Bible

1 Հիսուսն այնտեղից ելավ, եկավ իր հայրենի քաղաքը. նրա աշակերտները գնում էին նրա հետևից։ 2 Երբ շաբաթ օր եղավ, սկսեց ժողովարանում ուսուցանել։ Շատերը, երբ լսում էին նրան, զարմանում էին նրա ուսուցման վրա և ասում. «Այս ամենը որտեղի՞ց է սրան, կամ ի՞նչ է սրան տրված այս իմաստությունը, որ սրա ձեռքով այսպիսի զորավոր գործեր կատարվեն։ 3 Սա հյուսնի տղան և Մարիամի որդին չէ՞, Հակոբոսի, Հովսեի, Հուդայի և Սիմոնի եղբայրը։ Սրա քույրերն այստեղ՝ մեզ մոտ չե՞ն»։ Եվ նրանով գայթակղվում էին։ 4 Հիսուսը նրանց ասաց. «Չկա մարգարե, որ չանարգվի իր հայրենի քաղաքում, իր ազգատոհմի և իր տան մեջ»։ 5 Եվ չկարողացավ այնտեղ որևէ զորավոր գործ անել, այլ սակավաթիվ հիվանդների վրա ձեռք դնելով՝ նրանց բժշկեց։ 6 Նա զարմանում էր նրանց անհավատության վրա։ Հիսուսը շրջում էր շրջակա գյուղերը և ուսուցանում։ 7 Նա իր մոտ կանչեց տասներկուսին և սկսեց երկու-երկու ուղարկել նրանց՝ պիղծ ոգիների վրա նրանց իշխանություն տալով։ 8 Նրանց պատվիրեց, որ ճանապարհի համար գավազանից բացի այլ բան չվերցնեն՝ ո՛չ պարկ, ո՛չ հաց, ո՛չ էլ դրամ գոտիների մեջ, 9 այլ հողաթափներ հագնեն։ «Ավելորդ պարեգոտ,- ասում էր,- մի՛ վերցրեք»։ 10 Ապա ավելացնում էր. «Որ տունը մտնեք, այնտեղ օթևանե՛ք, մինչև որ այնտեղից մեկնեք։ 11 Իսկ որտեղ ձեզ չեն ընդունի ու ձեզ չեն լսի, երբ այնտեղից ելնեք, ձեր ոտքերի փոշին թա՛փ տվեք՝ իբրև վկայություն նրանց դեմ»։ 12 Աշակերտները ելան ու քարոզում էին ժողովրդին, որպեսզի ապաշխարեն։ 13 Նրանք բազում դևեր էին հանում, բազում հիվանդների էին յուղով օծում և բժշկում նրանց։ 14 Հերովդես արքան լսեց այս բաները, որովհետև Հիսուսի անունը հայտնի էր դարձել, և ասաց. «Հովհաննես Մկրտիչը հարություն է առել մեռելներից, և դրա համար զորավոր գործեր են կատարվում նրա միջոցով»։ 15 Ուրիշներն ասում էին, թե՝ «Եղիան է», իսկ մյուսները, թե՝ «Մարգարե է կամ թե մարգարեների նման մեկը»։ 16 Երբ Հերովդեսը այս լսեց, ասաց. «Հովհաննեսը, որին ես գլխատեցի, սա է. մեռելներից հարություն է առել»։ 17 Քանի որ Հերովդեսն ինքն էր մարդ ուղարկել և ձերբակալել Հովհաննեսին, կապել էր նրան և բանտարկել իր եղբոր՝ Փիլիպպոսի կնոջ՝ Հերովդիայի պատճառով։ Բանն այն էր, որ Հերովդեսը նրան իրեն կին էր դարձրել, 18 իսկ Հովհաննեսը Հերովդեսին ասում էր. «Քո եղբոր կնոջը քեզ կին առնելն օրինավոր չէ»։ 19 Հերովդիան