Job 24
1 »Зошто не се сокриени од Вседржителот времињата? И оние, кои Го знаат, не ги гледаат дните Негови?
2 Безбожниците поместуваат меѓи, ограбуваат стада и си ги пасат,
3 од сираците одземаат осел, од вдовица вол – за залог;
4 сиромаси истуркуваат по патот, сите понизени се принудени да се кријат од нив.
5 Ете, како диви осли во пустиња, излегуваат тие по работата своја, стануваат рано за грабеж; пустињата им дава леб за нив и за децата нивни;
6 жнеат по туѓи ниви, и берат грозје во туѓи лозја;
7 многу голи ноќеваат без покрив и без облека на студ;
8 наводенети од горски дождови и, немајќи прибежиште, се притискаат до карпи;
9 раздвојуваат сираче од градите на мајката и земаат залог од сиромав;
10 ги тераат да одат голи, без облека, и они што носат снопови – ги оставаат да гладуваат;
11 оние што маслиновиот елеј им го цедат, они што грозје во каците нивни гмечат – ги измачуваат со жед.
12 Во градот луѓето офкаат и душата на убиваните вика, и Бог не го забранува тоа.
13 Тие ѝ се противат на светлината, не ги знаат патиштата нејзини и не одат по патеките нејзини.
14 На разденување станува убиецот, убива сиромав и беден, а ноќе е крадец.
15 И окото на прељубникот чека да се стемни, велејќи: ‚ничие око нема да види,‘ – и го покрива лицето свое.
16 Во темнината се провираат под куќите, оние што дење ги забележиле; не знаат за светлина.
17 Утрото за нив е смртна сенка, бидејќи им се позанти ужасите на смртната сенка.
18 Лесен е таквиот на водната површина, проклет е делот негов на земјата, и не го гледа патот кон лозјата.
19 Како што сушата и горештината ја голтаат снежната вода; така пеколот ги голта грешниците.
20 Нека го заборави утробата мајчина; нека биде храна за црвите; нека не остане помен за него; како дрво ќе се крши беззаконикот;
21 оној кој угнетува бездетна, и на вдовица не ѝ прави добро.
22 Тие и силните ги ограбуваат со својата сила; остане ли некој, нема надеж за животот свој.
23 Бог им дава во што да се надеваат, но Неговите очи ги гледаат нивните патишта.
24 Се креваат високо, – и, ете, веќе ги нема; паѓаат и умираат, како и сите, и како врвовите на класовите се кршат.
25 Ако тоа не е така, – кој ќе ме изобличи за лагата и кој ќе ги претвори во ништо зборовите мои?«