Jeremiah 4
1 «Nëse do të kthehesh, o Izrael, kumton Zoti, tek unë kthehu. Nëse i flak prej meje pështirësitë e tua e nuk bredh,
2 e nëse betohesh: “Pasha Zotin!”, me vërtetësi, me drejtësi e me të drejtë, falë tij kombet do të bekohen, falë tij do të mburren.
3 Kështu u thotë Zoti njerëzve të Judës e të Jerusalemit: hapni tokë të re e mos mbillni ndër ferra.
4 Rrethprituni për Zotin, flakeni lafshën prej zemrës, o njerëzit e Judës e banorët e Jerusalemit, që të mos flakërojë si zjarr zemërimi im e të mos djegë pa u shuar, për shkak të bëmave tuaja të liga».
5 «Njoftoni nëpër Judë, le të merret vesh në Jerusalem e shpallni: bini borisë nëpër vend, bërtitni fort e thoni: mblidhuni, të hyjmë në qytetet e fortifikuara!
6 Lartësoni një shenjë drejt Sionit, merrni arratinë e mos ngurroni, se nga veriu po e sjell mjerimin dhe rrënimin e madh.
7 Luani u ngrit nga strofulli i vet, doli për udhë rrënimtari i kombeve, doli nga vendi i tij për ta shkretuar vendin tuaj. Qytetet tuaja, rrënoja pa banorë do të jenë.
8 Prandaj mbulohuni me grathore, vajtoni e vini kujën, se nuk do të zmbrapset zemërimi flakërues i Zotit.
9 Atë ditë, kumton Zoti, do t'i lëshojë zemra mbretin dhe princat. Priftërinjtë do të çoroditen dhe profetët do të trullosen.
10 Unë thashë: “Ah, Zot, Zoti im, me të vërtetë e paske gënjyer këtë popull dhe Jerusalemin, kur i the: ‘Do të keni paqe’, por ja që shpata mbërriti në gurmaz”.
11 Në atë kohë do t'i thuhet këtij populli dhe Jerusalemit: “Drejt bijës së popullit tim fryn era përzhitëse e pllajave të shkretëtirës, por jo për të hedhur e as për të pastruar.
12 Një erë rrëmbyese po vjen për mua. Tani edhe unë do të flas në gjyq kundër tyre”.
13 Ja, ai përparon si reja, porsi stuhia karrocat e tij. Kuajt e tij janë më të shpejtë se shqiponjat. Mjerë ne, se morëm fund.
14 Pastroje zemrën nga ligësia, Jerusalem, që të shpëtosh. Deri kur do t'i mbash në gji mendimet e tua të mbrapshta?
15 Se një zë lajmëron nga Dani, nga kodrat e Efraimit ai shpall mjerimin.
16 Kujtojuani kombeve, njoftojeni Jerusalemin: pushtuesit po vijnë nga një dhe i largët, kundër qyteteve të Judës lëshojnë klithma.
17 E kanë rrethuar si rojat e arës, se ngriti krye kundër meje, kumton Zoti.
18 Sjellja jote dhe veprat e tua ta bënë këtë. Ky është fati yt i hidhur që të ka mbërritur deri në zemër».
19 «U përvëlova, u përvëlova! U kapita. Po më plas zemra, po më dridhet zemra. Nuk mund të hesht, se dëgjova zërin e borisë, kushtrimin e betejës.
20 Rrënim përmbi rrënim lajmërohet, se mbarë dheu do të rrënohet. Befas tendat e mia u rrënuan e pëlhurat e mia në një çast.
21 Deri kur do ta shikoj flamurin e do të dëgjoj zërin e borisë?
22 Se i çmendur është populli im e nuk më njeh. Janë bij të marrë që nuk kuptojnë. Janë të zgjuar për të bërë të keqen, por të mirën nuk dinë ta bëjnë.
23 Shikova tokën dhe, ja, e shkretë dhe e zbrazët. Edhe qiellin, por nuk kishte ndriçues.
24 Shikova malet, dhe, ja, ato dridhen, të gjitha kodrat lëkunden.
25 Shikova dhe, ja, nuk ka njeri, shpendët e qiellit kanë ikur të tërë.
26 Shikova dhe, ja, toka pjellore ishte e shkretë, të gjitha qytetet e saj ishin shembur para Zotit, para zemërimit të tij përcëllues.
27 Sepse kështu thotë Zoti: “Mbarë toka do të rrënohet, por nuk do ta zhbij krejt.
28 Prandaj, toka do të mbajë zi e qielli përsipër do të ngryset, se fola e vendosa e nuk do të pendohem, as do të tërhiqem”.
29 Nga zëri i kalorësit dhe i harkëtarit çdo qytet merr arratinë, çajnë nëpër shkurre, ngjiten nëpër shkëmbinj, çdo qytet braktiset, asnjë banor nuk mbetet.
30 Po ti, o e shkretuar, çfarë do të bësh? Edhe sikur të vishesh me purpur, edhe sikur të stolisesh me ar, edhe sikur t'i lyesh sytë, që të të duken të mëdhenj, kot zbukurohesh. Dashnorët e tu do të të përçmojnë, ata kërkojnë të të marrin shpirtin.
31 Dëgjova një zë si ai i gruas në dhimbje, një ankim, si i asaj që lind për herë të parë: është zëri i bijës së Sionit, që gulçon e shtrin duart: “Mjerë unë! Po më fiket shpirti për shkak të vrastarëve”».