Bible

1 برای سالار سرایندگان: در مایۀ ’نابود مکن‘. غزل داوود. ای حاکمان، آیا براستی به دادگری سخن می‌گویید؟ آیا در میان بنی‌آدم به انصاف داوری می‌کنید؟ 2 چنین نیست! بلکه در دل خود مرتکب بی‌عدالتی می‌شوید، و دستانتان خشونت بر زمین می‌گسترد. 3 شریران از رَحِم منحرفند، و از بطن مادر، گمراه و دروغگو! 4 آنان را زهری است چون زهر مار، چون مار کُبرایی که گوشهای خود را بسته باشد، 5 و به آواز افسونگران اعتنا نکند، هرچند ماهرانه افسون کنند! 6 خدایا، دندانهای ایشان را در دهانشان بشکن! خداوندا، دندانِ نیشِ این شیران درنده را بِکَن! 7 بگذار چون آبی که ریخته می‌شود، محو شوند، و چون کمان خود را می‌کِشند، تیرهایشان بی‌اثر شود. 8 همچون حلزون باشند که در حین حرکت تحلیل می‌رود، و مانند طفل سقط شده، هرگز رویِ آفتاب را نبینند! 9 پیش از آنکه دیگهایتان آتش خارها را حس کند، باشد که آنها را چه تر و چه خشک، بروبد. 10 پارسا چون کشیده شدن انتقام را بیند شادی خواهد کرد، چون پاهای خود را در خون شریران بشوید. 11 پس آنگاه مردمان خواهند گفت: «به‌یقین پارسایان هنوز پاداش می‌گیرند، به‌یقین خدایی هست که در جهان داوری می‌کند!»