Bible

1 خداوند را سپاس گویید، زیرا که او نیکو است و محبتش تا ابدالآباد است! 2 چنین گویند فدیه‌شدگان خداوند، که ایشان را از تنگی فدیه داده است، 3 و از سرزمینها گِردشان آورده است، از شرق و غرب، از شمال و جنوب. 4 برخی در بیابانهای بی‌آب و علف سرگردان شدند، و راه به شهری مسکون نیافتند؛ 5 گرسنه و بسیار تشنه، جانشان در اندرونشان کاهیده شد. 6 آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند، و ایشان را از تنگیهایشان رهایی بخشید. 7 آنان را از راهی راست هدایت کرد، تا به شهری مسکون درآمدند. 8 پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند، به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم. 9 زیرا که جان آرزومند را سیر می‌گرداند و جان گرسنه را به چیزهای نیکو پر می‌سازد. 10 برخی در تاریکی و ظلمت غلیظ نشسته بودند، زندانیان ظلم و زنجیرهای آهنین؛ 11 زیرا بر کلام خدا طغیان ورزیده، و مشورت آن متعال را نپذیرفته بودند. 12 پس دلهای ایشان را زیر بار مشقت خم ساخت؛ و لغزیدند و یاری‌رسانی نبود. 13 آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند، و ایشان را از تنگیهایشان نجات بخشید. 14 ایشان را از تاریکی و ظلمت غلیظ بیرون آورد، و بندهای ایشان را بگسست. 15 پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند، به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم. 16 زیرا که درهای برنجین را در هم می‌شکند، و پشت‌بندهای آهنین را دو پاره می‌کند. 17 برخی به واسطۀ راههای عِصیانگرانۀ خود احمق گردیدند، و به سبب تقصیرات خویش ستم دیدند. 18 جان ایشان از هر خوراکی کراهت داشت، و به دروازه‌های مرگ نزدیک آمدند. 19 آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند، و ایشان را از تنگیهایشان نجات بخشید. 20 کلام خود را فرستاد و شفایشان داد، و ایشان را از نابودی خلاصی بخشید. 21 پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند، به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم. 22 قربانیهای تشکر تقدیم کنند، و با فریاد شادی کارهای او را بازگویند. 23 برخی بر کشتیها رهسپار دریا شدند، و بر آبهای عظیم به تجارت پرداختند. 24 کارهای خداوند را دیدند، اعمال شگفتش را در ژرفا! 25 زیرا او سخن گفت و بادْ توفان را به پا داشت که امواجِ دریا را برافراشت. 26 به آسمانها بالا رفتند و به ژرفاها فرود آمدند، و در این مَهلکه، جانی در ایشان نماند. 27 همچو مستان افتان و خیزان شدند، و عقلشان از چاره‌اندیشی درماند. 28 آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند، و ایشان را از تنگیهایشان بیرون کشید. 29 توفان را آرام و ساکت ساخت، و امواج دریا ساکن گشت. 30 شادمان شدند چون آرامی پدید آمد و ایشان را به بندرِ مرادشان رهنمون گشت. 31 پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم؛ 32 او را در جماعت مردمان تمجید کنند، و در مجمع مشایخ بستایند. 33 او رودخانه‌ها را به بیابان بدل می‌سازد و چشمه‌های آب را به زمین تشنه؛ 34 و زمین بارور را به شوره‌زار، به سبب شرارت ساکنانش. 35 بیابان را به حوضهای آب بدل می‌سازد و زمین خشک را به چشمه‌های آب! 36 گرسنگان را آنجا اِسکان می‌دهد و در آنجا شهری مسکون بنیان می‌نهند؛ 37 مزارع را می‌کارند و تاکستانها غرس می‌کنند، و محصول پر بار به دست می‌آورند. 38 ایشان را برکت می‌دهد، و به‌غایت کثیر می‌گردند و نمی‌گذارد گله و رمۀ ایشان کم شود. 39 چون از شمار ایشان کم می‌شود و ذلیل می‌گردند، به سبب ظلم و بلا و اندوه، 40 او اهانت را بر حاکمان می‌ریزد و ایشان را در بیابانِ بیراهه آواره می‌سازد. 41 اما نیازمند را از مذلت ایشان برمی‌افرازد، و اهل خانه‌اش را همچون گله‌های گوسفند کثیر می‌گرداند. 42 صالحان این را می‌بینند و شادمان می‌شوند، و بی‌انصافی یکسره دهان خود را می‌بندد. 43 هر که حکیم است در این امور بیاندیشد و در محبتهای خداوند تأمل نماید.