Job 11
1 Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Σωφὰρ ὁ Νααμαθίτης καὶ εἶπε·
2 Δὲν δίδεται ἀπόκρισις εἰς τὸ πλῆθος τῶν λόγων; καὶ ὁ πολύλογος θέλει δικαιωθῆ;
3 Αἱ φλυαρίαι σου θέλουσιν ἀποστομώσει τοὺς ἀνθρώπους; καὶ ὅταν περιγελᾷς, δὲν θέλει σὲ καταισχύνει τις;
4 Διότι εἶπες, Ἡ ὁμιλία μου εἶναι καθαρά, καὶ εἶμαι καθαρὸς ἐνώπιόν σου.
5 Ἀλλ᾿ εἴθε νὰ ἐλάλει ὁ Θεὸς καὶ νὰ ἤνοιγε τὰ χείλη αὑτοῦ ἐναντίον σου.
6 Καὶ νὰ σοὶ ἐφανέρονε τὰ κρύφια τῆς σοφίας, ὅτι εἶναι διπλάσια τῶν ὅσα γνωρίζονται. Ἔξευρε λοιπόν, ὅτι ὁ Θεὸς ἀπαιτεῖ ἀπὸ σοῦ ὀλιγώτερον τῆς ἀνομίας σου.
7 Δύνασαι νὰ ἐξιχνιάσῃς τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ; δύνασαι νὰ ἐξιχνιάσῃς τὸν Παντοδύναμον μὲ ἐντέλειαν;
8 Ταῦτα εἶναι ὡς τὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ· τί δύνασαι νὰ κάμῃς; εἶναι βαθύτερα τοῦ δου· τί δύνασαι νὰ γνωρίσῃς;
9 Τὸ μέτρον αὐτῶν εἶναι μακρότερον τῆς γῆς, καὶ πλατύτερον τῆς θαλάσσης.
10 Ἐὰν θελήσῃ νὰ χαλάσῃ καὶ νὰ κλείσῃ, ἤ νὰ συνάξῃ, τότε τίς δύναται νὰ ἐμποδίσῃ αὐτὸν;
11 Διότι αὐτὸς γνωρίζει τὴν ματαιότητα τῶν ἀνθρώπων, καὶ βλέπει τὴν ἀσέβειαν· καὶ δὲν θέλει ἐξετάσει;
12 Ὁ δὲ μάταιος ἄνθρωπος ὑπερηφανεύεται, καὶ γεννᾶται ὁ ἄνθρωπος ἄγριον ὀνάριον.
13 Ἐὰν σὺ ἑτοιμάσῃς τὴν καρδίαν σου καὶ ἐκτείνῃς τὰς χεῖράς σου πρὸς αὐτόν·
14 ἐὰν τὴν ἀνομίαν, τὴν ἐν χερσὶ σου, ἀπομακρύνῃς καὶ δὲν ἀφίνῃς νὰ κατοικήσῃ ἀσέβεια ἐν ταῖς σκηναῖς σου·
15 τότε βεβαίως θέλεις ὑψώσει τὸ πρόσωπόν σου ἀκηλίδωτον· μάλιστα θέλεις εἶσθαι σταθερὸς καὶ δὲν θέλεις φοβεῖσθαι.
16 Διότι σὺ θέλεις λησμονήσει τὴν θλῖψιν· θέλεις ἐνθυμηθῆ αὐτήν ὡς ὕδατα διαρρεύσαντα·
17 καὶ ὁ καιρὸς σου θέλει ἀνατείλει λαμπρότερος τῆς μεσημβρίας· καὶ ἐὰν ἐπέλθῃ σκότος ἐπὶ σέ, πάλιν θέλεις γείνει ὡς ἡ αὐγή·
18 καὶ θέλεις εἶσθαι ἀσφαλής, διότι ὑπάρχει ἐλπὶς εἰς σέ· ναί, θέλεις σκάπτει διὰ τὴν σκηνήν σου καὶ θέλεις κοιμᾶσθαι ἐν ἀσφαλείᾳ·
19 θέλεις πλαγιάζει, καὶ οὐδεὶς θέλει σὲ τρομάζει· καὶ πολλοὶ θέλουσιν ἱκετεύει τὸ πρόσωπόν σου.
20 Τῶν δὲ ἀσεβῶν οἱ ὀφθαλμοὶ θέλουσι μαρανθῆ, καὶ καταφύγιον θέλει λείψει ἀπ᾿ αὐτῶν, καὶ ἡ ἐλπὶς αὐτῶν θέλει εἶσθαι νὰ ἐκπνεύσωσι.