Bible

1 (اين مزمور را داود هنگامی نوشت كه با لشگر سوری در جنگ بود و هنوز معلوم نبود كدام طرف برنده خواهد شد. اين همان جنگی است كه يوآب، سردار لشگر داود، دوازده هزار ادومی را در «درۀ نمک» از پای درآورد.) ای خدا، تو ما را طرد كرده‌ای، ما را پراكنده ساخته و بر ما خشمگين بوده‌ای؛ اما اينک بسوی ما بازگرد. 2 زمين را لرزان ساخته و آن را شكافته‌ای؛ شكافهايش را بهم آور، زيرا نزديک است متلاشی شود. 3 به قوم برگزيده‌ات سختی‌های فراوان داده‌ای؛ ما را همچون افراد مست گيج و سرگردان نموده‌ای. 4 تو برای كسانی كه تو را گرامی می‌دارند پرچمی به اهتزاز درآورده‌ای تا آنان را در مقابل تيرهای دشمن در امان داری. 5 ای خدايی كه ما را دوست داری، با قدرت خويش ما را نجات ده و دعای ما را اجابت فرما. 6 خدا در خانۀ مقدس خويش سخن گفته و فرموده است: «با پيروزی شهر شكيم و درۀ سوكوت را بين قوم خود تقسيم خواهم كرد. 7 جلعاد و منسی از آن من است؛ افرايم كلاهخود من و يهودا عصای سلطنت من است. 8 اما قوم موآب را مانند لگن برای شستشو بكار خواهم برد، بر قوم ادوم كفشم را خواهم انداخت و بر فلسطين فرياد بر خواهم آورد.» 9 كيست كه مرا برای گرفتن شهرهای حصاردار ادوم رهبری كند؟ ای خدا، تو ما را رهبری كن؛ بلی، تو كه اينک از ما روگردان شده‌ای، ما را رهبری كن! 10 11 تو ما را درجنگ با دشمن كمک كن، زيرا كمک انسان بی‌فايده است. 12 با كمک تو ای خدا، پيروز خواهيم شد، زيرا تو دشمنان ما را شكست خواهی داد!