Bible

1 برای سالار سرایندگان: در مایۀ ’شِمینیت.‘ مزمور داوود. خداوندا، نجات بده، زیرا سرسپرده‌ای باقی نمانده است و وفاداران از میان بنی‌آدم محو گردیده‌اند. 2 همه به یکدیگر دروغ می‌گویند؛ لبهای چاپلوسشان به ریا سخن می‌گوید. 3 باشد که خداوند همۀ لبهای چاپلوس را قطع کند و هر زبان لاف‌زن را، 4 که می‌گویند: «به زبان خویش پیروز خواهیم شد؛ لبهای ما با ماست، کیست سَروَر ما؟» 5 خداوند می‌گوید: «به سبب غارت ستمدیدگان، و نالۀ نیازمندان، اکنون برمی‌خیزم. ایشان را در امنیتی که برایش آه می‌کشند، بر پا خواهم داشت.» 6 سخنان خداوند خالص است، همچون نقرۀ تصفیه شده در کورۀ گِلی که هفت بار پاک شده باشد. 7 خداوندا، تو ایشان را نگاه خواهی داشت؛ تو ما را از چنین مردمان، جاودانه حفظ خواهی کرد. 8 شریران به هر سو پرسه می‌زنند، آنگاه که فرومایگی در میان آدمیان برافراشته شود.