Bible

1 ایوب جواب داد: 2 «من این سخنان را بسیار شنیده ام. تسلی شما مرا زیادتر عذاب می کند. 3 تا به کی به این حرفهای بیهودۀ تان ادامه می دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟ 4 اگر من بجای شما می بودم، من هم می توانستم همین حرفها را بزنم و بعنوان اعتراض سر خود را تکان می دادم. 5 شما را نصیحت می کردم و با سخنان گرم شما را تسلی می دادم. 6 هر چیزیکه بگویم از درد و رنج من کاسته نمی شود و اگر خاموش هم باشم دردم را دوا نمی کند. 7 زیرا تو ای خدا، تو مرا از زندگی خسته ساختی و خانواده ام را از بین بردی. 8 تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. آنقدر لاغر شده ام که از بدن من فقط پوست و استخوان باقی مانده است و مردم این را دلیل گناهان من می دانند. 9 با خشم خود گوشت بدنم را پاره کرده است، به نظر نفرت به من نگاه می کند و مرا دشمن خود می پندارد. 10 مردم مرا مسخره می کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می زنند. 11 خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است. 12 من زندگی آرام و آسوده ای داشتم، اما خدا از گلوی من گرفت و تکه تکه ام کرد. حالا مرا هدف خود قرار داده است 13 و تیرهای خود را از هر سو به سوی من حواله می کند، مرا مجروح می سازد و رحمی نشان نمی دهد. 14 او مانند یک جنگجو حمله می کند و پیهم به من زخم می زند. 15 لباس ماتم پوشیده و در خاکِ خواری نشسته ام. 16 از بس که گریه کرده ام چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فرا گرفته است. 17 اما من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است. 18 ای زمین، حق مرا تلف مکن و نگذار که فریاد من بخاطر عدالت خاموش شود. 19 شاهد من در آسمان است و از من شفاعت می کند. 20 دوستان من مسخره ام می کنند، اما من سیل اشک را در حضور خدا جاری می سازم 21 و پیش او زاری می کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود.زیرا به زودی می میرم و به جائی می روم که امید بازگشت از آن نیست. 22 زیرا به زودی می میرم و به جائی می روم که امید بازگشت از آن نیست.