Bible

1 کاش که آسمانها را شکافته، نازل می‌شدی، تا کوهها از حضورت به لرزه درمی‌آمد - 2 همچون آتشی که خُرده‌چوبها را مشتعل می‌سازد، و آب را به جوش می‌آورد - تا نام خود را به دشمنانت بشناسانی، و تا قومها از حضورت به لرزه درآیند! 3 آنگاه که اعمالی هولناک انجام دادی که انتظارش را نداشتیم، نازل شدی و کوهها از حضورت به لرزه درآمد. 4 از دیرباز کسی نشنیده، و گوشی استماع نکرده است، و چشمی خدایی را غیر از تو ندیده که برای منتظران خود عمل کند. 5 تو کسانی را که شادمانه به پارسایی عمل می‌کنند، و در راههای تو، تو را به یاد می‌آورند، ملاقات می‌کنی. هان تو خشمناک شدی زیرا که ما گناه کردیم، و دیرزمانی در آنها به سر بردیم، پس حال چگونه نجات توانیم یافت؟ 6 همۀ ما همچون شخص نجس شده‌ایم، و اعمال نیک ما جملگی همچون پارچه‌ای کثیف است! همگی ما مانند برگْ پژمُرده‌ایم، و گناهان ما همچون باد، ما را با خود می‌برد. 7 کسی نیست که نام تو را بخواند، یا خویشتن را برانگیزد تا به تو تمسک جوید، زیرا که روی خود را از ما نهان کرده‌ای، و ما را به سبب گناهانمان گداخته‌ای. 8 با این همه، ای خداوند، تو پدر ما هستی. ما گِل هستیم و تو کوزه‌گری؛ همۀ ما کارِ دست توییم. 9 ای خداوند، چنین سخت غضبناک مباش، و گناه را تا ابد به خاطر مدار! تمنا اینکه بنگری، که ما جملگی قوم توییم. 10 شهرهای مقدس تو به بیابان بدل شده، حتی صَهیون بیابان گردیده است، و اورشلیم، ویرانه‌ای. 11 معبد مقدس و پر شکوه ما، که نیاکانمان در آن تو را ستایش می‌کردند، به آتش سوزانده شده، و مکانهای دلپذیر ما، جملگی ویران گشته است! 12 خداوندا، آیا با این همه همچنان خودداری می‌کنی؟ آیا همچنان سکوت کرده، ما را چنین سخت مبتلا می‌سازی؟