Bible

1 کلام خداوند بر من نازل شده، گفت: 2 «ای پسر انسان، به حاکم صور بگو، خداوندگارْ یهوه چنین می‌فرماید: «از آن رو که دلت مغرور شده، و می‌گویی، ”خدا هستم! و در دلِ دریا بر سَریر خدایان می‌نشینم!“ حال آنکه نه خدا، بلکه انسانی، هرچند دل خویش را همچون دل خدایان می‌شماری؛ 3 به‌درستی که از دانیال حکیمتری، و هیچ رازی بر تو پوشیده نیست. 4 به حکمت و بصیرت خویش برای خود ثروت اندوخته‌ای، و خزاینت را به طلا و نقره انباشته‌ای. 5 به فراوانیِ حکمتِ خویش در تجارت، دولت خود را افزون ساخته‌ای، و دلت به سبب توانگری‌ات مغرور گشته است. 6 بنابراین خداوندگارْ یهوه چنین می‌فرماید: از آن رو که دل خویش را همچون دل خدایان می‌شماری، 7 اینک من بیگانگان را بر تو خواهم آورد، ستم‌پیشه‌ترینِ قومها را؛ تا بر ضد زیباییِ حکمت تو شمشیر از نیام به در آورند و فرّ و شکوه تو را بیالایند. 8 آنان تو را به هاویه فرو خواهند افکند، و به مرگِ هولناک در دل دریا جان خواهی سپرد. 9 آیا در حضور قاتلانت همچنان خواهی گفت که: ”خدا هستم؟“ حال آنکه در دستان قاتلانت، نه خدا، بلکه انسان خواهی بود و بس؟ 10 به دست بیگانگان، به مرگ نامختونان خواهی مرد؛ زیرا خداوندگارْ یهوه می‌فرماید که من سخن گفته‌ام.» 11 کلام خداوند بر من نازل شده، گفت: 12 «ای پسر انسان، بر پادشاه صور مرثیه‌ای بسرا و او را بگو، خداوندگارْ یهوه چنین می‌فرماید: «تو الگوی کمال بودی، آکنده از حکمت و کامل در زیبایی. 13 تو در عدن بودی، در باغ خدا، و هر گونه سنگ گرانبها زینت تو بود: لعل و یاقوت زرد و الماس، زِبَرجَد و عقیق و یشب، یاقوت کبود و فیروزه و زمرّد. نگین‌دانها و کنده‌کاریهایت از صنعت طلا بود؛ اینها همه، در روز آفرینشت مهیا شده بود. 14 تو کروبیِ مسح شدۀ سایه‌گستر بودی، و من تو را برقرار داشته بودم؛ تو بر کوهِ مقدسِ خدا بودی، و در میان سنگهای آتشین می‌خرامیدی. 15 از روزی که آفریده شدی، تا روزی که شرارت در تو یافت شد، در طریقهایت کامل بودی. 16 اما از کثرت سوداگریت، بطن تو از خشونت آکنده شد، و گناه ورزیدی. پس تو را چون چیزِ نجس از کوه خدا بیرون افکندم، و تو را ای کروبیِ سایه‌گستر، از میان سنگهای آتشین نابود کردم. 17 دلت از زیبایی‌ات مغرور گشت، و به سبب فّر و شکوهت، حکمت خویش را فاسد گردانیدی. پس تو را بر زمین افکندم و در معرض تماشای پادشاهان نهادم. 18 به واسطۀ کثرتِ گناهت و بی‌انصافیِ سوداگری‌ات، مکانهای مقدسِ خویش را مُلَوّث ساختی؛ پس آتشی از میانت بیرون آوردم که تو را سوزانید، و در برابر دیدگان همۀ نظاره‌گرانت، تو را بر روی زمین خاکستر ساختم. 19 جملۀ آنان، از میان قومها، که تو را می‌شناختند، از تو در شگفت شدند؛ سرانجامی دهشتناک رسیده‌ای، و دیگر تا به ابد نخواهی بود.» 20 کلام خداوند بر من نازل شده، گفت: 21 «ای پسر انسان، روی به جانب صیدون کرده، بر ضدش نبوّت کن. 22 بگو خداوندگارْ یهوه چنین می‌فرماید: «ای صیدون، اینک من بر ضد توام، و در میان تو جلال خواهم یافت. و چون بر تو داوری کنم و قدوسیت خویش را در تو آشکار سازم، آنگاه همه خواهند دانست که من یهوه هستم. 23 زیرا طاعون بر تو خواهم فرستاد و خون در کوچه‌هایت روان خواهم کرد. آری، به شمشیری که از هر سو بر تو فرود خواهد آمد کشتگان در میانت خواهند افتاد؛ آنگاه همه خواهند دانست که من یهوه هستم. 24 «دیگر برای خاندان اسرائیل، در میان مردمان پیرامونش که ایشان را تحقیر می‌کردند، نه خَلَنگی خراشنده خواهد بود و نه خاری آزاردهنده. آنگاه همه خواهند دانست که من یهوه هستم. 25 «خداوندگارْ یهوه چنین می‌فرماید: هنگامی که خاندان اسرائیل را از میان مردمانی که میان آنها پراکنده شده‌اند، گِرد آورم و در برابر دیدگانِ قومها قدوسیتم را در آنها آشکار سازم، آنگاه در زمین خودشان که به خادم خویش یعقوب دادم، ساکن خواهند شد 26 و آنجا در امنیت مأوا گزیده، خانه‌ها خواهند ساخت و تاکستانها غرس خواهند کرد. و چون داوری خود را بر مردمان پیرامونش که ایشان را تحقیر می‌کردند، اجرا کنم، آنگاه در امنیت ساکن شده، خواهند دانست که من یهوه خدای ایشان هستم.»