Joshua 11
1 Gdy usłyszał o tym Jabin, król Chasoru, posłał wiadomość do Jobaba, króla Madonu, do króla Szimronu, do króla Akszafu,
2 do królów, którzy panowali na północy, na pogórzu i w Araba, na południe od Kinerot i na nizinie, na wzgórzach Dor na zachodzie,
3 do Kananejczyków na wschodzie i na zachodzie, do Amorytów, Chetytów, Peryzytów, Jebuzytów na pogórzu i do Chiwitów u podnóża Hermonu w kraju Mispa.
4 Ci wszyscy, a z nimi ich wojska, lud liczny jak piasek na brzegu morza, wyruszyli z mnóstwem koni i rydwanów.
5 Królowie ci połączyli się i stanęli obozem nad wodami Merom, aby walczyć przeciw Izraelowi.
6 PAN zaś zapewnił Jozuego: Nie bój się ich, bo jutro o tym czasie wydam ich Izraelowi martwych. Ich konie okulawisz, a ich rydwany spalisz.
7 Gdy więc Jozue, a z nim cały zbrojny lud, napadli na nich nagle nad wodami Merom,
8 PAN wydał ich w ręce Izraela. Izraelici pobili ich i ścigali aż po Sydon Wielki, po Misrefot-Maim i po dolinę Mispe na wschodzie — pobili ich tak, że nikt nie ocalał.
9 Jozue zaś postąpił z nimi zgodnie z poleceniem PANA, to jest okulawił ich konie, a rydwany — spalił.
10 W tym czasie Jozue powrócił i zdobył Chasor. Jego króla zabił mieczem. Chasor było wcześniej pierwszym wśród wszystkich tych królestw.
11 Izraelici wybili więc ostrzem miecza wszystkich mieszkańców miasta; potraktowali ich jako obłożonych klątwą, nie pozostawiając przy życiu nikogo, w kim było tchnienie. Samo Chasor Jozue kazał spalić.
12 Jozue zdobył ponadto wszystkie miasta tych królów. Ich samych pojmał i pobił ostrzem miecza, traktując ich jako obłożonych klątwą, jak przykazał Mojżesz, sługa PANA.
13 Oprócz Chasoru, który Jozue kazał spalić, Izrael nie spalił żadnego z miast położonych na wzgórzach.
14 Cały łup z tych miast oraz bydło Izraelici zagarnęli dla siebie. Tylko ludzi wybili ostrzem miecza, nie pozostawiając nikogo, w kim było tchnienie.
15 Jak PAN przykazał swojemu słudze Mojżeszowi, a Mojżesz Jozuemu, tak też Jozue postąpił, nie pominął żadnej rzeczy z tego wszystkiego, co PAN przykazał Mojżeszowi.
16 W ten sposób Jozue zajął całą tę ziemię: pogórze, cały Negeb, całą ziemię Goszen, nizinę i Arabę, pogórze Izraela i jego niziny
17 od góry Chalak, wznoszącej się przy Seir, aż po Baal-Gad w Dolinie Libanu u podnóży gór Hermonu. Wszystkich królów Jozue pojmał i kazał pozbawić życia.
18 Wojna Jozuego z tymi wszystkimi królami trwała wiele lat.
19 Oprócz Chiwitów mieszkających w Gibeonie, nie było miasta, które zawarłoby pokój z Izraelitami. Wszystkie zostały zdobyte orężem.
20 PAN to bowiem sprawił, że serca tych królów były twarde i że przez to prowadzili oni wojnę z Izraelem. Z tego też powodu zostali obłożeni klątwą, nie było dla nich litości i — tak jak PAN przykazał Mojżeszowi — zostali wytępieni.
21 W tym czasie Jozue wyruszył i wytępił Anakitów z pogórza, z Hebronu, z Debiru, z Anabu, z całego pogórza Judei oraz z całego pogórza Izraela. Wraz z ich miastami Jozue obłożył klątwą ich samych.
22 Anakici nie utrzymali się w ziemi Izraela. Ostali się tylko w Gazie, w Gat i w Aszdodzie.
23 W ten sposób Jozue zajął całą ziemię, zgodnie ze wszystkim, co PAN polecił Mojżeszowi. Jozue oddał ją w posiadanie Izraelowi zgodnie z przydziałem dla każdego z plemion — i ziemia doznała wytchnienia od wojny.