Bible

1 پسرم! به حکمت من توجه کن، و به بصیرت من نیک گوش فرا ده؛ 2 تا دوراندیشی را پاس داری و لبانت معرفت را نگاه دارد. 3 زیرا از لبان زن زناکار عسل می‌چکد، و زبان او از روغن چربتر است. 4 اما سرانجامش همچون اَفسَنطین، تلخ است، و تیز همچون شمشیرِ دو دم. 5 پاهایش به کام مرگ فرو می‌رود؛ و گامهایش مستقیم به گور می‌انجامد. 6 به راه حیات هرگز نمی‌اندیشد؛ گمراه است، اما این را نمی‌داند. 7 پس اکنون، پسرم به من گوش فرا ده، و سخنان زبانم را ترک مگو. 8 راه خویش از او دور نگاه دار و به درِ خانه‌اش نزدیک مشو. 9 مبادا عنفوان جوانی خود را به دیگران بدهی و سالهای خویش را به آن که بی‌رحم است. 10 مبادا بیگانگان از دولت تو سیر شوند و دسترنج تو، خانۀ غریبه را آباد کند؛ 11 و در پایانِ عمر، ناله سر دهی، آنگاه که گوشت و تَنَت زایل شده باشد. 12 و بگویی: «دریغا که از تأدیب بیزار بودم! و افسوس که دل من توبیخ را خوار شمرد! 13 آوای معلمانِ خویش نشنیدم و به آموزگاران خود گوش فرا ندادم. 14 و در میان قوم و جماعت، به لبۀ پرتگاه رسیده‌ام.» 15 آب را از منبعِ خودت بنوش، آب گوارا را از چاهِ خویشتن. 16 چرا چشمه‌هایت در کویها جاری شود و نهرهایت در معابر عمومی؟ 17 بگذار تنها از آن تو باشند و بیگانگان را در آنها سهیم مساز. 18 سرچشمه‌ات مبارک باد، و از همسر روزگار جوانیِ خویش شادمان باش؛ 19 همچون غزالی دلپذیر و آهویی زیبا، پستانهایش تو را همیشه خرّم سازد و عشق او سرمستت کند. 20 چرا سرمستِ زنِ بیگانه باشی و با زنِ زناکار هم‌آغوشی کنی؟ 21 زیرا راههای انسان در برابر چشمان خداوند است و همۀ طریقهای او را می‌سنجد. 22 بدکاریهای شریر به دامش می‌افکنَد، و در بندِ گناهان خویش گرفتار می‌آید. 23 از بی‌ادبی خواهد مرد، و از جهلِ بسیار گمراه خواهد شد.