Ecclesiastes 1
1 Słowa Kaznodziei, syna Dawida, króla w Jeruzalemie.
2 Marność nad marnościami, mówi Kaznodzieja, marność nad marnościami, wszystko marność.
3 Jaki pożytek ma człowiek z całego swojego trudu, który znosi pod słońcem?
4 Pokolenie odchodzi i pokolenie przychodzi, ale ziemia trwa na wieki.
5 Słońce wschodzi i słońce zachodzi, i śpieszy do swego miejsca, gdzie znowu wschodzi.
6 Wiatr wieje ku południowi i skręca ku północy; wiatr ustawicznie krąży i w swym biegu okrężnym wraca.
7 Wszystkie rzeki płyną ku morzu, a jednak morze nie wzbiera; w dalszym ciągu płyną rzeki do miejsca, do którego zdążają.
8 Ludzie trudzą się mówieniem, lecz i tak nikt wszystkiego nie wypowie. Oko nie nasyci się widzeniem, a ucho nie zadowoli się słyszeniem.
9 To, co było, znowu będzie, a co się stało, znowu się stanie: nie ma nic nowego pod słońcem.
10 Czy jest coś, o czym można by powiedzieć: Oto jest coś nowego? Dawno to już było w czasach, które były przed nami.
11 Nie pamięta się o tych, którzy byli poprzednio, ani o tych, którzy będą potem; także o nich nie będą pamiętali ci, którzy po nich przyjdą.
12 Ja, Kaznodzieja, byłem królem nad Izraelem w Jeruzalemie.
13 Postanowiłem szczerze mądrością zgłębić i zbadać wszystko, co się działo pod niebem: Jest to żmudne zadanie, jakie zadał Bóg synom ludzkim, aby się nim trudzili.
14 Widziałem wszystkie sprawy, które się dzieją pod słońcem, a wszystko to jest marnością i gonitwą za wiatrem.
15 To, co krzywe, nie da się wyprostować, a to, czego brakuje, nie da się policzyć.
16 Toteż pomyślałem w sercu swoim tak: Oto stałem się wielki i zdobyłem więcej mądrości niż wszyscy, którzy byli przede mną w Jeruzalemie, a moje serce poznało wiele mądrości i wiedzy.
17 I postanowiłem szczerze poznać mądrość i wiedzę, szaleństwo i głupotę; lecz poznałem, że i to jest gonitwą za wiatrem.
18 Bo gdzie jest wiele mądrości, tam jest wiele zmartwienia; a kto pomnaża poznanie, ten pomnaża cierpienie.