Acts 4
1 E tek kuvëndoijn’ ata këto fjalë ndë llao, arrinë mb’ata priftëritë edhe stratigoi i Ieroit, edhe Sadhuqejtë.
2 Sepse u vin likshtë që dhidhaksnë ata llaonë e dëftoijnë mbë Iisunë të ngjallturit’ e së vdekuret.
3 E shtinë duartë mb’ata e i vunë mbë të ruajturë për të nesërmenë, se ahiere qe mbrëmane.
4 E shumë nga ata që digjuanë dhidhahinë besuanë, e u bë nëmuri i burravet ngjera mbë pesë mijë.
5 E tjetërënë ditë u mbëjodhë arhondëtë, e pleqtë, e grammatejtë ndë Ierusalim.
6 Edhe Anna, i Pari priftëret, edhe Ioanni, edhe Aleksandhroi, edhe sa ishnë nga soi i të parëvet së priftëret.
7 E si i vunë ata ndë mes, i pietnë: Me ç’fuqi, a mbë ç’ëmër e bëtë juvet këtë?
8 Ahiere Petrua u mbush nga Shënjti Shpirt, e u tha ature: O arhondë të llaoit edhe pleq të Israilit.
9 E nd’është që pietemi nevet sot për të mirë që bën njëit njeriut së sëmurë, me çfarë punë u shërua kij.
10 Le ta diji gjithë juvet, edhe gjithë llaoi i Israilit, se ndë ëmër të Iisu Hristoit Nazoreut, atij që e mbërthietë ndë kruq, e që Perndia e ngjalli atë nga të vdekuritë, me këtë ëmër kij rri përpara juvet i shëndoshë.
11 Kij është guri që u hodh poshtë nga juvet që dërtoni, e që u bë quç i qoshesë.
12 E as mbë ndonjë tjatër është shpëtimi; sepse as tjatër ëmër është ndënë Qiell dhënë mbë njerëz, që me anë të tij duhetë të sosemi na.
13 E si panë tharosn’ e Petrosë e të Ioannit, e kupëtuanë që janë njerëz pa grammati e idhiotër, çuditishnë, e i njihnë ata që qenë bashkë me Iisunë.
14 E sepse shihnë njerin’ e shëruarë që rrij me ta bashkë mbë këmbë, s’mund të thoshnë gjë kondrë.
15 E si i porsitn’ ata të dilë jashtë nga sinodhi, bëijnë mushavere njeri me jatërinë,
16 E thoshnë: Ç’t’u bëjëmë këture njerëzet? Sepse u bë një e madhe çudi prej suresh, e dinë gjithë sa rrinë ndë Ierusalim, e nukë mundjëmë ta arnisjëmë.
17 Po që të mos përhapetë më tepër ndë llao, le t’i porsitjëmë ata me porsi të rëndë, që të mos flasënë më për këtë ëmër mbë ndonjë njeri.
18 E si i thirrë ata, i porsitnë që të mos flasënë, as të mos dhidhaksjënë farese mbë ëmër të Iisuit.
19 Ma Petrua edhe Ioanni u përgjegjnë mbë ta, e thanë: nd’është e drejtë përpara Perndisë, të digjojëmë më tepër juvet se Perndinë, gjukoni ju.
20 Sepse navet nukë mundjëmë të mos flasëmë për ato punëra që pam e digjuam.
21 E ata si i porsitnë me foveri i lëshuanë ata, sepse nukë gjenë sebep qish t’i mundoijnë prej llaoit, se gjithë lëvdoijnë Perndinë për atë që u bë.
22 Sepse ish më shumë se dizet vjet ai njeri që u bë mbë të këjo thavm’ e shërimit.
23 E si u lëshuanë vanë ndë të turetë, e rrëfienë sa u patnë thënë ature të parët’ e priftëret edhe pleqtë.
24 E ata si digjuanë këtë gjithë me një zëmërë ngrijtinë zënë te Perndia, e thanë: O Zot, ti Perndia që bëre Qiellnë edhe dhenë, edhe Detnë, edhe gjithë sa janë mb’ato.
25 Ti që me anë të gojësë së robit sit Dhavidhit the: Pse u nakatosnë filitë, e llaotë u menduanë pa vëjierë?
26 Duallë përpara mbretërit’ e dheut, edhe arhondëtë u mbëjodhë mbë një vënd kondrë Zotit e kondrë Hristoit së tij.
27 Se me të vërteta u përmbëjuadhë ndë këtë qutet kondrë shënjtit djalit sit Iisuit, që e pate hrisurë, Irodhi edhe Pondio Pillatua bashkë me filitë e llaoit’ e Israilit.
28 Të bëijnë ato që dora jote edhe thelima jote kish bënë urdhër më përpara të bënishnë.
29 E ndashti, o Zot, silloisu për kanosit’ e ture, e ep mbë rob të tua të flasënë me gjithë tharos fjalënë tënde.
30 Tuke shtrijturë ti dorënë tënde të bënenë shërime e thavmëra e çudira me ëmër të shënjtit djalit sit Iisuit.
31 E me të luturë që u lutn’ ata, u tund dheu tek qenë mbëjedhurë; e u mbushnë të gjithë prej Shënjtit Shpirt, e flisnë Fjalën’ e Perndisë me tharos.
32 E turmës’ e ature që kishnë besuarë, ish zëmëra edhe Shpirti një; e s’qe ndonjë që të thosh nga plashkat’ e tij: është imea, po qenë të gjitha të turetë të gjithëvet bashkë.
33 E e bënë apostojtë martirin’ e së ngjallturit të Zoti Iisuit me fuqi të madhe; e ishte dhurëti e madhe mb’ata gjithë.
34 E nukë ish mb’ata ndonjë i papasurë; sepse gjith’ ata që kishnë ara a shtëpira i shitnë, e të çmuarat’ e së shituravet i bijnë.
35 E i vijnë ndë këmbë t’apostojet, e ndahej mbë cilëdo sikundrë kish hrinë.
36 E Iosiu, që e patnë thirrë Apostojtë Varnavë (që domethënë: i biri i parigorisë), Leviti, i leri ndë Qipro.
37 Si pati një arë, e shiti, e pruri asprëtë e i vuri ndë këmbë t’apostojet.