Bible

1 خداوند می‌فرمايد: «اين است خدمتگزار من كه او را تقويت می‌كنم. اين است برگزيدۀ من كه از او خشنودم. او را از روحم پر می‌سازم تا عدالت و انصاف را برای قوم‌های جهان به ارمغان آورد. 2 او آرام است و در كوچه‌ها فرياد نخواهد كرد و كسی صدايش را نخواهد شنيد. 3 نی خرد شده را نخواهد شكست و شعلۀ ضعيف را خاموش نخواهد كرد. او عدل و انصاف واقعی را به اجرا درخواهد آورد. 4 دلسرد و نوميد نخواهد شد و عدالت را بر زمين استوار خواهد ساخت. مردم سرزمينهای دور دست منتظرند تعاليم او را بشنوند.» 5 خداوند، خدايی كه آسمانها را آفريد و گسترانيد و زمين و هر چه را كه در آن است بوجود آورد و نفس و حيات به تمام مردم جهان می‌بخشد، به خدمتگزار خود چنين می‌گويد: 6 «من كه خداوند هستم تو را خوانده‌ام و به تو قدرت داده‌ام تا عدالت را برقرار سازی. توسط تو با تمام قوم‌های جهان عهد می‌بندم و بوسيلۀ تو به مردم دنيا نور می‌بخشم. 7 تو چشمان كوران را باز خواهی كرد و آنانی را كه در زندانهای تاريک اسيرند آزاد خواهی ساخت. 8 «من خداوند هستم و نام من همين است. جلال خود را به كسی نمی‌دهم و بتها را شريک ستايش خود نمی‌سازم. 9 آنچه تابحال پيشگويی كرده‌ام، انجام گرفته است. اينک پيشگويی‌های جديدی می‌كنم و شما را از آينده خبر می‌دهم.» 10 ای جزيره‌های دور دست و ای كسانی كه در آنها زندگی می‌كنيد، در وصف خداوند سرودی تازه بخوانيد. ای درياها و ای همۀ كسانی كه در آنها سفر می‌كنيد، او را پرستش نماييد. 11 صحرا و شهرهايش خدا را ستايش كنند. اهالی «قيدار» او را بپرستند. ساكنان «سالع» از قلۀ كوهها فرياد شادی سر دهند! 12 كسانی كه در سرزمينهای دوردست زندگی می‌كنند جلال خداوند را بيان كنند و او را ستايش نمايند. 13 خداوند همچون جنگاوری توانا به ميدان جنگ خواهد آمد و فرياد برآورده، دشمنان خود را شكست خواهد داد. 14 مدت مديدی است كه او سكوت كرده و جلو خشم خود را گرفته است. اما ديگر ساكت نخواهد ماند، بلكه مانند زنی كه درد زايمان او را گرفته باشد، فرياد خواهد زد. 15 او كوهها و تپه‌ها را با خاک يكسان خواهد كرد و تمام گياهان را از بين خواهد برد و همۀ رودخانه‌ها و نهرها را خشک خواهد كرد. 16 او قوم كورباطن خود را به راهی كه پيشتر آن را نديده بودند هدايت خواهد كرد. تاريكی را پيش روی ايشان روشن خواهد ساخت و راه آنها را صاف و هموار خواهد كرد. 17 آنگاه كسانی كه به بتها اعتماد می‌كنند و آنها را خدا می‌نامند مأيوس و رسوا خواهند شد. 18 خداوند به قوم خود اسرائيل می‌گويد: «ای كران بشنويد، و ای كوران ببينيد. من شما را برگزيده‌ام تا رسولان مطيع من باشيد، اما شما به آنچه ديده و شنيده‌ايد توجه نمی‌كنيد. شما قومی كور و كر هستيد.» 19 20 21 خداوند قوانين عالی خود را به قوم خويش عطا فرمود تا ايشان آن را محترم بدارند و توسط آن عدالت او را به مردم جهان نشان دهند. 22 اما قوم او از عهدۀ انجام اين كار برنمی‌آيند. زيرا آنها تاراج شده‌اند و در سياه چال زندانی هستند. ايشان غارت شده‌اند و كسی نيست به دادشان برسد. 23 آيا در ميان شما كسی هست كه به اين سخنان توجه كند و درس عبرت گيرد؟ 24 چه كسی اجازه داد اسرائيل غارت و تاراج شود؟ آيا همان خداوندی نبود كه نسبت به او گناه كردند؟ بلی، آنها راههای او را دنبال نكردند و از قوانين او اطاعت ننمودند، 25 برای همين بود كه خداوند اينچنين بر قوم خود خشمگين شد و بلای جنگ را دامنگير ايشان ساخت. آتش خشم او سراسر قوم را فرا گرفت، اما ايشان باز درس عبرت نگرفتند.