Bible

1 اين است پيغام خدا برای سرزمين موآب: شهرهای «عار» و «قير» موآب در يک شب ويران می‌شوند. 2 در ديبون قوم عزادار موآب به بتخانه‌ها پناه می‌برند تا برای شهرهای نبو و ميدبا گريه كنند. همۀ مردم موی سر و ريش خود را تراشيده، 3 لباس عزا پوشيده‌اند و در كوچه‌ها راه می‌روند. از هر خانه‌ای صدای شيون و زاری بلند است. 4 صدای گريۀ شهرهای حشبون و العاله تا ياهص نيز شنيده می‌شود. حتی جنگاوران موآب نيز ناله می‌كنند و از شدت ترس می‌لرزند. 5 دلم برای موآب نالان است. مردم موآب به صوغر و عجلت شلشيا فرار می‌كنند؛ با گريه از گردنۀ لوحيت بالا می‌روند؛ صدای نالۀ ايشان در طول راه حورونايم به گوش می‌رسد. 6 رودخانۀ نمريم خشک شده است! علف سرسبز كنار رودخانه‌ها پلاسيده و نهالها از بين رفته‌اند. 7 مردم اندوختۀ خود را برمی‌دارند تا از راه «درۀ بيدها» فرار كنند. 8 شيون موآب در مرزهای آن طنين افكنده است و صدای زاری آن تا به اجلايم و بئرايليم رسيده است. 9 رودخانۀ ديمون از خون سرخ شده است، ولی خدا باز هم اهالی ديمون را مجازات خواهد كرد. بازماندگان و فراريان موآب نيز جان سالم بدر نخواهند برد و طعمۀ شير خواهند شد.