Psalms 44
1 Przewodnikowi chóru. Pieśń pouczająca synów Koracha.
2 Boże, na własne uszy słyszeliśmy, Ojcowie nasi opowiadali nam O dziele, którego dokonałeś za dni ich, W czasach dawnych.
3 Tyś ręką swoją wypędził narody, a ich osadziłeś; Wytępiłeś lud, a ich rozkrzewiłeś.
4 Bo nie mieczem swoim zdobyli ziemię Ani ramię ich pomogło im, Lecz prawica twoja i ramię twoje Oraz światło oblicza twego, gdyż ich sobie upodobałeś.
5 Tyś sam Królem moim, Boże; Dajże Jakubowi wybawienie!
6 Dzięki tobie porazimy nieprzyjaciół naszych, Przez imię twoje zdepczemy przeciwników naszych.
7 Bo nie na łuku moim polegamAni mnie miecz mój nie ocali.
8 Aleś nas Ty wybawił od nieprzyjaciół naszych, A nienawidzących nas wstydem okryłeś.
9 Każdego dnia chlubimy się Bogiem I imię twoje wiecznie wyznawać będziemy. Sela.
10 A jednak opuściłeś i zawstydziłeś nas, I nie wyruszyłeś z wojskami naszymi.
11 Sprawiłeś, że cofnęliśmy się przed nieprzyjacielem, A ci, którzy nas nienawidzą, złupili nas.
12 Wydałeś nas jak owce na żerI rozproszyłeś nas między narodami.
13 Sprzedałeś lud swój za darmo I nic nie zyskałeś z ich sprzedaży.
14 Wystawiłeś nas na wzgardę sąsiadom naszym, Na drwiny i na pośmiewisko tym, którzy nas otaczają.
15 Uczyniłeś nas tematem przysłowia wśród narodów, Ludy kiwają głową nad nami.
16 Co dzień hańba moja jest przede mną, A wstyd okrywa oblicze moje
17 Na głos bluźniercy i szydercy, Gdy mam przed sobą mściwego nieprzyjaciela.
18 To wszystko przyszło na nas, A jednak nie zapomnieliśmy ciebie I nie sprzeniewierzyliśmy się przymierzu twemu.
19 Serce nasze nie odwróciło się od ciebie, A kroki nasze nie zeszły ze ścieżki twojej.
20 Rozbiłeś nas tam, gdzie grasują szakale, I okryłeś nas cieniem śmierci.
21 Gdybyśmy byli zapomnieli imienia Boga naszego, A wyciągnęli ręce nasze do Boga cudzego:
22 Czyżby Bóg tego nie odkrył? Wszak On zna skrytości serca.
23 Ale z powodu ciebie co dzień nas zabijają, Uważają nas za owce ofiarne.
24 Obudź się! Dlaczego śpisz, Panie? Przebudź się, nie odrzucaj nas na wieki!
25 Dlaczego zakrywasz oblicze twoje, Zapominasz o nędzy i udręce naszej?
26 Powalona bowiem w proch jest dusza nasza, Przylgnęło do ziemi ciało nasze.
27 Powstań, przyjdź nam z pomocą I wyzwól nas dla łaski swojej!