էլ ոխ էր պահել Հովհաննեսի դեմ և ուզում էր նրան սպանել տալ, բայց չէր կարողանում, 20 որովհետև Հերովդեսը երկյուղում էր Հովհաննեսից, քանի որ նրան գիտեր որպես արդար և սուրբ մարդու, նրա մասին հոգ էր տանում և ունկնդրելով նրան՝ շատ բաներ կատարում էր. հաճույքով էր լսում նրան։ 21 Սակայն մի հարմար օր եկավ, երբ Հերովդեսն իր ծննդյան տարեդարձի առթիվ ընթրիք էր տալիս իր նախարարներին, հազարապետներին և Գալիլեայի մեծամեծներին։ 22 Երբ Հերովդիայի դուստրը ներս մտավ և սկսեց պարել, դուր եկավ Հերովդեսին ու սեղանակիցներին։ Թագավորն աղջկան ասաց. «Ուզի՛ր ինձնից, ինչ որ կամենում ես, և կտամ քեզ»։ 23 Եվ երդվեց նրան շատ անգամ, թե՝ «Դու ինչ էլ ուզես ինձնից, կտամ քեզ, մինչև իսկ իմ թագավորության կեսը»։ 24 Աղջիկը դուրս ելավ և իր մորը հարցրեց. «Ի՞նչ ուզեմ»։ Մայրն ասաց. «Հովհաննես Մկրտչի գլուխը»։ 25 Շուտափույթ կրկին թագավորի մոտ մտնելով՝ աղջիկն ասաց. «Ուզում եմ, որ հիմա սկուտեղի վրա անմիջապես ինձ տաս Հովհաննես Մկրտչի գլուխը»։ 26 Թագավորը սաստիկ տրտմեց, բայց հրավիրվածների առջև տրված իր երդումների պատճառով չկարողացավ նրան մերժել։ 27 Թագավորն իսկույն դահիճ ուղարկեց և հրամայեց բերել Հովհաննեսի գլուխը։ Դահիճը գնաց, բանտում գլխատեց Հովհաննեսին 28 և նրա գլուխն սկուտեղի վրա բերեց ու տվեց աղջկան, իսկ աղջիկն էլ տարավ տվեց իր մորը։ 29 Երբ Հովհաննեսի աշակերտները լսեցին, եկան վերցրին նրա մարմինը և դրեցին մի գերեզմանի մեջ։ 30 Առաքյալները հավաքվեցին Հիսուսի մոտ և նրան պատմեցին այն ամենը, ինչ որ արել էին և ուսուցանել։ 31 Հիսուսը նրանց ասաց. «Դուք եկե՛ք առանձին մի ամայի տեղ ու փոքր-ինչ հանգստացե՛ք». որովհետև եկող-գնացողները շատ էին, և անգամ հաց ուտելու ժամանակ չունեին։ 32 Եվ նավակով առանձնացան մի ամայի տեղ։ 33 Մարդիկ տեսան նրանց գնալը, և շատերը ճանաչեցին նրանց։ Եվ բոլոր քաղաքներից հետիոտն, խուռներամ այնտեղ էին վազում և մոտենում նրանց։ 34 Հիսուսը, նավակից դուրս ելնելով, մի ահռելի բազմություն տեսավ և գթաց նրանց, որովհետև նման էին հովիվ չունեցող ոչխարների, և սկսեց շատ բաներ ուսուցանել նրանց։ 35 Երբ բավական ժամանակ անցավ, աշակերտները, մոտենալով Հիսուսին, ասացին. «Սա ամայի վայր է, քանի դեռ օրը չի մթնել, 36 արձակի՛ր այս ժողովրդին, որպեսզի գնան շրջակայքի ագարակներն ու գյուղերը և իրենց համար ուտելիք գնեն, որովհետև