Nehemiah 5
1 Një herë populli e gratë e tyre u ankuan shumë kundër vëllezërve të vet judenj.
2 Pati nga ata që thoshin: «Kemi shumë bij e bija, prandaj duhet të marrim grurë, që të hamë e të jetojmë».
3 Pati edhe nga ata që thoshin: «Duhet të lëmë peng arat, vreshtat e shtëpitë, për të marrë grurë në kohë zie».
4 Por pati edhe nga ata që thoshin: «Me arat e vreshtat tona huajtëm para për t'i paguar tagrin mbretit.
5 Prej një mishi jemi ne e vëllezërit tanë, bijtë tanë janë si bijtë e tyre, por ja, ne po i japim skllevër bijtë e bijat tona. Disa nga bijat tona janë skllavëruar tashmë e nuk mund të bëjmë asgjë, sepse arat e vreshtat tona i kanë marrë të tjerët».
6 Kur e dëgjova ankimin e tyre bashkë me këto fjalë, u zemërova shumë.
7 U mendova me vete, pastaj i qortova fisnikët e zyrtarët e u thashë: «Ju u kërkuakeni kamatë vëllezërve». Atëherë thirra kundër tyre një mbledhje të madhe
8 e u thashë: «Për sa kemi mundur, ne i kemi shpaguar vëllezërit tanë judenj që ishin shitur te të huajt. Mirëpo edhe ju po i shitkeni vëllezërit tuaj, të cilët, prapë do të na i shesin neve». Atëherë ata heshtën e nuk gjenin fjalë.
9 Unë u thashë: «Kjo që po bëni ju, nuk është gjë e mirë. A nuk duhet të jetoni me drojën e Perëndisë sonë, që të mos tallen me ju kombet armike?
10 Edhe unë, vëllezërit e mi e shërbëtorët e mi, po u japim hua grurë e para. Le të heqim dorë nga kamata.
11 Ktheuani sot arat, vreshtat, ullishtat e shtëpitë, sikurse edhe një të qindtën e parave, grurit, verës e vajit, që keni marrë prej tyre».
12 Ata thanë: «Do t'u kthejmë çfarë u morëm e nuk do t'ua kërkojmë më. Do të veprojmë siç po na thua ti». Atëherë thirra priftërinjtë e i bëra të betoheshin se do ta mbanin fjalën.
13 Shkunda edhe kindin e petkut tim e thashë: «Kështu e shkundtë Perëndia me shtëpi e katandi këdo që nuk do ta mbajë këtë fjalë! Kështu u shkundtë e u zbraztë!». Tërë bashkësia u përgjigj: «Amen» dhe lavdëruan Zotin. Pastaj populli e mbajti këtë fjalë.
14 Qëkurse mbreti më kishte caktuar qeveritar të tyre në dheun e Judës, qysh prej vitit të njëzetë e deri në vitin e tridhjetedytë të mbretit Artakserks, për dymbëdhjetë vjet, as unë, as vëllezërit e mi nuk e morëm tagrin e qeveritarit.
15 Qeveritarët para meje e kishin rënduar popullin, sepse merrnin prej tij bukë e verë, përveç dyzet siklave të argjendit. Deri edhe shërbëtorët e tyre e mundonin popullin, por unë nuk veprova ashtu, sepse druaja Perëndinë.
16 Unë, për më tepër, punova për meremetimin e këtij muri e nuk bleva as edhe një arë, por të gjithë shërbëtorët e mi ishin mbledhur atje për të punuar.
17 Njëqind e pesëdhjetë burra, judenj e zyrtarë, shtroheshin në tryezën time, përveç atyre që vinin te ne nga kombet përreth.
18 Çfarë përgatitej për një ditë, domethënë një ka, gjashtë dele të zgjedhura e shpendë, përgatitej prej meje. Çdo dhjetë ditë kishte verë për të gjithë sa të donin, megjithatë unë nuk e kërkova pjesën e ushqimit që i takonte qeveritarit, sepse puna rëndonte mbi popullin.
19 Kujtoma për të mirë, o Perëndi, gjithçka bëra për këtë popull!