Bible

1 خداوند فرمود كه به قصر پادشاه يهودا بروم و به او كه بر تخت پادشاهی داود نشسته و به تمام درباريان و به اهالی اورشليم، بگويم كه خداوند چنين می‌فرمايد: «عدل و انصاف را بجا آوريد و داد مظلومان را از ظالمان بستانيد؛ به غريبان، يتيمان و بيوه زنان ظلم نكنيد و خون بی‌گناهان را نريزيد. 2 3 4 اگر آنچه می‌گويم انجام دهيد، اجازه خواهم داد كه همواره پادشاهانی از نسل داود بر تخت سلطنت تكيه بزنند و با درباريان و همۀ قوم در سعادت و آسايش روزگار بگذرانند. 5 «ولی اگر اين حكم را اطاعت نكنيد، به ذات خود قسم كه اين قصر به ويرانه تبديل خواهد شد. 6 اگر چه اين قصر در نظرم مثل سرزمين حاصلخيز جلعاد و مانند كوه‌های سر سبز لبنان زيبا می‌باشد، اما آن را ويران و متروک خواهم ساخت تا كسی در آن زندگی نكند؛ 7 افرادی ويرانگر را همراه با تبرهايشان خواهم فرستاد تا تمام ستونها و تيرهای چوبی آن را كه از بهترين سروهای آزاد تهيه شده، قطع كنند و در آتش بسوزانند. 8 آنگاه مردم سرزمين‌های ديگر وقتی از كنار خرابه‌های اين شهر عبور كنند، از يكديگر خواهند پرسيد: «چرا خداوند با اين شهر بزرگ چنين كرد؟» 9 در پاسخ خواهند شنيد: «چون اهالی اينجا خداوند، خدای خود را فراموش كردند و عهد و پيمانی را كه او با ايشان بسته بود، شكستند و بت‌پرست شدند.» 10 خداوند می‌فرمايد: «برای يوشيای پادشاه كه درجنگ كشته شده، گريه نكنيد، بلكه برای پسرش يهوآحاز ماتم بگيريد كه به اسيری برده خواهد شد ؛ چون او در سرزمينی بيگانه خواهد مرد و ديگر وطنش را نخواهد ديد.» 11 12 13 خداوند می‌فرمايد: «وای بر تو ای يهوياقيم پادشاه، كه قصر با شكوهت را با بهره‌كشی از مردم می‌سازی؛ از در و ديوار قصرت ظلم و بی‌عدالتی می‌بارد، چون مزد كارگران را نمی‌پردازی. 14 می‌گويی: «قصر باشكوهی می‌سازم كه اتاقهای بزرگ و پنجره‌های زيادی داشته باشد؛ سقف آن را با چوب سرو آزاد می‌پوشانم و بر آن رنگ قرمز می‌زنم.» 15 آيا فكر می‌كنی با ساختن كاخهای پر شكوه، سلطنتت پايدار می‌ماند؟ چرا سلطنت پدرت يوشيا آنقدر دوام يافت؟ چون او عادل و با انصاف بود. به همين علت هم در همۀ كارهايش كامياب می‌شد. 16 او از فقيران و نيازمندان دستگيری می‌كرد، بنابراين هميشه موفق بود. اين است معنی خداشناسی! 17 ولی تو فقط بدنبال ارضای حرص و آز خود هستی؛ خون بی‌گناهان را می‌ريزی و بر قوم خود با ظلم و ستم حكومت می‌كنی. 18 «بنابراين ای يهوياقيم پادشاه، پسر يوشيا، پس از مرگت هيچكس حتی خانواده‌ات برايت ماتم نخواهند كرد؛ قومت نيز به مرگ تو اهميتی نخواهند داد؛ 19 جنازۀ تو را از اورشليم كشان‌كشان بيرون برده، مانند لاشۀ الاغ به گوشه‌ای خواهند افكند!» 20 ای مردم اورشليم به لبنان برويد و در آنجا گريه كنيد؛ در باشان فرياد برآوريد؛ بر كوه‌های موآب ناله سر دهيد، چون همۀ دوستان و همدستانتان از بين رفته‌اند! 21 زمانی كه در سعادت و خوشبختی بسر می‌برديد، خدا با شما سخن گفت، ولی گوش فرا نداديد؛ شما هرگز نخواستيد او را اطاعت نماييد؛ عادت شما هميشه همين بوده است! 22 حال وزش باد خشم خدا تمام رهبرانتان را نابود خواهد ساخت؛ همپيمانانتان نيز به اسارت خواهند رفت؛ و سرانجام بسبب شرارتهايتان، شرمسار و سرافكنده خواهيد گشت. 23 ای كسانی كه در كاخهای مزين به چوب سرو لبنان زندگی می‌كنيد، بزودی دردی جانكاه همچون درد زايمان، شما را فرو خواهد گرفت؛ آنگاه همه برای شما دلسوزی خواهند كرد. 24 خداوند به يهوياكين، پسر يهوياقيم، پادشاه يهودا چنين می‌فرمايد: «تو حتی اگر انگشتر خاتم بر دست راستم بودی، تو را از انگشتم بيرون می‌آوردم و به دست كسانی می‌دادم كه به خونت تشنه‌اند و تو از ايشان وحشت داری، يعنی به دست نبوكدنصر، پادشاه بابل و سپاهيان او! 25 26 تو و مادرت را به سرزمينی بيگانه خواهم افكند تا در همانجا بميريد. 27 شما هرگز به اين سرزمين كه آرزوی ديدنش را خواهيد داشت، باز نخواهيد گشت.» 28 خداوندا، آيا اين مرد يعنی يهوياكين، مانند ظرف شكسته‌ای شده كه كسی به آن نيازی ندارد؟ آيا به همين دليل است كه خود و فرزندانش به سرزمينی بيگانه به اسارت می‌روند؟ 29 ای زمين، ای زمين، ای زمين! كلام خداوند را بشنو. 30 خداوند می‌فرمايد: «نام اين مرد (يعنی يهوياكين) را جزو افراد بی‌اولاد بنويس، جزو كسانی كه هرگز كامياب نخواهند شد؛ چون هيچيک از فرزندان او بر تخت سلطنت داود تكيه نخواهد زد و بر يهودا فرمانروايی نخواهد كرد!»