Psalms 137
1 We woonden in Babel langs de rivieren. We zaten daar en huilden als we aan Jeruzalem dachten.
2 We hingen onze citers daar aan de bomen. [We wilden geen muziek meer maken. ]
3 De mensen die ons gevangen hielden, wilden dat we voor hen zongen. De mensen die ons mishandelden, wilden dat we vrolijk deden. Ze zeiden: "Zing eens voor ons een lied uit Jeruzalem."
4 Maar hoe zouden we in een vreemd land een lied voor de Heer kunnen zingen?
5 Als ik jou ooit zou vergeten, Jeruzalem, dan mag mijn rechterhand verlamd raken.
6 Als ik ooit niet meer aan jou zou denken, jou niet meer zou prijzen als de mooiste stad, dan mag mijn tong vastkleven in mijn mond.
7 Heer, neem wraak op het volk van Edom voor wat het Jeruzalem heeft aangedaan op de dag dat Babel Jeruzalem veroverde en de vijanden schreeuwden: "Breek die stad af! Tegen de grond ermee!"
8 En jij, Babel, zal ook verwoest worden. God zal goed zijn voor de mens die jou straft voor wat je Jeruzalem hebt aangedaan.
9 God zal goed zijn voor de mens die jouw kinderen zal verpletteren op de rotsen.