Job 30
1 Maar nou, die wat jonger is as ek, bespot my, wie se vaders ek sou verag het om by die honde van my kudde te sit.
2 Ja, waartoe sou die sterkte van hulle hande my baat, in wie die ouderdom omgekom het?
3 Weens gebrek en hongersnood was hulle eensaam; vlug na die woestyn in vroeëre tye woes en puin.
4 Wat malva by die bosse opgesny het en jenewerwortels vir hulle vleis.
5 Hulle is onder die mense verdryf (hulle het agter hulle aan geroep soos agter 'n dief aan;)
6 Om te woon in die kranse van die valleie, in grotte van die aarde en in die rotse.
7 Tussen die bosse het hulle gebars; onder die brandnetels is hulle bymekaargemaak.
8 Hulle was kinders van dwase, ja, kinders van ongeldige mense; hulle was gemeneer as die aarde.
9 En nou is ek hulle lied, ja, ek is hulle spreekwoord.
10 Hulle het 'n afsku van my, hulle vlug ver van my af en spaar om nie in my aangesig te spoeg nie.
11 Omdat Hy my tou losgemaak en my verdruk het, het hulle ook die toom voor my losgelaat.
12 Aan my regterhand staan die jeug op; hulle stoot my voete weg en rig die weë van hulle verderf teen my op.
13 Hulle verwoes my pad, hulle bring my rampspoed voor, hulle het geen helper nie.
14 Hulle het oor my gekom soos 'n wyde inbraak van waters; in die woestyn het hulle oor my gerol.
15 Verskrikkinge het op my gekeer: hulle vervolg my siel soos die wind, en my welstand gaan verby soos 'n wolk.
16 En nou is my siel oor my uitgestort; die dae van benoudheid het my aangegryp.
17 My gebeente word in die nag in my deurboor, en my senings rus nie.
18 Deur die groot krag van my siekte is my kleed verander: dit bind my om soos die kraag van my mantel.
19 Hy het my in die modder gewerp, en ek het geword soos stof en as.
20 Ek roep U aan, en U hoor my nie; Ek staan op, en U sien my nie aan nie.
21 U het my wreed geword; met u sterke hand staan u teen my teë.
22 U hef my op teen die wind; U laat my daarop ry en my besittings ontbind.
23 Want ek weet dat U my tot die dood sal bring en na die huis wat bestem is vir almal wat lewe.
24 Maar hy sal sy hand nie na die graf uitsteek nie, al roep hulle in sy ondergang.
25 Het ek nie gehuil oor hom wat in die moeilikheid was nie? was my siel nie bedroef oor die armes nie?
26 Toe ek die goeie verwag het, het die kwaad oor my gekom; en toe ek op die lig gewag het, het daar duisternis gekom.
27 My ingewande het gekook en nie gerus nie; dae van benoudheid het my verhinder.
28 Ek het rou gegaan sonder die son; ek het opgestaan en in die vergadering geroep.
29 Ek is 'n broer vir drake en 'n metgesel vir uile.
30 My vel is swart op my, en my gebeente is verbrand van hitte.
31 Ook het my siter verander in rou, en my orgaan in die stem van die wat ween.