Zechariah 11
1 Ἄνοιξον, Λίβανε, τὰς θύρας σου καὶ ἄς καταφάγῃ πῦρ τὰς κέδρους σου.
2 Ὀλόλυξον, ἐλάτη, διότι ἔπεσεν ἡ κέδρος· διότι οἱ μεγιστᾶνες ἠφανίσθησαν· ὀλολύξατε, δρῦς τῆς Βασάν, διότι τὸ δάσος τὸ ἀπρόσιτον κατεκόπη.
3 Φωνή ἀκούεται ποιμένων θρηνούντων, διότι ἡ δόξα αὐτῶν ἠφανίσθη· φωνή βρυχωμένων σκύμνων, διότι τὸ φρύαγμα τοῦ Ἰορδάνου ἐταπεινώθη.
4 Οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεὸς μου· Ποίμαινε τὸ ποίμνιον τῆς σφαγῆς,
5 τὸ ὁποῖον οἱ ἀγοράσαντες αὐτὸ σφάζουσιν ἀτιμωρήτως· οἱ δὲ πωλοῦντες αὐτὸ λέγουσιν, Εὐλογητὸς ὁ Κύριος, διότι ἐπλούτησα, καὶ αὐτοὶ οἱ ποιμένες αὐτοῦ δὲν φείδονται αὐτοῦ.
6 Διὰ τοῦτο δὲν θέλω φεισθῆ πλέον τῶν κατοίκων τοῦ τόπου, λέγει Κύριος, ἀλλ᾿ ἰδού, ἐγὼ θέλω παραδώσει τοὺς ἀνθρώπους ἕκαστον εἰς τὴν χεῖρα τοῦ πλησίον αὑτοῦ καὶ εἰς τὴν χεῖρα τοῦ βασιλέως αὑτοῦ, καὶ θέλουσι κατακόψει τὴν γῆν καὶ δὲν θέλω ἐλευθερώσει αὐτοὺς ἐκ τῆς χειρὸς αὐτῶν.
7 Καὶ ἐποίμανα τὸ ποίμνιον τῆς σφαγῆς, τὸ ὄντως τεταλαιπωρημένον ποίμνιον. Καὶ ἔλαβον εἰς ἐμαυτὸν δύο ῥάβδους, τὴν μίαν ἐκάλεσα Κάλλος καὶ τὴν ἄλλην ἐκάλεσα Δεσμούς, καὶ ἐποίμανα τὸ ποίμνιον.
8 Καὶ ἐξωλόθρευσα τρεῖς ποιμένας ἐν ἑνὶ μηνί· καὶ ἡ ψυχή μου ἐβαρύνθη αὐτοὺς καὶ ἡ ψυχή δὲ αὐτῶν ἀπεστράφη ἐμέ.
9 Τότε εἶπα, Δὲν θέλω σᾶς ποιμαίνει· τὸ ἀποθνῆσκον ἄς ἀποθνήσκῃ καὶ τὸ ἀπολωλὸς ἄς ἀπόλλυται καὶ τὰ ἐναπολειπόμενα ἄς τρώγωσιν ἕκαστον τὴν σάρκα τοῦ πλησίον αὑτοῦ.
10 Καὶ ἔλαβον τὴν ῥάβδον μου, τὸ Κάλλος, καὶ κατέκοψα αὐτήν, διὰ νὰ ἀκυρώσω τὴν διαθήκην μου, τὴν ὁποίαν ἔκαμον πρὸς πάντας τοὺς λαοὺς τούτους,
11 καὶ ἠκυρώθη ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ· καὶ οὕτω τὸ ποίμνιον τὸ τεταλαιπωρημένον, τὸ ὁποῖον ἀπέβλεπεν εἰς ἐμέ, ἐγνώρισεν ὅτι οὗτος ἦτο ὁ λόγος τοῦ Κυρίου.
12 Καὶ εἶπα πρὸς αὐτούς, Ἐὰν σᾶς φαίνηται καλόν, δότε μοι τὸν μισθὸν μου· εἰ δὲ μή, ἀρνήθητε αὐτόν. Καὶ ἔστησαν τὸν μισθὸν μου τριάκοντα ἀργύρια.
13 Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς ἐμέ, Ῥίψον αὐτὰ εἰς τὸν κεραμέα, τὴν ἔντιμον τιμήν, μὲ τὴν ὁποίαν ἐτιμήθην ὑπ᾿ αὐτῶν. Καὶ ἔλαβον τὰ τριάκοντα ἀργύρια καὶ ἔρριψα αὐτὰ ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Κυρίου εἰς τὸν κεραμέα.
14 Καὶ κατέκοψα τὴν ἄλλην μου ῥάβδον, τοὺς Δεσμούς, διὰ νὰ ἀκυρώσω τὴν ἀδελφότητα μεταξὺ Ἰούδα καὶ Ἰσραήλ.
15 Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς ἐμέ, Λάβε εἰς σεαυτὸν ἔτι τὰ ἐργαλεῖα ποιμένος ἀσυνέτου.
16 Διότι ἰδού, ἐγὼ θέλω ἀναστήσει ποιμένα ἐπὶ τὴν γῆν, ὅστις δὲν θέλει ἐπισκέπτεσθαι τὰ ἀπολωλότα, δὲν θέλει ζητεῖ τὸ διεσκορπισμένον καὶ δὲν θέλει ἰατρεύει τὸ συντετριμμένον οὐδὲ θέλει ποιμαίνει τὸ ὑγιές· ἀλλὰ θέλει τρώγει τὴν σάρκα τοῦ παχέος καὶ κατακόπτει τοὺς ὄνυχας αὐτῶν.
17 Οὐαὶ εἰς τὸν μάταιον ποιμένα, τὸν ἐγκαταλείποντα τὸ ποίμνιον· ῥομφαία θέλει ἐλθεῖ ἐπὶ τὸν βραχίονα αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τὸν δεξιὸν ὀφθαλμὸν αὐτοῦ· ὁ βραχίων αὐτοῦ θέλει ὁλοτελῶς ξηρανθῆ καὶ ὁ δεξιὸς ὀφθαλμὸς αὐτοῦ ὁλοκλήρως ἀμαυρωθῆ.