Proverbs 29
1 Ἄνθρωπος ὅστις ἐλεγχόμενος σκληρύνει τὸν τράχηλον, ἐξαίφνης θέλει ἀφανισθῆ καὶ χωρὶς ἰάσεως.
2 Ὅταν οἱ δίκαιοι μεγαλυνθῶσιν, ὁ λαὸς εὐφραίνεται· ἀλλ᾿ ὅταν ὁ ἀσεβής ἐξουσιάζῃ, στενάζει ὁ λαός.
3 Ὅστις ἀγαπᾷ τὴν σοφίαν, εὐφραίνει τὸν πατέρα αὑτοῦ· ἀλλ᾿ ὅστις συναναστρέφεται μὲ πόρνας, φθείρει τὴν περιουσίαν αὑτοῦ.
4 Ὁ βασιλεὺς διὰ τῆς δικαιοσύνης στερεόνει τὸν τόπον· ἀλλ᾿ ὁ δωρολήπτης καταστρέφει αὐτόν.
5 Ὁ ἄνθρωπος ὅστις κολακεύει τὸν πλησίον αὑτοῦ, ἐκτείνει δίκτυον ἔμπροσθεν τῶν βημάτων αὐτοῦ.
6 Ὁ κακὸς ἄνθρωπος παγιδεύεται ἐν τῇ ἀνομίᾳ· ἀλλ᾿ ὁ δίκαιος ψάλλει καὶ εὐφραίνεται.
7 Ὁ δίκαιος λαμβάνει γνῶσιν τῆς κρίσεως τῶν πενήτων· ὁ ἀσεβής δὲν νοεῖ γνῶσιν.
8 Οἱ χλευασταὶ ἄνθρωποι καταφλέγουσι τὴν πόλιν· ἀλλ᾿ οἱ σοφοὶ ἀποστρέφουσι τὴν ὀργήν.
9 Ὁ σοφὸς ἄνθρωπος, διαφερόμενος μετὰ τοῦ ἄφρονος ἀνθρώπου, εἴτε ὀργίζεται, εἴτε γελᾷ, δὲν εὑρίσκει ἀνάπαυσιν.
10 Οἱ ἄνδρες τῶν αἱμάτων μισοῦσι τὸν ἄμεμπτον· ἀλλ᾿ οἱ εὐθεῖς ἐκζητοῦσι τὴν ζωήν αὐτοῦ.
11 Ὁ ἄφρων ἐκθέτει ὅλην αὑτοῦ τὴν ψυχήν· ὁ δὲ σοφὸς ἀναχαιτίζει αὐτήν εἰς τὰ ὀπίσω.
12 Ἐὰν ὁ διοικητής προσέχῃ εἰς λόγους ψευδεῖς, πάντες οἱ ὑπηρέται αὐτοῦ γίνονται ἀσεβεῖς.
13 Πένης καὶ δανειστής συναπαντῶνται· ὁ Κύριος φωτίζει ἀμφοτέρων τοὺς ὀφθαλμούς.
14 Βασιλέως κρίνοντος τοὺς πτωχοὺς ἐν ἀληθείᾳ, ὁ θρόνος αὐτοῦ θέλει στερεωθῆ διαπαντός.
15 Ἡ ῥάβδος καὶ ὁ ἔλεγχος δίδουσι σοφίαν· παιδίον δὲ ἀπολελυμένον καταισχύνει τὴν μητέρα αὑτοῦ.
16 Ὅταν οἱ ἀσεβεῖς πληθύνωνται, ἡ ἀνομία περισσεύει· ἀλλ᾿ οἱ δίκαιοι θέλουσιν ἰδεῖ τὴν πτῶσιν αὐτῶν.
17 Παίδευε τὸν υἱὸν σου καὶ θέλει φέρει ἀνάπαυσιν εἰς σέ· καὶ θέλει φέρει ἡδονήν εἰς τὴν ψυχήν σου.
18 Ὅπου δὲν ὑπάρχει ὄρασις, ὁ λαὸς διαφθείρεται· εἶναι δὲ μακάριος ὁ φυλάττων τὸν νόμον.
19 Ὁ δοῦλος διὰ λόγων δὲν θέλει διορθωθῆ· ἐπειδή καταλαμβάνει μέν, ἀλλὰ δὲν ὑπακούει.
20 Εἶδες ἄνθρωπον ταχὺν εἰς τοὺς λόγους αὑτοῦ; περισσοτέρα ἐλπὶς εἶναι ἐκ τοῦ ἄφρονος παρὰ ἐξ αὐτοῦ.
21 Ἐὰν τις ἀνατρέφῃ παιδιόθεν τὸν δοῦλον αὑτοῦ τρυφηλῶς, τέλος πάντων θέλει κατασταθῆ υἱός.
22 Ὁ θυμώδης ἄνθρωπος ἐξάπτει ἔριδα, καὶ ὁ ὀργίλος ἄνθρωπος πληθύνει ἀνομίας.
23 Ἡ ὑπερηφανία τοῦ ἀνθρώπου θέλει ταπεινώσει αὐτόν· ὁ δὲ ταπεινόφρων ἀπολαμβάνει τιμήν.
24 Ὁ συμμεριστής τοῦ κλέπτου μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν· ἀκούει τὸν ὅρκον καὶ δὲν ὁμολογεῖ.
25 Ὁ φόβος τοῦ ἀνθρώπου στήνει παγίδα· ὁ δὲ πεποιθὼς ἐπὶ Κύριον θέλει εἶσθαι ἐν ἀσφαλείᾳ.
26 Πολλοὶ ζητοῦσι τὸ πρόσωπον τοῦ ἡγεμόνος· ἀλλ᾿ ἡ τοῦ ἀνθρώπου κρίσις εἶναι παρὰ Κυρίου.
27 Ὁ ἄδικος ἄνθρωπος εἶναι βδέλυγμα εἰς τοὺς δικαίους· καὶ ὁ εὐθὺς εἰς τὴν ὁδὸν αὑτοῦ, βδέλυγμα εἰς τοὺς ἀσεβεῖς.