Bible

1 Sikur të ishe si zjarri që djeg shkurret e që ujin e bën të vlojë, që t'ua bëje të njohur armiqve emrin tënd. Para teje kombet do të dridheshin! 2 Kur bëre mrekulli që ne nuk i pritnim, zbrite e para teje u trandën malet. 3 Që nga lashtësia nuk ishte dëgjuar, askujt s'ia dëgjuan veshët e nuk ia panë sytë, që tjetër Perëndi, veç teje, të vepronte për atë që kishte shpresë tek ai. 4 Përpara u del atyre që me gëzim zbatojnë drejtësinë atyre që s'të harrojnë, por ecin udhëve të tua. Ja, vërtet ishe i zemëruar, sepse kishin mëkatuar. Për shumë kohë ishim në mëkatet tona, si do të shpëtojmë vallë? 5 Jemi bërë të gjithë si të papastër e çdo drejtësi e jona si rrobë e ndyrë, të gjithë po vyshkemi si gjethja, paudhësitë po na degdisin larg si era. 6 S'ka kush ta thërrasë më emrin tënd, s'ka kush të ngrihet e të mbështetet te ti, se e ke fshehur prej nesh fytyrën tënde, na ke lënë të tretemi prej paudhësive tona. 7 Por, ti, o Zot, ti je ati ynë, ne jemi balta e ti poçari, të gjithë jemi vepra e duarve të tua. 8 Mos u zemëro për së tepërmi, o Zot, e mos i kujto përherë paudhësitë tona. Ja, të përgjërohemi të na vështrosh, të gjithë jemi populli yt. 9 Qytetet e tua të shenjta janë shkretuar, i shkretë ka mbetur Sioni, rrënojë është bërë Jerusalemi. 10 Tempulli ynë i shenjtë e i madhërishëm, vendi ku të lavdëronin etërit tanë, është përpirë prej zjarrit. Gjithçka që e kishim të çmuar është kthyer në gërmadhë. 11 Edhe pas gjithë këtyre, do të përmbahesh, o Zot? Mos vallë do të heshtësh? Kaq shumë do të na mundosh?