Job 14
1 Ἄνθρωπος γεγεννημένος ἐκ γυναικὸς εἶναι ὀλιγόβιος καὶ πλήρης ταραχῆς·
2 ἀναβλαστάνει ὡς ἄνθος καὶ κόπτεται· φεύγει ὡς σκιὰ καὶ δὲν διαμένει.
3 Καὶ ἐπὶ τοιοῦτον ἀνοίγεις τοὺς ὀφθαλμοὺς σου, καὶ μὲ φέρεις εἰς κρίσιν μετὰ σοῦ;
4 Τίς δύναται νὰ ἐξαγάγῃ καθαρὸν ἀπὸ ἀκαθάρτου; οὐδείς.
5 Ἐπειδή αἱ ἡμέραι αὐτοῦ εἶναι προσδιωρισμέναι, ὁ ἀριθμὸς τῶν μηνῶν αὐτοῦ εὑρίσκεται παρὰ σοί, καὶ σὺ ἔθεσας τὰ ὅρια αὐτοῦ, καὶ δὲν δύναται νὰ ὑπερβῇ αὐτὰ,
6 ἀπόστρεψον ἀπ᾿ αὐτοῦ, διὰ νὰ ἡσυχάσῃ, ἑωσοῦ χαίρων ἐκπληρώσῃ ὡς μισθωτὸς τὴν ἡμέραν αὑτοῦ.
7 Διότι περὶ τοῦ δένδρου, ἐὰν κοπῇ, εἶναι ἐλπὶς ὅτι θέλει ἀναβλαστήσει, καὶ ὅτι ὁ τρυφερὸς αὐτοῦ βλαστὸς δὲν θέλει ἐκλείψει.
8 Καὶ ἄν ἡ ῥίζα αὐτοῦ παλαιωθῇ ἐν τῇ γῇ καὶ ὁ κορμὸς αὐτοῦ ἀποθάνῃ ἐν τῷ χώματι,
9 ὅμως διὰ τῆς ὀσμῆς τοῦ ὕδατος θέλει ἀναβλαστήσει καὶ θέλει ἐκβάλει κλάδους ὡς νεόφυτον.
10 Ἀλλ᾿ ὁ ἄνθρωπος ἀποθνήσκει καὶ παρέρχεται· καὶ ὁ ἄνθρωπος ἐκπνέει, καὶ ποῦ εἶναι;
11 Καθὼς τὰ ὕδατα ἐκλείπουσιν ἐκ τῆς θαλάσσης καὶ ὁ ποταμὸς στειρεύει καὶ ξηραίνεται,
12 οὕτως ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ κοιμηθῇ, δὲν ἀνίσταται· ἑωσοῦ οἱ οὐρανοὶ μή ὑπάρξωσι, δὲν θέλουσιν ἐξυπνήσει, καὶ δὲν θέλουσιν ἐγερθῆ ἐκ τοῦ ὕπνου αὑτῶν.
13 Εἴθε νὰ μὲ ἔκρυπτες ἐν τῷ τάφῳ, νὰ μὲ ἐσκέπαζες ἑωσοῦ παρέλθῃ ἡ ὀργή σου, νὰ προσδιώριζες εἰς ἐμὲ προθεσμίαν, καὶ τότε νὰ μὲ ἐνθυμηθῇς!
14 Ἐὰν ἀποθάνῃ ὁ ἄνθρωπος, θέλει ἀναζήσει; πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ἐκστρατείας μου θέλω περιμένει, ἑωσοῦ ἔλθῃ ἡ ἀπαλλαγή μου.
15 Θέλεις καλέσει, καὶ ἐγὼ θέλω σοὶ ἀποκριθῆ· θέλεις ἐπιβλέψει εἰς τὸ ἔργον τῶν χειρῶν σου.
16 Διότι τώρα ἀριθμεῖς τὰ διαβήματά μου· δὲν παραφυλάττεις τὰς ἁμαρτίας μου;
17 Ἡ παράβασίς μου εἶναι ἐπεσφραγισμένη ἐν βαλαντίῳ, καὶ ἐπισημειόνεις τὴν ἀνομίαν μου.
18 Βεβαίως τὸ μὲν ὄρος πίπτον ἐξουδενοῦται, ὁ δὲ βράχος μετακινεῖται ἀπὸ τοῦ τόπου αὑτοῦ.
19 Τὰ ὕδατα τρώγουσι τὰς πέτρας· αἱ πλημμύραι αὐτῶν παρασύρουσι τὸ χῶμα τῆς γῆς· οὕτω σὺ καταστρέφεις τὴν ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου,
20 ὑπερισχύεις πάντοτε ἐναντίον αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς παρέρχεται· μεταβάλλεις τὴν ὄψιν αὐτοῦ καὶ ἀποπέμπεις αὐτόν.
21 Οἱ υἱοὶ αὐτοῦ ὑψοῦνται, καὶ αὐτὸς δὲν ἐξεύρει· καὶ ταπεινοῦνται, καὶ αὐτὸς δὲν ἐννοεῖ οὐδὲν περὶ αὐτῶν.
22 Μόνον ἡ σὰρξ αὐτοῦ ἐπ᾿ αὐτοῦ θέλει πονεῖ, καὶ ἡ ψυχή αὐτοῦ ἐν αὐτῷ θέλει πενθεῖ.