2 Corinthians 8
1 Bracia i siostry, pragniemy również poinformować was o wielkiej Bożej łasce, której doświadczyli wierzący w Macedonii.
2 Otóż pomimo niezmiernego ucisku oraz rozpaczliwego ubóstwa, z jakim się borykają, zaobfitowali radosną hojnością swych serc,
3 co wyraziło się tym, że na miarę swoich możliwości, a nawet daleko ponad nie – o czym osobiście zaświadczam – z własnej inicjatywy przeprowadzili zbiórkę finansową.
4 Uczynili to, gdyż bardzo chcieli dostąpić przywileju udziału w naszej służbie na rzecz innych wierzących.
5 Swym gestem przekroczyli wszelkie nasze wyobrażenia. Jakby tego nie było dość, sami siebie ofiarowali – najpierw PANU, a potem, pełniąc wolę Bożą, również nam.
6 Podniesiony tym na duchu gorąco zachęciłem Tytusa, by – z uwagi na wspaniale rozpoczętą posługę pośród was – wrócił do Koryntu i również wam pomógł w realizacji podobnego dzieła łaskawości.
7 A skoro mówicie, że obfitujecie już wszystkim, to znaczy: wiarą, Słowem Bożym, poznaniem Chrystusa, wszelką gorliwością oraz miłością, którą od nas przejęliście, to chciałbym, abyście teraz zaowocowali również hojną łaskawością.
8 Nie piszę tego z intencją nakazywania wam czegokolwiek, lecz w celu zweryfikowania, czy prawdziwa jest miłość, o której tak często i z taką gorliwością mówicie.
9 Zależy mi jedynie na tym, abyście dobrze rozumieli, czym cechuje się łaska PANA naszego Jezusa Chrystusa. On sam bowiem, choć bogaty we wszystko, z uwagi na was stał się ubogi. A dokonał tego celowo, byście – zachęceni Jego materialnym ubóstwem – mogli w końcu zrozumieć, iż bogacić się powinniście, gromadząc jedynie to, co ma wartość w Jego Królestwie.
10 Z uwagi na to ośmielam się udzielić wam pewnej rady, licząc, iż okaże się ona dla was pożyteczna: doprowadźcie do końca to, czego sami, w swoich sercach, zapragnęliście już rok temu. Nie zatrzymujcie się na chęciach, lecz przekujcie je w czyn!
11 Zrealizujcie swoje wcześniejsze zamiary zgodnie z możliwościami,
12 które przecież mierzy się tym, co ktoś faktycznie ma, a nie tym, czego nie ma.
13 Nie chodzi bowiem o to, by – przynosząc innym ulgę – samemu wpędzić się w kłopoty. Rzecz jest raczej w tym, abyśmy z radością w sercu dzielili się tym, co mamy, uzupełniając potrzeby innych braci i sióstr w wierze.
14 Obecny wasz dostatek może teraz zaradzić brakom tamtych, w przyszłości zaś ich dostatek może wyrównać wasze braki, tak by każdy miał tyle, ile faktycznie w danym czasie jest mu potrzebne,
15 zgodnie z tym, co zostało napisane: Ten, kto zebrał dużo, wcale nie miał za wiele, zaś temu, kto zebrał mało, też niczego nie zbrakło.
16 Bogu niech będą dzięki za to, że wielką troskę o was wlał w serce Tytusa,
17 który przyjął ową zachętę i w wielkiej gorliwości, niczym nieprzymuszony, zdecydował się wybrać do was powtórnie.
18 Razem z nim wysyłamy do was brata, którego sława z powodu spisania Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie rozeszła się już po wszystkich społecznościach.
19 Co więcej, na czas tej podróży został on – ku chwale PANA i naszej zachęcie – oficjalnie ustanowiony przez tutejszą wspólnotę naszym towarzyszem.
20 Pragnęliśmy bowiem mieć niezależnego świadka, by zapobiec jakimkolwiek pomówieniom w sprawach wielkości ofiar otrzymanych z publicznych zbiórek.
21 Zależy nam bardzo, aby to, co jest dobre w oczach PANA, było również czyste i piękne w oczach ludzi.
22 Razem z nimi wysyłamy do was jeszcze jednego brata w wierze, którego rzetelność została wielokrotnie i w różnych sprawach sprawdzona. A ponieważ tak wiele spodziewa się po was, wybiera się z wielkim entuzjazmem.
23 Jeśli chodzi o Tytusa – przybędzie on do was jako mój współpracownik we wszystkim, co was dotyczy; pozostali zaś bracia – jako wysłannicy siostrzanych wspólnot, które Chrystusowi przynoszą wielką chwałę.
24 Dlatego stańcie na wysokości zadania i pokażcie wysłannikom tych wspólnot, że wy także trwacie w postawie ofiarnej Bożej miłości, czym potwierdzicie naszą z was dumę.