Isaiah 63
1 Τίς οὗτος, ὁ ἐρχόμενος ἐξ Ἐδώμ, μὲ ἱμάτια ἐρυθρὰ ἐκ Βοσόρρας; οὗτος ὁ ἔνδοξος εἰς τὴν στολήν αὑτοῦ, ὁ περιπατῶν ἐν τῇ μεγαλειότητι τῆς δυνάμεως αὑτοῦ; Ἐγώ, ὁ λαλῶν ἐν δικαιοσύνῃ, ὁ ἰσχυρὸς εἰς τὸ σώζειν.
2 Διὰ τί εἶναι ἐρυθρὰ ἡ στολή σου καὶ τὰ ἱμάτιά σου ὅμοια ἀνθρώπου πατοῦντος ἐν ληνῷ;
3 Ἐπάτησα μόνος τὸν ληνόν, καὶ οὐδεὶς ἐκ τῶν λαῶν ἦτο μετ᾿ ἐμοῦ· καὶ κατεπάτησα αὐτοὺς ἐν τῷ θυμῷ μου καὶ κατελάκτισα αὐτοὺς ἐν τῇ ὀργῇ μου· καὶ τὸ αἷμα αὐτῶν ἐρραντίσθη ἐπὶ τὰ ἱμάτιά μου καὶ ἐμόλυνα ὅλην μου τὴν στολήν.
4 Διότι ἡ ἡμέρα τῆς ἐκδικήσεως ἦτο ἐν τῇ καρδίᾳ μου, καὶ ἔφθασεν ὁ ἐνιαυτὸς τῶν λελυτρωμένων μου.
5 Καὶ περιέβλεψα καὶ δὲν ὑπῆρχεν ὁ βοηθῶν· καὶ ἐθαύμασα ὅτι δὲν ὑπῆρχεν ὁ ὑποστηρίζων· ὅθεν ὁ βραχίων μου ἐνήργησε σωτηρίαν εἰς ἐμέ· καὶ ὁ θυμὸς μου, αὐτὸς μὲ ὑπεστήριξε.
6 Καὶ κατεπάτησα τοὺς λαοὺς ἐν τῇ ὀργῇ μου καὶ ἐμέθυσα αὐτοὺς ἐκ τοῦ θυμοῦ μου καὶ κατεβίβασα εἰς τὴν γῆν τὸ αἷμα αὐτῶν.
7 Θέλω ἀναφέρει τοὺς οἰκτιρμοὺς τοῦ Κυρίου, τὰς αἰνέσεις τοῦ Κυρίου, κατὰ πάντα ὅσα ὁ Κύριος ἔκαμεν εἰς ἡμᾶς, καὶ τὴν μεγάλην ἀγαθότητα πρὸς τὸν οἶκον Ἰσραήλ, τὴν ὁποίαν ἔδειξε πρὸς αὐτοὺς κατὰ τοὺς οἰκτιρμοὺς αὑτοῦ καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους αὑτοῦ.
8 Διότι εἶπε, Βεβαίως λαὸς μου εἶναι αὐτοί, τέκνα τὰ ὁποῖα δὲν θέλουσι ψευσθῆ· καὶ ὑπῆρξεν ὁ Σωτήρ αὐτῶν.
9 Κατὰ πάσας τὰς θλίψεις αὐτῶν ἐθλίβετο, καὶ ὁ ἄγγελος τῆς παρουσίας αὐτοῦ ἔσωσεν αὐτούς· ἐν τῇ ἀγάπῃ αὑτοῦ καὶ ἐν τῇ εὐσπλαγχνίᾳ αὑτοῦ αὐτὸς ἐλύτρωσεν αὐτούς· καὶ ἐσήκωσεν αὐτοὺς καὶ ἐβάστασεν αὐτοὺς πάσας τὰς ἡμέρας τοῦ αἰῶνος.
10 Αὐτοὶ ὅμως ἠπείθησαν καὶ ἐλύπησαν τὸ ἅγιον πνεῦμα αὐτοῦ· διὰ τοῦτο ἐστράφη ὥστε νὰ γείνῃ ἐχθρὸς αὐτῶν, αὐτὸς ἐπολέμησεν αὐτούς.
11 Τότε ἐνεθυμήθη τὰς ἀρχαίας ἡμέρας, τὸν Μωϋσῆν, τὸν λαὸν αὑτοῦ, λέγων, Ποῦ εἶναι ὁ ἀναβιβάσας αὐτοὺς ἀπὸ τῆς θαλάσσης μετὰ τοῦ ποιμένος τοῦ ποιμνίου αὑτοῦ; ποῦ ὁ θέσας τὸ ἅγιον αὑτοῦ πνεῦμα ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν;
12 Ὁ ὁδηγήσας αὐτοὺς διὰ τῆς δεξιᾶς τοῦ Μωϋσέως μὲ τὸν ἔνδοξον βραχίονα αὑτοῦ, ὁ διασχίσας τὰ ὕδατα ἔμπροσθεν αὐτῶν, διὰ νὰ κάμῃ εἰς ἑαυτὸν ὄνομα αἰώνιον;
13 Ὁ ὁδηγήσας αὐτοὺς διὰ τῆς ἀβύσσου, ὡς ἵππον διὰ τῆς ἐρήμου, χωρὶς νὰ προσκόψωσι;
14 Τὸ πνεῦμα τοῦ Κυρίου ἀνέπαυσεν αὐτοὺς ὡς κτῆνος καταβαῖνον εἰς τὴν κοιλάδα· οὕτως ὡδήγησας τὸν λαὸν σου, διὰ νὰ κάμῃς εἰς σεαυτὸν ἔνδοξον ὄνομα.
15 Ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἰδὲ ἐκ τῆς κατοικίας τῆς ἁγιότητός σου καὶ τῆς δόξης σου· ποῦ ὁ ζῆλός σου καὶ ἡ δύναμίς σου, τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους σου καὶ τῶν οἰκτιρμῶν σου; ἀπεκλείσθησαν εἰς ἐμέ;
16 Σὺ βεβαίως εἶσαι ὁ Πατήρ ἡμῶν, ἄν καὶ ὁ Ἀβραὰμ δὲν ἐξεύρῃ ἡμᾶς καὶ ὁ Ἰσραήλ δὲν γνωρίζῃ ἡμᾶς· σύ, Κύριε, εἶσαι ὁ Πατήρ ἡμῶν· Λυτρωτής ἡμῶν εἶναι τὸ ὄνομά σου ἀπ᾿ αἰῶνος.
17 Διὰ τί Κύριε, ἀφῆκας ἡμᾶς νὰ ἀποπλανώμεθα ἀπὸ τῶν ὁδῶν σου καὶ νὰ σκληρύνωμεν τὴν καρδίαν ἡμῶν, ὥστε νὰ μή σὲ φοβώμεθα; ἐπίστρεψον ἕνεκεν τῶν δούλων σου, τῶν φυλῶν τῆς κληρονομίας σου.
18 Ὡς πρᾶγμα ἐλάχιστον κατεκυρίευσαν τὸν ἅγιόν σου λαόν· οἱ ἐναντίοι ἡμῶν κατεπάτησαν τὸ ἁγιαστήριόν σου.
19 Κατεστάθημεν ὡς ἐκεῖνοι, ἐπὶ τοὺς ὁποίους δὲν ἐδέσποσας ποτὲ οὐδὲ ἐπεκλήθη τὸ ὄνομά σου ἐπ᾿ αὐτούς.