Ezekiel 19
1 Tani ti lësho vajtimin për prijësit e Izraelit
2 e thuaj: «Çfarë ishte nëna jote? Luaneshë mes luanësh ulur. Mes këlyshëve të luanëve këlyshët e vet i mëkonte.
3 Njërin prej këlyshëve e rriti e ai u bë luan. Mësoi të zinte prenë e njerëz përpiu.
4 Por kombet dëgjuan për të e në gropën e tyre u zu, pastaj me vargonj e çuan në dheun e Egjiptit.
5 Kur ajo pa se po priste e po shpresonte më kot, mori një tjetër këlysh dhe e bëri luan.
6 Ai endej ndër luanë, kur u bë luan, mësoi të zinte pre e njerëz përpiu.
7 Shkoi me të vejat, qytetet rrënoi, vendi e gjithë ç'kish në të prej ulërimës së tij tronditej.
8 Pastaj e sulmuan kombet nga krahinat përreth, rrjetën mbi të e hodhën e ra në gropën e tyre.
9 Me pranga e shtinë në kafaz, mbretit të Babilonisë ia çuan, brenda në burg e ndrynë, që në malet e Izraelit zëri më të mos i ndihej.
10 Nëna jote porsi hardhi mbjellë buzë ujit, plot fryte e kurorëplotë falë ujit të shumtë.
11 Degët të forta i kishte për skeptra mbretërish, spikaste shtati i saj në mes të degëzimeve, binte në sy, se ishte e lartë, se degët të begata i kishte.
12 Por me zemërim u shkul, përdhe u përplas, ia thau frytet era e lindjes, u këputën e u thanë dhe trungun e fortë zjarri e përpiu.
13 E tani është mbjellë në shkretëtirë, në një tokë të thatë e të etur.
14 Një zjarr doli nga një degë e saj, filizat e frytin ia dogji, s'ka mbetur në të një filiz i fortë për skeptër sundimtari». Ky është vajtim e duhet të shërbejë si vajtim.