Ecclesiastes 5
1 Φύλαττε τὸν πόδα σου, ὅταν ὑπάγῃς εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ· καὶ προθυμοῦ μᾶλλον νὰ ἀκούῃς, παρὰ νὰ προσφέρῃς θυσίαν ἀφρόνων, οἵτινες δὲν αἰσθάνονται ὅτι πράττουσι κακῶς.
2 Μή σπεῦδε διὰ τοῦ στόματός σου, καὶ ἡ καρδία σου ἄς μή ἐπιταχύνῃ νὰ προφέρῃ λόγον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ· διότι ὁ Θεὸς εἶναι ἐν τῷ οὐρανῷ, σὺ δὲ ἐπὶ τῆς γῆς· ὅθεν οἱ λόγοι σου ἄς ἦναι ὀλίγοι.
3 Ἐπειδή τὸ μὲν ὄνειρον ἔρχεται ἐν τῷ πλήθει τῶν περισπασμῶν· ἡ δὲ φωνή τοῦ ἄφρονος ἐν τῷ πλήθει τῶν λόγων.
4 Ὅταν εὐχηθῇς εὐχήν εἰς τὸν Θεόν, μή βραδύνῃς νὰ ἀποδώσῃς αὐτήν· διότι δὲν εὐαρεστεῖται εἰς τοὺς ἄφρονας· ἀπόδος ὅ, τι ηὐχήθης.
5 Κάλλιον νὰ μή εὐχηθῇς, παρὰ εὐχηθεὶς νὰ μή ἀποδώσῃς.
6 Μή συγχωρήσῃς εἰς τὸ στόμα σου νὰ φέρῃ ἐπὶ σὲ ἁμαρτίαν· μηδὲ εἴπῃς ἐνώπιον τοῦ ἀγγέλου, ὅτι ἦτο ἐξ ἀγνοίας· διὰ τί νὰ ὀργισθῇ ὁ Θεὸς εἰς τὴν φωνήν σου καὶ νὰ ἀφανίσῃ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου;
7 Διότι ἐν τῷ πλήθει τῶν ὀνείρων καὶ ἐν τῷ πλήθει τῶν λόγων εἶναι ματαιότητες· σὺ δὲ φοβοῦ τὸν Θεόν.
8 Ἐὰν ἴδῃς κατάθλιψιν πένητος καὶ παραβίασιν κρίσεως καὶ δικαιοσύνης ἐν τῇ χώρᾳ, μή θαυμάσῃς διὰ τοῦτο· διότι ὁ ἐπὶ τὸν ὑψηλὸν ὑψηλότερος ἐπιτηρεῖ· καὶ ἐπὶ τούτους ὑψηλότεροι.
9 Ἡ γῆ φελεῖ ὑπὲρ πάντα· καὶ αὐτὸς ὁ βασιλεὺς ὑπὸ τῶν ἀγρῶν ὑπηρετεῖται.
10 Ὁ ἀγαπῶν τὸ ἀργύριον δὲν θέλει χορτασθῆ ἀργυρίου· οὐδὲ εἰσοδημάτων ὁ ἀγαπῶν τὴν ἀφθονίαν· ματαιότης καὶ τοῦτο.
11 Πληθυνομένων τῶν ἀγαθῶν πληθύνονται καὶ οἱ τρώγοντες αὐτά· καὶ τίς ἡ φέλεια εἰς τοὺς κυρίους αὐτῶν, εἰμή τὸ νὰ θεωρῶσιν αὐτὰ διὰ τῶν ὀφθαλμῶν αὑτῶν;
12 Ὁ ὕπνος τοῦ ἐργαζομένου εἶναι γλυκύς, εἴτε ὀλίγον φάγῃ, εἴτε πολύ· ὁ δὲ τοῦ πλουσίου χορτασμὸς δὲν ἀφίνει αὐτὸν νὰ κοιμᾶται.
13 Ὑπάρχει κακὸν θλιβερόν, τὸ ὁποῖον εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον· πλοῦτος φυλαττόμενος ὑπὸ τοῦ ἔχοντος αὐτὸν πρὸς βλάβην αὑτοῦ.
14 Καὶ ὁ πλοῦτος ἐκεῖνος χάνεται ὑπὸ συμφορᾶς κακῆς· αὐτὸς δὲ γεννᾷ υἱὸν καὶ δὲν ἔχει οὐδὲν ἐν τῇ χειρὶ αὑτοῦ.
15 Καθὼς ἐξῆλθεν ἐκ τῆς κοιλίας τῆς μητρὸς αὑτοῦ, γυμνὸς θέλει ἐπιστρέψει, ὑπάγων καθὼς ἦλθε· καὶ δὲν θέλει βαστάζει οὐδὲν ἐκ τοῦ κόπου αὑτοῦ, διὰ νὰ ἔχῃ ἐν τῇ χειρὶ αὑτοῦ.
16 Καὶ τοῦτο ἔτι κακὸν θλιβερόν, καθὼς ἦλθεν, οὕτω νὰ ὑπάγῃ· καὶ τίς φέλεια εἰς αὐτὸν ὅτι ἐκοπίασε διὰ τὸν ἄνεμον;
17 Θέλει προσέτι τρώγει κατὰ πάσας αὑτοῦ τὰς ἡμέρας ἐν σκότει καὶ ἐν πολλῇ λύπῃ καὶ ἀρρωστίᾳ καὶ βασάνῳ.
18 Ἰδού, τί εἶδον ἐγὼ ἀγαθόν· εἶναι καλὸν νὰ τρώγῃ τις καὶ νὰ πίνῃ καὶ νὰ ἀπολαμβάνῃ τὰ ἀγαθὰ ὅλου τοῦ κόπου αὐτοῦ, τὸν ὁποῖον κοπιάζει ὑπὸ τὸν ἥλιον, κατὰ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν τῆς ζωῆς αὑτοῦ, ὅσας ἔδωκεν ὁ Θεὸς εἰς αὐτόν· διότι τοῦτο εἶναι ἡ μερὶς αὐτοῦ.
19 Καὶ εἰς ὅντινα ἄνθρωπον ὁ Θεὸς δόσας πλούτη καὶ ὑπάρχοντα, ἔδωκεν εἰς αὐτὸν καὶ ἐξουσίαν νὰ τρώγῃ ἀπ᾿ αὐτῶν καὶ νὰ λαμβάνῃ τό μερίδιον αὑτοῦ καὶ νὰ εὐφραίνεται εἰς τὸν κόπον αὑτοῦ, τοῦτο εἶναι δῶρον Θεοῦ·
20 διότι δὲν θέλει ἐνθυμεῖσθαι πολὺ τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτοῦ· ἐπειδή ὁ Θεὸς ἀποκρίνεται εἰς τὴν καρδίαν αὐτοῦ δι᾿ εὐφροσύνης.