Revelation 10
1 I wtedy zobaczyłem, jak PAN w obłoku zstąpił z Niebios. Nad Jego głową widniała aureola, a Jego oblicze jaśniało niczym słońce. Jego nogi lśniły niczym słupy ognia.
2 Trzymał On w swym ręku rozwinięty zwój, który – w zestawieniu z Nim – był niewielki. Swą prawą stopę oparł na morzu, a lewą postawił na lądzie.
3 I zakrzyknął głosem tak donośnym i potężnym jak ryk lwa. Głos Jego zabrzmiał niczym siedem gromów.
4 Gdy tylko ten grzmot nieco przycichł, chciałem zanotować, co usłyszałem, lecz doszedł mnie inny głos z Niebios: — Zachowaj w tajemnicy to, co usłyszałeś w tych siedmiu gromkich zdaniach! Nie zapisuj tego!
5 Następnie PAN, stojąc dalej na morzu i lądzie, wzniósł swoją prawicę
6 i, jako Ten jedyny, który ma w sobie odwieczne i nieskończone Życie – to znaczy Ten, który stworzył Niebiosa i wszystko, co się w nich znajduje, i który uczynił Ziemię ze wszystkim, co ją zamieszkuje, oraz morze z całą jego zawartością – oświadczył, że wyznaczony czas dobiega już końca
7 i na głos trąby siódmego anioła sfinalizuje się Wielka Boża Tajemnica, która – jako Dobra Wiadomość o ratunku w Chrystusie – zapowiadana była przez wieki ustami Jego sług proroków.
8 I powtórnie usłyszałem ów głos, który wcześniej przemawiał do mnie z Niebios. Powiedział on: — Podejdź do Tego, który panuje nad morzem i lądami, i weź zwój z Jego dłoni!
9 Podszedłem więc do PANA i poprosiłem, by dał mi zwój, który trzymał w ręku. A On rzekł: — Skosztuj go! W ustach twych będzie on słodki niczym miód, lecz twoje wnętrzności napełni goryczą.
10 Wziąłem więc z ręki PANA ów zwój, by go skosztować. I rzeczywiście, jego kęs był w ustach słodki jak miód, lecz gdy go przełknąłem, goryczą przepełnił me wnętrzności.
11 Wtedy usłyszałem: — Zacznij znów przemawiać do ludów i narodów! Przemawiaj do nich w ich rodzimych językach! Zwracaj się także do tych, którzy nad nimi sprawują władzę!