2 Corinthians 3
1 Drodzy bracia i siostry, wiemy o tym, że są ludzie, którzy zarzucają nam, iż w listach do was rekomendujemy sami siebie. Jednak powinniście odpowiedzieć sobie na pytanie: czy w ogóle potrzebujemy jakichkolwiek listów polecających, o które inni tak bardzo zabiegają, albo czy staramy się tego rodzaju listy od was pozyskać?
2 Przecież wy sami – jako społeczność – jesteście naszym listem rekomendacyjnym, który został spisany na sercach naszych! Jest on zrozumiały i czytelny dla każdego człowieka!
3 Dla wszystkich bowiem jest jasne, iż to wy sami jesteście listem poświadczającym nasze posługiwanie Chrystusowi. A list ten został spisany nie atramentem, lecz Duchem Boga Żywego, i nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach ludzkich serc,
4 co Najwyższy potwierdza nam w Chrystusie!
5 Jednak dzieła tego nie przypisujemy sobie, gdyż – mając pełną świadomość braków – wiemy, iż czegoś takiego nie potrafilibyśmy dokonać sami z siebie. Wszelka moc i zdolność, którą dysponujemy, ma swoje źródło w Bogu.
6 On zaś uczynił nas sługami Nowego Przymierza, które zawarte zostało nie według litery Prawa, lecz w mocy Jego Ducha. Litera bowiem prowadzi do Śmierci, a Duch – do Życia.
7 A jeśli posługiwanie Śmierci – utrwalone zapisem wyrytym w kamieniu do kamiennych tablic z przykazaniami, które otrzymał od Boga Mojżesz – zob. Wj 32,16; Wj 34,29‐30. – dokonało się w blasku takiej chwały, iż synowie Izraela nie byli w stanie patrzeć w twarz Mojżesza z powodu bijącej od niego jasności – która zresztą po pewnym czasie wygasła –
8 to czyż służenie Bożemu Duchowi nie realizuje się w znacznie większej chwale?
9 A jeśli posługiwanie, którego celem było ogłoszenie wyroku potępienia, zainicjowane zostało w blasku chwały, to o ile większą chwałą spowita jest służba ogłaszania Bożej sprawiedliwości w Chrystusie.
10 W porównaniu z przeogromną chwałą tej służby tamta, stara, wydaje się bez blasku – wręcz pozbawiona chwały.
11 Jak bowiem gasnący blask tego, co jest przemijające, mógłby w ogóle równać się z nieogarnioną chwałą tego, co jest nieprzemijające?
12 Z uwagi na to, głosząc tak wspaniałą nadzieję, stajemy wobec wszystkich z pełną otwartością,
13 a nie jak Mojżesz, który skrywał twarz za zasłoną, by synowie Izraela nie zorientowali się, iż z dnia na dzień blednie chwała tego, co od samego początku było ustanowione jako przejściowe, niemające wiekuistego znaczenia.
14 Wskutek niezrozumienia tej zasadniczej prawdy umysły Żydów skamieniały i takie pozostają aż po dzień dzisiejszy. A kiedy czytają Stare Przymierze, zasłona – podobna jak u Mojżesza – przesłania oczy ich serc. Ona bowiem usuwa się jedynie w Chrystusie.
15 Kiedy więc czytają Mojżesza, zasłona ta nadal spoczywa na ich sercach.
16 Ilekroć jednak zwracają się do Jezusa jako PANA, zostaje ona usunięta.
17 Albowiem PAN jest Duchem, a gdzie Duch PANA, tam wolność.
18 Dlatego we wszystkich nas, którzy z odsłoniętymi twarzami nieustannie wpatrujemy się w chwałę PANA, niczym w zwierciadle odbija się Jego splendor. A dzieje się to, ponieważ Duch PANA – krok po kroku – przekształca nas na Jego obraz w taki sposób, by Jego chwała coraz mocniej jaśniała również w nas.