այստեղ ուտելու բան չունեն»։ 37 Հիսուսը պատասխանեց նրանց և ասաց. «Դո՛ւք նրանց տվեք, որ ուտեն»։ Հարցրին նրան. «Գնանք գնենք երկու հարյուր դահեկանի հաց և տանք նրանց, որ ուտե՞ն»։ 38 Ասաց նրանց. «Քանի՞ նկանակ ունեք, գնացեք տեսե՛ք»։ Երբ աշակերտներն իմացան, նրան ասացին. «Հինգ նկանակ, նաև երկու ձուկ»։ 39 Հիսուսը հրամայեց ժողովրդին խումբ-խումբ նստեցնել դալար խոտի վրա։ 40 Եվ նրանք դաս-դաս նստեցին. տեղ-տեղ՝ հարյուր, տեղ-տեղ էլ՝ հիսուն։ 41 Ապա Հիսուսը, վերցնելով հինգ նկանակը և երկու ձկները, աչքերը դեպի երկինք բարձրացրեց, օրհնեց, մանրացրեց նկանակները և տվեց աշակերտներին, որպեսզի բաշխեն նրանց, իսկ երկու ձկները բաժանեց ամենքին։ 42 Բոլորն էլ կերան և հագեցան։ 43 Տասներկու լի սակառ էլ կտորտանքներ հավաքեցին, ինչպես նաև՝ ձկներից։ 44 Նրանք, որ կերան, մոտ հինգ հազար տղամարդ էին։ 45 Ապա Հիսուսն իսկույն ևեթ շտապեցրեց աշակերտներին, որ նավակ մտնեն և իրենից առաջ գնան լճի մյուս կողմը՝ դեպի Բեթսայիդա, մինչև ինքը ժողովրդին արձակեր։ 46 Եվ հրաժեշտ տալով նրանց՝ լեռը բարձրացավ՝ աղոթք անելու։ 47 Երբ երեկո եղավ, նավակը լճի մեջտեղում էր, իսկ Հիսուսը՝ ցամաքի վրա։ 48 Նա տեսավ, որ աշակերտները թիավարելիս հողմակոծ էին լինում, որովհետև հողմը նրանց դիմացից էր փչում։ Գիշերվա չորրորդ ժամին նա, լճի վրայով քայլելով, եկավ նրանց մոտ և ուզում էր նրանցից առաջ անցնել։ 49 Երբ աշակերտները տեսան, որ քայլում է լճի վրայով, կարծեցին, թե մի ուրվական է, և աղաղակ բարձրացրին, 50 որովհետև ամենքն էլ տեսան նրան և վախեցան։ Հիսուսն իսկույն խոսեց նրանց հետ և ասաց. «Քաջալերվե՛ք, ե՛ս եմ, մի՛ վախեցեք»։ 51 Ապա նա նավակ բարձրացավ՝ նրանց մոտ, և հողմը դադարեց։ Աշակերտներն առավել ևս ապշած էին և սաստիկ զարմանում էին։ 52 Նրանք նաև չէին հասկացել հացի բազմացման իմաստը, քանի որ նրանց սրտերն ընդարմացած էին։ 53 Երբ լճի մյուս կողմն անցան, Գեննեսարեթում ցամաք ելան։ 54 Երբ նավակից դուրս ելան, տեղի մարդիկ իսկույն ևեթ ճանաչեցին Հիսուսին։ 55 Ամբողջ գավառով մեկ այս ու այն կողմ վազելով՝ սկսեցին անկողիններով հիվանդներ բերել այնտեղ, որտեղ, ըստ լսածի, Հիսուսն էր գտնվում։ 56 Եվ ուր որ մտնում էր՝ գյուղեր, քաղաքներ թե ագարակներ, հիվանդներին դնում էին հրապարակներում և աղաչում նրան, որ գոնե իր հագուստի քղանցքներին դիպչեն։ Եվ բոլոր նրանք, ովքեր դիպան, բժշկվեցին։