Ecclesiastes 3
1 Χρόνος εἶναι εἰς πάντα, καὶ καιρὸς παντὶ πράγματι ὑπὸ τὸν οὐρανόν.
2 Καιρὸς τοῦ γεννᾶσθαι καὶ καιρὸς τοῦ ἀποθνήσκειν· καιρὸς τοῦ φυτεύειν καὶ καιρὸς τοῦ ἐκριζόνειν τὸ πεφυτευμένον·
3 καιρὸς τοῦ ἀποκτείνειν καὶ καιρὸς τοῦ ἰατρεύειν· καιρὸς τοῦ καταστρέφειν καὶ καιρὸς τοῦ οἰκοδομεῖν·
4 καιρὸς τοῦ κλαίειν καὶ καιρὸς τοῦ γελᾶν· καιρὸς τοῦ πενθεῖν καὶ καιρὸς τοῦ χορεύειν·
5 καιρὸς τοῦ διασκορπίζειν λίθους καὶ καιρὸς τοῦ συνάγειν λίθους· καιρὸς τοῦ ἐναγκαλίζεσθαι καὶ καιρὸς τοῦ ἀπομακρύνεσθαι ἀπὸ τοῦ ἐναγκαλισμοῦ·
6 καιρὸς τοῦ ἀποκτῆσαι καὶ καιρὸς τοῦ ἀπολέσαι· καιρὸς τοῦ φυλάττειν καὶ καιρὸς τοῦ ῥίπτειν·
7 καιρὸς τοῦ σχίζειν καὶ καιρὸς τοῦ ῥάπτειν· καιρὸς τοῦ σιγᾶν καὶ καιρὸς τοῦ λαλεῖν·
8 καιρὸς τοῦ ἀγαπῆσαι καὶ καιρὸς τοῦ μισῆσαι· καιρὸς πολέμου καὶ καιρὸς εἰρήνης.
9 Τίς φέλεια εἰς τὸν ἐργαζόμενον ἀπὸ ὅσα αὐτὸς μοχθεῖ;
10 Εἶδον τὸν περισπασμόν, τὸν ὁποῖον ἔδωκεν ὁ Θεὸς εἰς τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων διὰ νὰ μοχθῶσιν ἐν αὐτῷ.
11 Τὰ πάντα ἔκαμε καλὰ ἐν τῷ καιρῷ ἑκάστου· καὶ τὸν κόσμον ὑπέβαλεν εἰς τὴν διάνοιαν αὐτῶν, χωρὶς ὁ ἄνθρωπος νὰ δύναται νὰ ἐξιχνιάσῃ ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τέλους τὸ ἔργον, τὸ ὁποῖον ὁ Θεὸς ἔκαμεν.
12 Ἐγνώρισα ὅτι δὲν εἶναι ἄλλο καλὸν δι᾿ αὐτούς, εἰμή νὰ εὐφραίνηταί τις καὶ νὰ κάμνῃ καλὸν ἐν τῇ ζωῇ αὑτοῦ.
13 Καὶ ἔτι τὸ νὰ τρώγῃ πᾶς ἄνθρωπος καὶ νὰ πίνῃ καὶ νὰ ἀπολαμβάνῃ καλὸν ἐκ παντὸς τοῦ μόχθου αὑτοῦ, εἶναι χάρισμα Θεοῦ.
14 Ἐγνώρισα ὅτι πάντα ὅσα ἔκαμεν ὁ Θεός, τὰ αὐτὰ θέλουσιν εἶσθαι διαπαντός· δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσθέσῃ τις εἰς αὐτὰ οὐδὲ νὰ ἀφαιρέσῃ ἀπ᾿ αὐτῶν· καὶ ὁ Θεὸς ἔκαμε τοῦτο διὰ νὰ φοβῶνται ἐνώπιον αὐτοῦ.
15 Ὅ, τι ἔγεινεν, ἤδη εἶναι· καὶ ὅ, τι θέλει γείνει, ἤδη ἔγεινε· καὶ ὁ Θεὸς ἀνακαλεῖ τὰ παρελθόντα.
16 Καὶ εἶδον ἔτι ὑπὸ τὸν ἥλιον τὸν τόπον τῆς κρίσεως, καὶ ἐκεῖ εἶναι ἡ ἀνομία· καὶ τὸν τόπον τῆς δικαιοσύνης, καὶ ἐκεῖ ἡ ἀνομία.
17 Εἶπα ἐγὼ ἐν τῇ καρδίᾳ μου, Ὁ Θεὸς θέλει κρίνει τὸν δίκαιον καὶ τὸν ἀσεβῆ· διότι δι᾿ ἕκαστον πρᾶγμα καὶ ἐπὶ παντὸς ἔργου εἶναι καιρὸς ἐκεῖ.
18 Εἶπα ἐγὼ ἐν τῇ καρδίᾳ μου περὶ τῆς καταστάσεως τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων, ὅτι θέλει δοκιμάσει αὐτοὺς ὁ Θεός, καὶ θέλουσιν ἰδεῖ ὅτι αὐτοὶ καθ᾿ ἑαυτοὺς εἶναι κτήνη.
19 Διότι τὸ συνάντημα τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων εἶναι καὶ τὸ συνάντημα τοῦ κτήνους· καὶ ἕν συνάντημα εἶναι εἰς αὐτούς· καθὼς ἀποθνήσκει τοῦτο, οὕτως ἀποθνήσκει καὶ ἐκεῖνος· καὶ ἡ αὐτή πνοή εἶναι εἰς πάντας· καὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν ὑπερτερεῖ κατ᾿ οὐδὲν τὸ κτῆνος· διότι τὰ πάντα εἶναι ματαιότης.
20 Τὰ πάντα καταντῶσιν εἰς τὸν αὐτὸν τόπον· τὰ πάντα ἔγειναν ἐκ τοῦ χώματος καὶ τὰ πάντα ἐπιστρέφουσιν εἰς τὸ χῶμα.
21 Τίς γνωρίζει τὸ πνεῦμα τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων, ἄν αὐτὸ ἀναβαίνῃ εἰς τὰ ἄνω, καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ κτήνους, ἄν αὐτὸ καταβαίνῃ κάτω εἰς τὴν γῆν;
22 Εἶδον λοιπὸν ὅτι δὲν εἶναι καλήτερον, εἰμή τὸ νὰ εὐφραίνηται ὁ ἄνθρωπος εἰς τὰ ἔργα αὑτοῦ· διότι αὐτή εἶναι ἡ μερὶς αὐτοῦ· ἐπειδή τίς θέλει φέρει αὐτὸν διὰ νὰ ἴδῃ τὸ γενησόμενον μετ᾿ αὐτόν;