Bible

1 كنار نهرهای بابل نشستيم و اورشليم را به ياد آورديم و گريستيم. 2 آنان كه ما را اسير كرده و تاراج نموده بودند از ما خواستند از سرودهای اورشليم بخوانيم و ايشان را شاد سازيم. اما ما بربطهای خود را بر درختان بيد آويختيم، زيرا چگونه می‌توانستيم در ديار غريب سرود خداوند را بخوانيم؟ 3 4 5 ای اورشليم، اگر تو را فراموش كنم، دست راست من از كار بيافتد تا ديگر بربط ننوازم؛ 6 اگر از فكر تو غافل شوم و تو را بر همۀ خوشيهای خود ترجيح ندهم، زبانم لال شود تا ديگر سرود نخوانم. 7 ای خداوند، به ياد آور روزی را كه اورشليم محاصره شده بود و ادوميان فرياد برمی‌آوردند: «شهر را آتش بزنيد و آن را با خاک يكسان كنيد!» 8 ای بابل، تو ويران خواهی شد! متبارک باد آنكه همان بلايی را كه تو بر سر ما آوردی، بر سر خودت بياورد. 9 سعادتمند باد كسی كه كودكان تو را بگيرد و آنها را بر صخره‌ها بكوبد!