Bible

1 خداوند چنین می‌فرماید: «وای بر شبانانی که گلۀ چراگاه مرا نابود و پراکنده می‌سازند!» 2 پس یهوه خدای اسرائیل دربارۀ شبانانی که قوم مرا می‌چرانند چنین می‌فرماید: «شما گلۀ مرا پراکنده ساخته و رانده‌اید و از آنها مراقبت نکرده‌اید. پس، خداوند می‌فرماید، اینک من سزای اعمال بدتان را به شما خواهم داد. 3 باقیماندگانِ گلۀ خویش را از تمامی سرزمینهایی که ایشان را بدان رانده‌ام جمع خواهم کرد، و آنها را بار دیگر به آغُلشان باز خواهم آورد، و بارور و کثیر خواهند شد. 4 و بر ایشان شبانانی خواهم گماشت که آنان را شبانی خواهند کرد، و دیگر ترسان و هراسان نخواهند شد؛ و از آنها یکی هم گُم نخواهد گشت.» این است فرمودۀ خداوند. 5 خداوند می‌فرماید: «هان، روزهایی می‌آید که ’شاخه‌‌ای‘ عادل برای داوود بر پا می‌کنم؛ پادشاهی که به خردمندی سلطنت خواهد کرد، و عدل و انصاف را در این سرزمین به اجرا در خواهد آورد. 6 در ایام او یهودا نجات خواهد یافت، و اسرائیل در امنیت به سر خواهد برد؛ و نامی که بدان نامیده خواهد شد این است: ’یهوه عدالت ما.‘» 7 پس خداوند می‌فرماید: «هان ایامی می‌آید که دیگر نخواهند گفت، ”سوگند به حیات یهوه که بنی‌اسرائیل را از سرزمین مصر بیرون آورد“، 8 بلکه ”سوگند به حیات یهوه که نسل خاندان اسرائیل را از سرزمین شمال و از تمامی سرزمینهایی که آنان را بدان‌جا رانده بود، بیرون آورده است.“ آنگاه آنان در سرزمین خویش ساکن خواهند شد.» 9 دربارۀ انبیا: دلم در اندرونم شکسته، استخوانهایم همه لرزان است؛ همچون مردی مستم، مانند شخص مدهوش از شراب، به سبب خداوند و به سبب کلام مقدس او. 10 زیرا که این سرزمین از زناکاران آکنده است؛ زمین به سبب لعنت به ماتم نشسته، و چراگاه‌های صحرا خشکیده است. راه ایشان بد است، و قدرتشان را به ناحق به کار می‌برند. 11 خداوند می‌فرماید: «نبی و کاهن هر دو نجسند، و شرارتِ ایشان را حتی در خانۀ خویش نیز دیده‌ام. 12 از این رو طریق ایشان برایشان مانند جایهای لغزنده در تاریکی خواهد بود که بدان رانده شده، در آن خواهند افتاد؛ زیرا که در سالِ مکافاتِ ایشان بلا بر ایشان نازل خواهم کرد؛» این است فرمودۀ خداوند. 13 «در میان انبیای سامِرِه قباحتی دیدم: آنان به نام بَعَل نبوّت کرده، قوم من اسرائیل را گمراه می‌کردند. 14 و در میان انبیای اورشلیم چیزی هولناک دیده‌ام: آنان مرتکب زنا می‌شوند و در دروغ گام برمی‌دارند؛ ایشان دستهای بدکاران را تقویت می‌بخشند، به گونه‌ای که هیچ‌کس از شرارت خویش بازگشت نمی‌کند؛ آنان جملگی برای من همچون سُدوم گشته‌اند، و ساکنان آن همچون عَمورَه.» 15 بنابراین، خداوندِ لشکرها دربارۀ انبیا چنین می‌فرماید: «اینک من بدیشان خوراکِ تلخ خواهم خورانید، و آبِ مسموم خواهم نوشانید، زیرا که از انبیای اورشلیم نجاستی در سرتاسر این سرزمین منتشر شده است.» 16 خداوندِ لشکرها چنین می‌فرماید: «به سخنان انبیایی که برای شما نبوّت می‌کنند گوش مسپارید؛ زیرا شما را امیدِ واهی می‌بخشند. آنان رؤیای دل خود را بیان می‌کنند نه سخنان دهان خداوند را. 17 آنان همواره به کسانی که کلام خداوند را خوار می‌شمارند، می‌گویند: ”شما را سلامتی خواهد بود!“ و به کسانی که از سرکشیِ دلِ خود پیروی می‌کنند، می‌گویند: ”هیچ بلایی به شما نخواهد رسید!“» 18 اما کدام یک از ایشان در جمعِ مَحرمانِ اسرار خداوند ایستاده است تا کلامش را ببیند و بشنود؟ و کیست که به کلامش توجه کرده و بدان گوش سپرده باشد؟ 19 هان، توفانِ خداوند برخاسته است، خشم او چون گردبادی سهمگین پیش می‌رود تا بر سر شریران فرود آید. 20 غضب خداوند بر نخواهد گشت تا آنگاه که تدبیرهای دلش را به کمال تحقق بخشد؛ در روزهای آخر، این را در خواهید یافت. 21 «من این انبیا را نفرستادم، اما ایشان دویدند؛ سخنی بدیشان نگفتم، اما ایشان نبوّت کردند! 22 اگر در جمعِ مَحرمانِ اَسرارِ من ایستاده بودند، کلام مرا به قوم من بیان می‌کردند، و آنان را از راه بدشان، و از کردار شرارت‌بارشان بازمی‌گرداندند.» 23 خداوند می‌فرماید: «آیا من فقط خدای جاهای نزدیکم و نه خدای دوردستها؟» 24 خداوند می‌فرماید: «آیا کسی می‌تواند خود را چنان پنهان کند که من او را نبینم؟ آیا من آسمان و زمین را پر نمی‌سازم؟» این است فرمودۀ خداوند. 25 «سخن انبیایی را که به نام من به دروغ نبوّت می‌کنند، شنیده‌ام. ایشان می‌گویند: ”خواب دیده‌ام! خواب دیده‌ام!“ 26 تا به کی این در دل انبیایی که به دروغ نبوّت می‌کنند خواهد بود، انبیایی که به فریبِ دل خود نبوّت می‌کنند؟ 27 ایشان سودای این در سر دارند که با خوابهایی که به یکدیگر بازمی‌گویند، نامِ مرا از یاد قوم من بزدایند، همان‌گونه که پدرانشان نام مرا به سبب بَعَل فراموش کردند. 28 آن نبی که خوابی دیده، خواب خویش بازگوید، اما آن که کلام مرا دارد، آن را با امانت بیان کند.» زیرا خداوند می‌گوید، «کاه را با گندم چه کار است؟» 29 خداوند می‌فرماید: «آیا کلام من همچون آتش نیست، و مانند پُتکی که صخره را خرد می‌کند؟» 30 از این رو خداوند می‌فرماید: «اینک من بر ضد انبیایی هستم که کلام مرا از یکدیگر می‌ربایند.» 31 آری، خداوند می‌فرماید: «اینک من بر ضد انبیایی هستم که زبان خود را به کار گرفته، پیامهای نبوّتی از خود می‌بافند.» 32 خداوند می‌گوید: «اینک من بر ضد آنانی هستم که به خوابهای دروغین نبوّت می‌کنند و آنها را بیان کرده، قوم مرا با دروغها و تَوهمات خویش به گمراهی می‌کشند، حال آنکه من ایشان را نفرستاده و مأمور نکرده‌ام. پس هیچ نفعی به این قوم نمی‌رسانند؛» این است فرمودۀ خداوند. 33 «و چون کسی از این قوم، یا نبی‌ای یا کاهنی از تو بپرسد، ”بارِ خداوند چیست؟“ بدیشان بگو، ”بارْ شمایید، و من شما را طرد خواهم کرد“.» این است فرمودۀ خداوند. 34 «و اگر نبی یا کاهن یا کسی از قوم بگوید: ”این است بار خداوند!“، من آن شخص را با تمام اهل خانه‌اش مجازات خواهم کرد. 35 هر یک از شما باید به همسایه یا برادر خود بگوید: ”خداوند چه پاسخ داده است؟“، یا ”خداوند چه گفته است؟“ 36 اما ”بارِ خداوند“ را دیگر ذکر نکنید، زیرا بار، سخن هر یک از شماست، چراکه کلام خدای زنده، خداوند لشکرها، خدای ما را مخدوش ساخته‌‌اید. 37 به نبی بگویید: ”خداوند تو را چه پاسخ داده است؟“ یا ”خداوند چه گفته است؟“ 38 اما اگر بگویید، ”بارِ خداوند،“ خداوند چنین می‌فرماید، ”از آنجا که این سخن یعنی ’بارِ خداوند‘ را بر زبان راندید، با اینکه نزد شما فرستاده، فرمودم نگویید ’بارِ خداوند‘، 39 پس به‌یقین من شما را فراموش خواهم کرد و از حضور خود طرد خواهم نمود، شما و شهری را که به شما و به پدرانتان بخشیدم. 40 و عارِ ابدی و رسواییِ جاودانی را که هرگز فراموش نشود، بر شما نازل خواهم کرد.“»