Hebrews 9
1 Արդարեւ, առաջին Ուխտը եւս իրեն յատուկ պաշտամունքի կանոններ եւ երկրաւոր սրբարան մը ունէր, երկու մասերէ բաղկացած։
2 Նախ կար վրանին առաջին սրահը, Սրբութիւն կոչուած, ուր կային աշտանակը եւ առաջաւորութեան հացերուն սեղանը։
3 Ապա, երկրորդ վարագոյրին ետին՝ կար վրանին միւս սրահը, Սրբութիւն Սրբութեանց կոչուածը,
4 ուր կային ոսկեայ սեղանը՝ խունկ ծխելու համար եւ Ուխտի Տապանակը՝ ներսէն ու դուրսէն ոսկեպատ։ Այս Տապանակին մէջ կը պահուէին մանանայով լեցուն ոսկեայ սափորը, Ահարոնի ծաղկած գաւազանը եւ Ուխտի տասնաբանեայ պատուիրաններուն քարէ տախտակները։
5 Տապանակին վրայ կային Աստուծոյ փառքը ներկայացնող քերովբէները, որոնք իրենց թեւերով հովանի կ՚ընէին Քաւութիւն կոչուած կափարիչին վրայ։ Ուրիշ մանրամասնութիւններու մասին խօսիլ չեմ ուզեր հիմա։
6 Սրբարանը այդպէս յարդարուած էր ուրեմն։ Քահանաներ պաշտամունքը կատարելու համար մշտականօրէն կը մտնէին վրանին առաջին սրահը։
7 Բայց երկրորդ սրահը միայն քահանայապետը կը մտնէր, տարին մէկ անգամ, այն ալ՝ իր եւ ժողովուրդին անգիտութեամբ գործած մեղքերուն փոխարէն՝ զոհի արիւնը մատուցանելու համար Աստուծոյ։
8 Այդ բոլորով Սուրբ Հոգին ցոյց կու տար, թէ որքան ատեն որ վրանին առաջին սրահը կանգուն կը մնար՝ բուն Սրբարանին մուտքը մեր առջեւ փակ էր,
9 ինչ որ խորհրդանշականօրէն կը ցուցնէ՝ թէ ներկայիս այդ Սրբարանը բաց է մեր առջեւ։ Այնտեղ մատուցուած նուէրներն ու զոհերը չէին կրնար մաքրել պաշտամունքը մատուցանողին խղճմտանքը,
10 որովհետեւ միայն ուտելիքի, խմելիքի եւ ծիսական պէսպէս լուացումներու կապուած էին։ Եւ այդ մարմնականկարգերը ի զօրու էին մինչեւ ուղղութեան, այսինքն նոր կարգերու հաստատման ժամանակը։
11 Բայց երբ Քրիստոս եկաւ, որպէս գալիք նոր կարգերուն Քահանայապետը, մտաւ մեծ, կատարեալ խորանը, որ մարդկային ձեռքերով չէ շինուած. այսինքն՝ այս նիւթեղէն աշխարհին մաս չի կազմեր։
12 Անիկա միանգամընդմիշտ մտաւ Սրբարանը, ո՛չ թէ նոխազներու եւ ցուլերու արիւնով, այլ՝ ի՛ր իսկ սեփական արիւնով, անով մեզի համար յաւիտենական փրկութիւն ապահովելով։
13 Եթէ ցուլերուն եւ նոխազներուն արիւնը սրսկելը, կամ երինջներուն մոխիրը ցանելը կը բաւեն՝ ծիսականօրէն պիղծ մէկը սրբելու համար մարմնական մաքրութեամբ,
14 Քրիստոսի արիւնը շատ աւելին պիտի չընէ՞ միթէ։ Արդարեւ, յաւիտենական Հոգիին միջոցաւ Քրիստոս ինքզինքը որպէս անարատ զոհ Աստուծոյ մատուցանեց, որպէսզի իր արիւնով մաքրէ ձեր խղճմտանքը մեռելական գործերէ, եւ դուք կարենաք կենդանի Աստուածը պաշտել։
