Job 10
1 Ἡ ψυχή μου ἐβαρύνθη τὴν ζωήν μου· θέλω παραδοθῆ εἰς τὸ παράπονόν μου· θέλω λαλήσει ἐν τῇ πικρίᾳ τῆς ψυχῆς μου.
2 Θέλω εἰπεῖ πρὸς τὸν Θεόν, μή μὲ καταδικάσῃς· δεῖξόν μοι διὰ τί μὲ δικάζεις.
3 Εἶναι καλὸν εἰς σὲ νὰ καταθλίβῃς, νὰ καταφρονῇς τὸ ἔργον τῶν χειρῶν σου καὶ νὰ εὐοδόνῃς τὴν βουλήν τῶν ἀσεβῶν;
4 Σαρκὸς ὀφθαλμοὺς ἔχεις; ἤ βλέπεις καθὼς βλέπει ἄνθρωπος;
5 Ἀνθρώπινος εἶναι ὁ βίος σου; ἤ τὰ ἔτη σου ὡς ἡμέραι ἀνθρώπου,
6 ὥστε ἀναζητεῖς τὴν ἀνομίαν μου καὶ ἀνερευνᾶς τὴν ἁμαρτίαν μου;
7 Ἐνῷ ἐξεύρεις ὅτι δὲν ἠσέβησα· καὶ δὲν ὑπάρχει ὁ ἐλευθερῶν ἐκ τῶν χειρῶν σου.
8 Αἱ χεῖρές σου μὲ ἐμόρφωσαν καὶ μέ ἔπλασαν ὅλον κύκλῳ· καὶ μὲ καταστρέφεις.
9 Ἐνθυμήθητι, δέομαι, ὅτι ὡς πηλὸν μὲ ἔκαμες· καὶ εἰς χῶμα θέλεις μὲ ἐπιστρέψει.
10 Δὲν μὲ ἠμελξας ὡς γάλα καὶ μὲ ἔπηξας ὡς τυρόν;
11 Δέρμα καὶ σάρκα μὲ ἐνέδυσας καὶ μὲ ὀστᾶ καὶ νεῦρα μὲ περιέφραξας.
12 Ζωήν καὶ ἔλεος ἐχάρισας εἰς ἐμέ, καὶ ἡ ἐπίσκεψίς σου ἐφύλαξε τὸ πνεῦμά μου·
13 ταῦτα ὅμως ἔκρυπτες ἐν τῇ καρδίᾳ σου· ἐξεύρω ὅτι τοῦτο ἦτο μετὰ σοῦ.
14 Ἐὰν ἁμαρτήσω, μὲ παραφυλάττεις, καὶ ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου δὲν θέλεις μὲ ἀθωώσει.
15 Ἐὰν ἀσεβήσω, οὐαὶ εἰς ἐμέ· καὶ ἐὰν ἦμαι δίκαιος, δὲν δύναμαι νὰ σηκώσω τὴν κεφαλήν μου· εἶμαι πλήρης ἀτιμίας· ἰδὲ λοιπὸν τὴν θλῖψιν μου,
16 διότι αὐξάνει. Μὲ κυνηγεῖς ὡς ἄγριος λέων· καὶ ἐπιστρέφων δεικνύεσαι θαυμαστὸς κατ᾿ ἐμοῦ.
17 Ἀνανεόνεις τοὺς μάρτυράς σου ἐναντίον μου, καὶ πληθύνεις τὴν ὀργήν σου κατ᾿ ἐμοῦ· ἀλλαγαὶ στρατεύματος γίνονται ἐπ᾿ ἐμέ.
18 Διὰ τί λοιπὸν μὲ ἐξήγαγες ἐκ τῆς μήτρας; εἴθε νὰ ἐξέπνεον, καὶ ὀφθαλμὸς νὰ μή μὲ ἔβλεπεν.
19 Ἤθελον εἶσθαι ὡς μή ὑπάρξας· ἤθελον φερθῆ ἐκ τῆς μήτρας εἰς τὸν τάφον.
20 Αἱ ἡμέραι μου δὲν εἶναι ὀλίγαι; παῦσον λοιπόν, καὶ ἄφες μέ, διὰ νὰ ἀναλάβω ὀλίγον,
21 πρὶν ὑπάγω ὅθεν δὲν θέλω ἐπιστρέψει, εἰς γῆν σκότους καὶ σκιᾶς θανάτου·
22 γῆν γνοφεράν, ὡς τὸ σκότος τῆς σκιᾶς τοῦ θανάτου, ὅπου τάξις δὲν εἶναι, καὶ τὸ φῶς εἶναι ὡς τὸ σκότος.