Psalms 147
1 Αἰνεῖτε τὸν Κύριον· διότι εἶναι καλὸν νὰ ψάλλωμεν εἰς τὸν Θεὸν ἡμῶν· διότι εἶναι τερπνόν, ἡ αἴνεσις πρέπουσα.
2 Ὁ Κύριος οἰκοδομεῖ τὴν Ἱερουσαλήμ· θέλει συνάξει τοὺς διεσπαρμένους τοῦ Ἰσραήλ.
3 Ἰατρεύει τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν καὶ δένει τὰς πληγὰς αὐτῶν.
4 Ἀριθμεῖ τὰ πλήθη τῶν ἄστρων· καλεῖ τὰ πάντα ὀνομαστί.
5 Μέγας ὁ Κύριος ἡμῶν καὶ μεγάλη ἡ δύναμις αὐτοῦ· ἡ σύνεσις αὐτοῦ ἀμέτρητος.
6 Ὁ Κύριος ὑψόνει τοὺς πράους, τοὺς δὲ ἀσεβεῖς ταπεινόνει ἕως ἐδάφους.
7 Ψάλατε εἰς τὸν Κύριον εὐχαριστοῦντες· ψαλμῳδεῖτε εἰς τὸν Θεὸν ἡμῶν ἐν κιθάρᾳ·
8 τὸν σκεπάζοντα τὸν οὐρανὸν μὲ νεφέλας· τὸν ἑτοιμάζοντα βροχήν διὰ τὴν γῆν· τὸν ἀναδιδόντα χόρτον ἐπὶ τῶν ὀρέων·
9 τὸν διδόντα εἰς τὰ κτήνη τὴν τροφήν αὐτῶν καὶ εἰς τοὺς νεοσσοὺς τῶν κοράκων, οἵτινες κράζουσι πρὸς αὐτόν.
10 Δὲν χαίρει εἰς τὴν δύναμιν τοῦ ἵππου· δὲν ἠδύνεται εἰς τοὺς πόδας τοῦ ἀνδρός.
11 Ὁ Κύριος ἠδύνεται εἰς τοὺς φοβουμένους αὐτόν, εἰς τοὺς ἐλπίζοντας ἐπὶ τὸ ἔλεος αὐτοῦ.
12 Ἐπαίνει, Ἱερουσαλήμ, τὸν Κύριον· αἴνει τὸν Θεὸν σου, Σιών.
13 Διότι ἐνεδυνάμωσε τοὺς μοχλοὺς τῶν πυλῶν σου· ηὐλόγησε τοὺς υἱοὺς σου ἐν μέσῳ σου.
14 Βάλλει εἰρήνην εἰς τὰ ὅριά σου· σὲ χορταίνει μὲ τὸ πάχος τοῦ σίτου.
15 Ἀποστέλλει τὸ πρόσταγμα αὐτοῦ εἰς τὴν γῆν, ὁ λόγος αὐτοῦ τρέχει ταχύτατα.
16 Δίδει χιόνα ὡς μαλλίον· διασπείρει τὴν πάχνην ὡς στάκτην.
17 Ῥίπτει τὸν κρύσταλλον αὑτοῦ ὡς κομμάτια· ἔμπροσθεν τοῦ ψύχους αὐτοῦ τίς δύναται νὰ σταθῆ;
18 Ἀποστέλλει τὸν λόγον αὑτοῦ καὶ διαλύει αὐτά· φυσᾶ τὸν ἄνεμον αὑτοῦ, καὶ τὰ ὕδατα ῥέουσιν.
19 Ἀναγγέλλει τὸν λόγον αὑτοῦ πρὸς τὸν Ἰακώβ, τὰ διατάγματα αὑτοῦ καὶ τὰς κρίσεις αὑτοῦ πρὸς τὸν Ἰσραήλ.
20 Δὲν ἔκαμεν οὕτως εἰς οὐδὲν ἔθνος· οὐδὲ ἐγνώρισαν τὰς κρίσεις αὐτοῦ. Ἀλληλούϊα.