15 Ատով իսկ Քրիստոս Նոր Ուխտին միջնորդը եղաւ, քանի իր մահով քաւեց այն յանցանքները, որոնք առաջին Ուխտի ժամանակաշրջանին գործուեցան, որպէսզի Աստուծոյ կողմէ հրաւիրուած մարդիկը խոստացուած յաւիտենական կեանքը ժառանգեն։
16 Ոեւէ ուխտի, այսինքն՝ ոեւէ կտակի պարագային, նախ անհրաժեշտօրէն կտակագիրին մահը պէտք է հաստատուի,
17 որովհետեւ կտակ մը միայն կտակագիր անձերուն մահուընէն ետք ի զօրու կը դառնայ. իսկ որքան ատեն որ կտակը գրողը դեռ ողջ է՝ կտակը չի կրնար ի զօրու ըլլալ։
18 Ահա թէ ինչո՛ւ առաջին Ուխտը եւս չկնքուեցաւ՝ մինչեւ որ արիւն չթափուեցաւ։
19 Մովսէս Օրէնքի գիրքին մէջ բովանդակուած բոլոր պատուիրանները ժողովուրդին կարդալէ ետք, առաւ զոհ մատուցուած ցուլերուն ու նոխազներուն արիւնը եւ քիչ մը ջուր, եւ կարմիր բուրդէ ու զոպայի ճիւղերէ կազմուած փունջով մը՝ սրսկեց Ուխտի գիրքին եւ ամբողջ ժողովուրդին վրայ,
20 ըսելով. «Այս արիւնով է որ կը կնքուի Ուխտը, որուն հնազանդիլ պատուիրեց ձեզի Աստուած»։
21 Ապա նոյն արիւնէն սրսկեց նաեւ վկայութեան խորանին եւ պաշտամունքային բոլոր առարկաներուն վրայ։
22 Եւ Օրէնքին համաձայն՝ գրեթէ ամէն ինչ արիւնով կը սրբուի. մեղքերու թողութիւնն ալ առանց արեան հեղումի չ՚ըլլար։
23 Այսպէս ուրեմն, եթէ երկնաւոր Սրբարանին ընդօրինակութիւնը եղող երկրաւոր սրբարանը այսպիսի ծէսերով հարկ էր որ սրբուէր, բուն իսկ երկնաւորը աւելի՛ լաւ զոհերու պէտք ունէր հարկաւ։
24 Որովհետեւ Քրիստոս չմտա՛ւ մարդկային ձեռքերով շինուած սրբարանը, որ ճշմարիտ Սրբարանին նախատիպն էր, այլ՝ նոյնինքն երկինք մտաւ, ուր այժմ Աստուծոյ ներկայութեան կը գտնուի մեզի համար։
25 Երկրաւոր տաճարին քահանայապետը տարին մէկ անգամ Սրբութիւն Սրբութեանց կը մտնէր, զոհուած կենդանիներու արիւնով։ Սակայն Քրիստոս երկնային Սրբարան չմտաւ բազմաթիւ անգամներ ինքզինքը ընծայելու համար.
26 այլապէս՝ պէտք էր աշխարհին սկիզբէն ի վեր բազմաթիւ անգամներ չարչարուէր։ Մինչդեռ այժմ, ահաւասիկ, երբ ժամանակները իրենց կատարումին կը մօտենան, Քրիստոս յայտնուեցաւ՝ միանգամընդմիշտ ինքզինքը իբրեւ զոհ ընծայելով, մեղքը բնաջինջ ընելու համար։
27 Եւ ինչպէս որ մարդիկ մէկ անգամ կը մեռնին եւ անկէ ետք Աստուծոյ դատաստանին կը յանձնուին,
28 այնպէս ալ Քրիստոս միայն մէկ անգամ զոհ մատուցուեցաւ՝ մարդոց մեղքերը վերցնելու համար։ Իսկ երկրորդ անգամ պիտի յայտնուի՝ ո՛չ թէ մեղքերը վերցնելու, այլ փրկելու համար անոնք՝ որոնք հաւատքով կը սպասեն իրեն։