Nehemiah 5
1 Ἦτο δὲ μεγάλη κραυγή τοῦ λαοῦ καὶ τῶν γυναικῶν αὐτῶν κατὰ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν τῶν Ἰουδαίων.
2 Διότι ἦσαν τινὲς λέγοντες, Ἡμεῖς, οἱ υἱοὶ ἡμῶν καὶ αἱ θυγατέρες ἡμῶν, εἴμεθα πολλοί· ὅθεν ἄς λάβωμεν σῖτον, διὰ νὰ φάγωμεν καὶ νὰ ζήσωμεν.
3 Καὶ ἦσαν τινές λέγοντες, Ἡμεῖς βάλλομεν ἐνέχυρον τοὺς ἀγροὺς ἡμῶν, τοὺς ἀμπελῶνας ἡμῶν καὶ τὰς οἰκίας ἡμῶν, διὰ νὰ λάβωμεν σῖτον ἐξ αἰτίας τῆς πείνης.
4 Ἦσαν ἔτι τινὲς λέγοντες, Ἡμεῖς ἐδανείσθημεν ἀργύρια διὰ τοὺς φόρους τοῦ βασιλέως ἐπὶ τοὺς ἀγροὺς καὶ ἐπὶ τοὺς ἀμπελῶνας ἡμῶν·
5 τώρα δὲ ἡ σὰρξ ἡμῶν εἶναι ὡς ἡ σὰρξ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, τὰ τέκνα ἡμῶν ὡς τὰ τέκνα αὐτῶν· καὶ ἰδού, ἡμεῖς καθυποβάλλομεν εἰς δουλείαν τοὺς υἱοὺς ἡμῶν καὶ τὰς θυγατέρας ἡμῶν διὰ νὰ ἦναι δοῦλοι, καὶ τινες ἐκ τῶν θυγατέρων ἡμῶν ἐφέρθησαν ἤδη εἰς δουλείαν· καὶ δὲν εἶναι οὐδὲν εἰς τὴν ἐξουσίαν ἡμῶν, διότι ἄλλοι ἔχουσι τοὺς ἀγροὺς καὶ τοὺς ἀμπελῶνας ἡμῶν.
6 Καὶ ἠγανάκτησα σφόδρα, ἀκούσας τὴν κραυγήν αὐτῶν καὶ τοὺς λόγους τούτους.
7 Καὶ ἐσκέφθην κατ᾿ ἐμαυτόν, καὶ ἐπέπληξα τοὺς προκρίτους καὶ τοὺς προεστῶτας καὶ εἶπα πρὸς αὐτούς, Σεῖς φορολογεῖτε ἕκαστος τὸν ἀδελφὸν αὑτοῦ. Καὶ συνεκάλεσα κατ᾿ αὐτῶν σύναξιν μεγάλην.
8 Καὶ εἶπα πρὸς αὐτούς, Ἡμεῖς κατὰ τὴν δύναμιν ἡμῶν ἐξηγοράσαμεν τοὺς ἀδελφοὺς ἡμῶν Ἰουδαίους, τοὺς πωληθέντας εἰς τὰ ἔθνη· καὶ σεῖς αὐτοὶ θέλετε πωλήσει τοὺς ἀδελφοὺς σας; ἤ θέλουσι πωληθῆ εἰς ἡμᾶς; Ἐκεῖνοι δὲ ἐσιώπων καὶ δὲν εὕρηκαν ἀπόκρισιν.
9 Καὶ εἶπα, Δὲν εἶναι καλὸν τὸ πρᾶγμα τὸ ὁποῖον σεῖς κάμνετε· δὲν πρέπει νὰ περιπατῆτε ἐν τῷ φόβῳ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, διὰ νὰ μή ὀνειδίζωσιν ἡμᾶς τὰ ἔθνη, οἱ ἐχθροὶ ἡμῶν;
10 καὶ ἐγὼ ἔτι καὶ οἱ ἀδελφοὶ μου καὶ οἱ δοῦλοί μου ἐδανείσαμεν εἰς αὐτοὺς χρήματα καὶ σῖτον· ἄς ἀφήσωμεν, παρακαλῶ, τὴν ἀπαίτησιν ταύτην·
11 ἐπιστρέψατε λοιπὸν εἰς αὐτούς, ταύτην τὴν ἡμέραν, τοὺς ἀγροὺς αὐτῶν, τοὺς ἀμπελῶνας αὐτῶν, τοὺς ἐλαιῶνας αὐτῶν καὶ τοὺς οἴκους αὐτῶν καὶ τὸ ἑκατοστὸν τοῦ ἀργυρίου καὶ τοῦ σίτου, τοῦ οἴνου καὶ τοῦ ἐλαίου, τὸ ὁποῖον ἀπαιτεῖτε παρ᾿ αὐτῶν.
