Bible

1 Од Елим се кренаа и целата заедница на синовите Израилеви дојде во пустињата Син, која се наоѓа меѓу Елим и Синај, во петнаесеттиот ден од вториот месец, откако излегоа од земјата Египетска. 2 И почна да се буни целата заедница на синовите Израилеви против Мојсеја и против Арона. 3 И им рекоа синовите Израилве: »О, да бевме умреле од раката Господова во земјата Египетска, кога седевме покрај котлите со месо и јадевме леб до насит! Нѐ изведовте овде во оваа пустиња, за да го умрете целово ова множество со глад.« 4 А Господ му рече на Мојсеја: »Еве, ќе пуштам да паѓа леб од небото, и народот нека излегува секој ден и нека собира колку што е потребно за тој ден, за да го испитам ќе постапува ли според законот Мој или не; 5 а во шестиот ден кога ќе го зготват она, што го собрале, и тоа ќе биде двојно од она, што го собираат секој ден.« 6 Тогаш Мојсеј и Арон му рекоа на целиот збор на синовите Израилеви: »Вечерва ќе познааете дека Господ ве изведе од земјата Египетска, 7 а утре ќе ја видите славата Господова; зашто Господ го чу негодувањето ваше против Бога. Што сме ние, та да се буните против нас?« 8 Потоа рече Мојсеј: »Вечерва Господ ќе ве даде месо да јадете, а утре изутрина леб до наситка; оти го чу Господ повикот ваш, што го дигнавте против Него. Кои сме ние? Вашиот повик не е против нас, туку против Бога.« 9 И му рече Мојсеј на Арона: »Кажи му на целото општество на синовите Израилеви –,застанете пред Бога, зашто Он го чу повикот ваш.« 10 И кога Арон му зборуваше на целото општество на синовите Израилеви, тие погледнаа кон пустињата, а тоа – славата Господова се појави во облак. 11 И му рече Господ на Мојсеја, велејќи: 12 »Го чув негодувањето на синовите Израилеви. Кажи им и речи: ‚Вечерва ќе јадете месо, а утре ќе се наситите со леб, и ќе познаете дека јас сум Господ, Бог ваш.‘« 13 Вечерта долетаа потполошки и го прекрија таборот; а утрината беше паднала роса околу таборот. 14 И, ете, кога се крена росата, а тоа – по пустињата лежи нешто ситно, како коријандер, зрнесто, бело како слана по земјата. 15 И кога видоа синовите Израилеви, си велеа еден на друг: »Што е ова?« Оти не знаеја, што беше тоа. А Мојсеј им рече: »Тоа е лебот, што ви го даде Господ да го јадете.« 16 Еве како заповеда Господ: »Собирајте од него, секој колку што му треба за јадење – по еден гомор на лице, според бројот на членовите ваши; секој од вас со домашните собирајте.« 17 И направија така синовите Израилеви: собираа кај повеќе кој помалку. 18 Па мереа со гомор; и кој беше собрал повеќе, излишок немаше, а оној помалку, – немаше недостиг; секој собра онолку, колку што му требаше, 19 и им рече Мојсеј: »Никој да не остава од тоа за утре!« 20 Но тие не го послушаа Мојсеја, туку некои оставија од тоа за утре, а тоа мувлоса и се смириса. И се налути Мојсеј на нив. 21 И така тие го собираа секое утро рано, секој колку што имаше потреба; а кога сонцето ќе изгрееше, маната се топеше. 22 А во шестиот ден собраа од тој леб двојно повеќе – по два гомора за секого. И дојдоа старешините народни, па му јавија на Мојсеја. 23 А Мојсеј им рече: »Еве ја заповедта што ја кажа Господ – утре е саботен ден, свет одмор за Господа; што ќе печете – печете, и што треба да варите – варете денес; а што ќе преостане, соберете го и пазете го за утре!« 24 И оставија од него за утре, оти како што заповеда Мојсеј, и тоа не се смириса, ниту имаше црвја во него. 25 И рече Мојсеј: »Јадете го тоа денес, бидејќи е денес сабота посветена на Господа; денес нема да најдете мана во полето. 26 Шест дена ќе собирате, а седмиот ден е сабота, тогаш ќе ја нема.« 27 И на седмиот ден излегоа некои од народот да собираат, но не најдоа. 28 А Господ му рече на Мојсеја: »До кога ќе се противите на заповедите Мои и на законот Мој? 29 Ете, Господ ви дал денес сабота, затоа во шестиот ден и ви дава леб за два дена. Останете секој на своето место, и во седмиот ден никој да не го напушта местото свое.« 30 И се одмараше народот седмиот ден. 31 И синовите Израилеви тој леб го нарекоа мана. Тоа беше као семето коријандрово, бело, а по вкус како медено колаче. 32 Тогаш им рече Мојсеј: »Еве што заповеда Господ: ‚Наполнете еден гомор мана, за да се запази во родовите ваши, за да го видат лебот што го јадевте и со кој ве хранев во пустињата, кога ве изведов од земјата Египетска.‘« 33 И му рече Мојсеј на Арона: »Земи златен сад и стави во него еден гомор мана, и постави го пред Бога, за да се пази од колено до колено ваше.« 34 И го постави Арон пред ковчегот на сведоштвото, за да се чува, како што му беше заповедал Господ на Мојсеја. 35 А синовите Израилеви јадеа мана четириесет години, додека не дојдоа во населена земја; јадеа мана додека не стигнаа до границата на земјата Хананска. 36 А гоморот е десетти дел од ефа.