը, իր որդիներն ու իր որդիների կանայք։
19 Տապանից դուրս եկան նաև բոլոր գազանները, բոլոր սողուններն ու բոլոր թռչունները՝ ըստ իրենց տեսակների։
20 Եվ Նոյը զոհասեղան շինեց Աստծու համար։ Նա բոլոր տեսակի մաքուր անասուններից ու բոլոր տեսակի մաքուր թռչուններից ողջակեզ մատուցեց զոհասեղանի վրա։
21 Եվ Տերը՝ Աստված, առավ անուշ հոտը, խորհեց և ասաց. «Այլևս երկիրը չեմ անիծի մարդկանց գործերի համար։ Քանի որ մարդկանց միտքը մանկուց շարունակ ձգտում է դեպի չարը, այլևս երբեք կենդանի ոչ մի էակի չեմ ոչնչացնի, ինչպես որ արեցի։
22 Այսուհետև, քանի դեռ կա երկիրը, թող չդադարեն սերմն ու հունձը, ցուրտն ու տոթը, ամառն ու գարունը, ցերեկն ու գիշերը»։