Isaiah 51
1 خداوند می‌فرمايد: «ای كسانی كه می‌خواهيد نجات يابيد، ای كسانی كه چشم اميدتان به من است، سخنان مرا بشنويد. به معدنی كه از آن استخراج شده‌ايد و به صخره‌ای كه از آن جدا گشته‌ايد، توجه نماييد.
2 به اجدادتان ابراهيم و ساره فكر كنيد كه از ايشان بوجود آمديد. هنگامی كه ابراهيم را دعوت كردم او فرزندی نداشت و تنها بود، اما من او را بركت دادم و ملت بزرگی از او بوجود آوردم.
3 «من بار ديگر اسرائيل را بركت خواهم داد و خرابه‌های آن را آباد خواهم ساخت. زمينهای باير و بيابانهای خشک آن چون باغ عدن سرسبز خواهند شد. خوشی و شادمانی همه جا را پر خواهد ساخت، و شكرگزاری همراه با سرودهای شاد در همه جا به گوش خواهد رسيد.
4 «ای قوم من، به من گوش دهيد. من احكام و قوانين خود را صادر می‌كنم تا بوسيلۀ آنها به قوم‌های جهان روشنايی ببخشم.
5 بزودی می‌آيم تا آنها را نجات دهم و با عدل و انصاف بر آنها حكومت كنم. سرزمينهای دور دست دنيا كه چشم به راه من هستند به قدرت من اعتماد خواهند كرد.
6 چشمان خود را به آسمان بدوزيد و به زمين زير پايتان نگاه كنيد، روزی خواهد آمد كه آسمان مانند دود، ناپديد خواهد شد و زمين همچون لباس، پوسيده خواهد شد و مردمش خواهند مرد. اما نجاتی كه من به ارمغان می‌آورم برای هميشه باقی خواهد ماند و عدالت من هرگز از بين نخواهد رفت.
7 «ای كسانی كه احكام مرا دوست می‌داريد و خوب را از بد تشخيص می‌دهيد، به من گوش كنيد. از سرزنش و تهمت مردم نترسيد؛
8 زيرا بيد، آنها را مانند لباس از بين خواهد برد و كرم، ايشان را همچون پشم خواهد خورد. اما عدالت من هرگز از بين نخواهد رفت و كار نجاتبخش من نسل‌اندرنسل باقی خواهد ماند.»
9 ای خداوند برخيز و با قدرتت ما را نجات ده همانگونه كه در گذشته ما را نجات دادی. تو همان خدايی هستی كه اژدهای رود نيل، يعنی مصر را نابود كردی.
10 تو دريا را خشک ساختی و راهی از ميان آن باز كردی تا قومی كه آزاد ساخته بودی از آن عبور كنند.
11 ای خداوند بگذار كسانی كه آزاد كرده‌ای سرودخوانان و شادی‌كنان به اورشليم باز گردند. بگذار غم و اندوه آنان پايان يابد و خوشی و شادمانی جاودانی نصيبشان شود.
12 خداوند می‌فرمايد: «من هستم كه به شما تسلی می‌دهم و شما را شاد می‌سازم؛ پس چرا از انسان فانی می‌ترسيد انسانی كه مانند گياه، خشک شده، از بين می‌رود؟
13 آيا مرا كه آفرينندۀ شما هستم و زمين را بنياد نهادم و آسمانها را بر آن گسترانيدم، فراموش كرده‌ايد؟ چرا دايم از ظلم و ستم انسانها می‌ترسيد و تمام روز از خشم آنان می‌هراسيد؟
14 شما اسيران، بزودی آزاد خواهيد شد. ديگر در سياه چالها گرسنه نخواهيد ماند و نخواهيد مرد.
15 من خداوند، خدای شما هستم همان خداوند قادر متعال كه از ميان امواج خروشان دريا، راهی خشک برای شما پديد آورد!
16 من كه زمين را بنياد نهادم و آسمانها را برقرار ساختم، به اسرائيل می‌گويم: «شما قوم من هستيد. من احكام خود را به شما داده‌ام و با دست خود شما را حفظ می‌كنم.»
17 برخيز ای اورشليم، برخيز! به اندازۀ كافی از كاسۀ غضب خداوند نوشيده‌ای. آن را تا ته سر كشيده‌ای و سرگيجه گرفته‌ای.
18 كسی از ساكنانت باقی نمانده تا دستت را بگيرد و تو را راهنمايی كند.
19 بلای مضاعف بر تو عارض شده است؛ سرزمينت خراب شده و مردمانت از قحطی و شمشير به هلاكت رسيده‌اند. ديگر كسی باقی نمانده تا تو را دلداری و تسلی دهد.
20 مردم تو مانند آهوانی هستند كه در دام صياد گير كرده باشند؛ آنها در كوچه‌هايت افتاده‌اند و قدرت ندارند از جا برخيزند، زيرا خداوند غضب خود را بر آنها نازل كرده است.
21 اما ای مصيبت‌زدگان كه مست و گيج هستيد، اما نه از شراب، اكنون گوش دهيد.
22 خداوند، خدايتان كه مدافع شماست چنين می‌گويد: «من كاسۀ غضب خود را كه باعث سرگيجۀ شما شده از دست شما می‌گيرم و شما ديگر مجبور نخواهيد شد از آن بنوشيد.
23 كاسۀ غضب خود را بدست كسانی خواهم داد كه بر شما ظلم می‌كنند وشما را وا می‌دارند در كوچه‌ها دراز بكشيد تا شما را مانند خاک زمين لگدمال كنند.»