12 Τότε εἶπον, Θέλομεν ἀποδώσει ταῦτα καὶ δὲν θέλομεν ζητήσει οὐδὲν παρ᾿ αὐτῶν· οὕτω θέλομεν κάμει, καθὼς σὺ λέγεις. Τότε ἐκάλεσα τοὺς ἱερεῖς καὶ ὥρκισα αὐτούς, ὅτι θέλουσι κάμει κατὰ τὸν λόγον τοῦτον.
13 Ἐξετίναξα ἔτι τὸν κόλπον μου, λέγων, Οὕτω νὰ ἐκτινάξῃ ὁ Θεὸς πάντα ἄνθρωπον ἀπὸ τοῦ οἴκου αὐτοῦ καὶ ἀπὸ τοῦ κόπου αὐτοῦ, ὅστις δὲν ἐκτελέσῃ τὸν λόγον τοῦτον, καὶ οὕτω νὰ ἦναι ἐκτετιναγμένος καὶ κενός. Καὶ εἶπον πᾶσα ἡ σύναξις, Ἀμήν, καὶ ἐδόξασαν τὸν Κύριον. Καὶ ἔκαμεν ὁ λαὸς κατὰ τὸν λόγον τοῦτον.
14 Ἀφ᾿ ἧς δὲ ἡμέρας προσετάχθην νὰ ἦμαι κυβερνήτης αὐτῶν ἐν τῇ γῇ Ἰούδα, ἀπὸ τοῦ εἰκοστοῦ ἔτους ἕως τοῦ τριακοστοῦ δευτέρου ἔτους Ἀρταξέρξου τοῦ βασιλέως, δώδεκα ἔτη, ἐγὼ καὶ οἱ ἀδελφοὶ μου δὲν ἐφάγομεν τὸν ἄρτον τοῦ κυβερνήτου.
15 Οἱ πρότεροι ὅμως κυβερνῆται, οἱ πρὸ ἐμοῦ, κατεβάρυνον τὸν λαόν, καὶ ἐλάμβανον παρ᾿ αὐτῶν ἄρτον καὶ οἶνον, ἐκτὸς τεσσαράκοντα σίκλων ἀργυρίου· ἔτι καὶ οἱ δοῦλοι αὐτῶν ἐξουσίαζον τὸν λαόν· ἀλλ᾿ ἐγὼ δὲν ἔκαμνον οὕτω, φοβούμενος τὸν Θεόν.
16 Καὶ μάλιστα ἐνισχύθην εἰς τὸ ἔργον τούτου τοῦ τείχους, καὶ ἀγρὸν δὲν ἠγοράσαμεν· καὶ πάντες οἱ δοῦλοί μου ἦσαν συνηγμένοι ἐκεῖ εἰς τὸ ἔργον.
17 Ἦσαν ἔτι εἰς τὴν τράπεζάν μου ἑκατὸν πεντήκοντα ἄνδρες ἐκ τῶν Ἰουδαίων καὶ τῶν προεστώτων, καὶ οἱ ἐρχόμενοι πρὸς ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐθνῶν τῶν πέριξ ἡμῶν.
18 Τὸ δὲ καθ᾿ ἡμέραν ἑτοιμαζόμενον δι᾿ ἐμὲ ἦτο εἷς βοῦς καὶ ἕξ ἐκλεκτὰ πρόβατα· καὶ πτηνὰ ἡτοιμάζοντο δι᾿ ἐμέ, καὶ ἅπαξ εἰς δέκα ἡμέρας ἀφθονία ἀπὸ παντὸς εἴδους οἴνου· καὶ ὅμως δὲν ἐζήτησα τὸν ἄρτον τοῦ κυβερνήτου· διότι ἡ δουλεία ἦτο βαρεῖα ἐπὶ τοῦτον τὸν λαόν.
19 Μνήσθητί μου, Θεὲ μου, ἐπ᾿ ἀγαθῷ, κατὰ πάντα ὅσα ἐγὼ ἔκαμον ὑπὲρ τοῦ λαοῦ τούτου.