Job 4
1 Τότε Ἐλιφὰς ὁ Θαιμανίτης ἀπεκρίθη καὶ εἶπεν·
2 Ἐάν ἐπιχειρισθῶμεν νὰ λαλήσωμεν πρὸς σέ, θέλεις δυσαρεστηθῆ; ἀλλὰ τίς δύναται νὰ κρατηθῇ ἀπὸ τοῦ νὰ ὁμιλήσῃ;
3 Ἰδού, σὺ ἐνουθέτησας πολλούς· καὶ χεῖρας ἀδυνάτους ἐνίσχυσας.
4 Οἱ λόγοι σου ὑπεστήριξαν τοὺς κλονιζομένους, καὶ γόνατα κάμπτοντα ἐνεδυνάμωσας.
5 Τώρα δὲ ἦλθεν ἐπὶ σὲ τοῦτο, καὶ βαρυθυμεῖς· σὲ ἐγγίζει, καὶ ταράττεσαι.
6 Ὁ φόβος σου δὲν εἶναι τὸ θάρρος σου, καὶ ἡ εὐθύτης τῶν ὁδῶν σου ἡ ἐλπὶς σου;
7 Ἐνθυμήθητι, παρακαλῶ· τίς ἀθῶος ὤν ἀπωλέσθη; καὶ ποῦ ἐξωλοθρεύθησαν οἱ εὐθεῖς;
8 Καθὼς ἐγὼ εἶδον, ὅσοι ἠροτρίασαν ἀνομίαν καί ἔσπειραν ἀσέβειαν, θερίζουσιν αὐτάς·
9 ἐξολοθρεύονται ὑπὸ τοῦ φυσήματος τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀπὸ τῆς πνοῆς τῶν μυκτήρων αὐτοῦ ἀφανίζονται·
10 ὁ βρυγμὸς τοῦ λέοντος καὶ ἡ φωνή τοῦ ἀγρίου λέοντος καὶ τὸ γαυρίαμα τῶν σκύμνων, ἐσβέσθησαν·
11 ὁ λέων ἀπόλλυται δι᾿ ἔλλειψιν θηράματος, καὶ οἱ σκύμνοι τῆς λεαίνας διασκορπίζονται.
12 Καὶ λόγος ἦλθεν ἐπ᾿ ἐμὲ κρυφίως, καὶ τὸ τίον μου ἔλαβέ τι παρ᾿ αὐτοῦ.
13 Ἐν μέσῳ τῶν στοχασμῶν διὰ τὰ ὀράματα τῆς νυκτός, ὅτε βαθὺς ὕπνος πίπτει ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους,
14 Φρίκη συνέλαβέ με καὶ τρόμος, καὶ μεγάλως τὰ ὀστᾶ μου συνέσεισε.
15 Καὶ πνεῦμα διῆλθεν ἀπ᾿ ἔμπροσθέν μου, αἱ τρίχες τοῦ σώματός μου ἀνεσηκώθησαν·
16 ἐστάθη, ἀλλ᾿ ἐγὼ δὲν διέκρινα τὴν μορφήν αὐτοῦ· σχῆμα ἐφάνη ἔμπροσθεν τῶν ὀφθαλμῶν μου· ἤκουσα λεπτὸν φύσημα καὶ φωνήν λέγουσαν,
17 Ὁ ἄνθρωπος θέλει εἶσθαι δικαιότερος τοῦ Θεοῦ; θέλει εἶσθαι ὁ ἄνθρωπος καθαρώτερος τοῦ Ποιητοῦ αὑτοῦ;
18 Ἰδού, αὐτὸς δὲν ἐμπιστεύεται εἰς τοὺς δούλους αὑτοῦ, καὶ ἐν τοῖς ἀγγέλοις αὑτοῦ βλέπει ἐλάττωμα·
19 πόσῳ μᾶλλον εἰς τοὺς κατοικοῦντας οἰκίας πηλίνας, αἵτινες ἔχουσι τὸ θεμέλιον αὑτῶν ἐν τῷ χώματι καὶ ἀφανίζονται ἔμπροσθεν τοῦ σαρακίου;
20 Ἀπὸ πρωΐ ἕως ἑσπέρας φθείρονται· χωρὶς νὰ νοήσῃ τις, ἀφανίζονται διὰ παντός.
21 Τὸ μεγαλεῖον αὐτῶν τὸ ἐν αὐτοῖς δὲν παρέρχεται; Ἀποθνήσκουσιν, ἀλλ᾿ οὐχὶ ἐν σοφίᾳ.