Psalms 74
1 [Μασχὶλ τοῦ Ἀσάφ.] Διὰ τί, Θεέ, ἀπέρριψας ἡμᾶς διαπαντός; διὰ τί καπνίζει ἡ ὀργή σου ἐναντίον τῶν προβάτων τῆς βοσκῆς σου;
2 Μνήσθητι τῆς συναγωγῆς σου, τὴν ὁποίαν ἀπέκτησας ἀπ᾿ ἀρχῆς· τὴν ῥάβδον τῆς κληρονομίας σου, τὴν ὁποίαν ἐλύτρωσας· τοῦτο τὸ ὄρος Σιών, ἐν κατῴκησας.
3 Κίνησον τὰ βήματά σου πρὸς τὰς παντοτεινὰς ἐρημώσεις, πρὸς πᾶν κακόν, τὸ ὁποῖον ἔπραξεν ὁ ἐχθρὸς ἐν τῷ ἁγιαστηρίῳ.
4 Οἱ ἐχθροὶ σου βρυχῶνται ἐν τῷ μέσῳ τῶν συναγωγῶν σου· ἔθεσαν σημαίας τὰς σημαίας αὑτῶν.
5 Γνωστὸν ἔγεινεν· ὡς ἐὰν τις σηκόνων πέλεκυν καταφέρῃ ἐπὶ πυκνὰ δένδρα,
6 οὕτω τώρα αὐτοὶ συνέτριψαν διὰ μιᾶς μὲ πελέκεις καὶ σφυρία, τὰ πελεκητὰ ἔργα αὐτοῦ.
7 Κατέκαυσαν ἐν πυρὶ τὸ ἁγιαστήριόν σου ἕως ἐδάφους· ἐβεβήλωσαν τὸ κατοικητήριον τοῦ ὀνόματός σου.
8 Εἶπον ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτῶν, Ἄς ἐξολοθρεύσωμεν αὐτοὺς ὁμοῦ· κατέκαυσαν πάσας τὰς συναγωγὰς τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ γῇ.
9 Τὰ σημεῖα ἡμῶν δὲν βλέπομεν· δὲν ὑπάρχει πλέον προφήτης οὐδὲ γνωρίζων μεταξὺ ἡμῶν τὸ ἕως πότε.
10 Ἕως πότε, Θεέ, θέλει ὀνειδίζει ὁ ἐναντίος; θέλει βλασφημεῖ ὁ ἐχθρὸς τὸ ὄνομά σου διαπαντὸς;
11 Διὰ τὶ ἀποστρέφεις τὴν χεῖρά σου, καὶ τὴν δεξιὰν σου; ἔκβαλε αὐτήν ἐκ μέσου τοῦ κόλπου σου καὶ ἀφάνισον αὐτούς.
12 Ἀλλ᾿ ὁ Θεὸς εἶναι ἐξ ἀρχῆς Βασιλεὺς μου, ἐργαζόμενος σωτηρίαν ἐν μέσῳ τῆς γῆς.
13 Σὺ διεχώρισας διὰ τῆς δυνάμεώς σου τὴν θάλασσαν· σὺ συνέτριψας τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων ἐν τοῖς ὕδασι.
14 Σὺ συνέτριψας τὰς κεφαλὰς τοῦ Λευϊάθαν· ἔδωκας αὐτὸν βρῶσιν εἰς τὸν λαόν, τὸν κατοικοῦντα ἐν ἐρήμοις.
15 Σὺ ἤνοιξας πηγὰς καὶ χειμάρρους· ἐξήρανας ποταμοὺς δυνατούς.
16 Σοῦ εἶναι ἡ ἡμέρα καὶ σοῦ ἡ νὺξ· σὺ ἡτοίμασας τὸ φῶς καὶ τὸν ἥλιον.
17 Σὺ ἔθεσας πάντα τὰ ὅρια τῆς γῆς· σὺ ἔκαμες τὸ θέρος καὶ τὸν χειμῶνα.
18 Μνήσθητι τούτου, ὅτι ὁ ἐχθρὸς νείδισε τὸν Κύριον· καὶ λαὸς ἄφρων ἐβλασφήμησε τὸ ὄνομά σου.
19 Μή παραδώσῃς εἰς τὰ θηρία τὴν ψυχήν τῆς τρυγόνος σου· τὴν σύναξιν τῶν πενήτων σου μή λησμονήσῃς διαπαντός.
20 Ἐπίβλεψον ἐπὶ τὴν διαθήκην σου· διότι ἐπλήσθησαν οἱ σκοτεινοὶ τῆς γῆς τόποι ἀπὸ οἴκων καταδυναστείας.
21 Ἄς μή στραφῇ ὁ ταλαίπωρος εἰς τὰ ὀπίσω κατῃσχυμμένος· ὁ πτωχὸς καὶ ὁ πένης ἄς ἐπαινῶσι τὸ ὄνομά σου.
22 Ἀνάστα, Θεέ· δίκασον τὴν δίκην σου· μνήσθητι τοῦ ὀνειδισμοῦ, τὸν ὁποῖον εἰς σὲ κάμνει ὁ ἄφρων ὅλην τὴν ἡμέραν.
23 Μή λησμονήσῃς τὴν φωνήν τῶν ἐχθρῶν σου· ὁ θόρυβος τῶν ἐπανισταμένων κατὰ σοῦ αὐξάνει διαπαντός.