Song of Solomon 7
1 Πόσον ὡραῖα εἶναι τὰ βήματά σου μὲ τὰ σανδάλια, θύγατερ τοῦ ἡγεμόνος! τὸ τόρνευμα τῶν μηρῶν σου εἶναι ὅμοιον μὲ περιδέραιον, ἔργον χειρῶν καλλιτέχνου.
2 Ὁ ὀμφαλὸς σου κρατήρ τορνευτός, πλήρης κεκερασμένου οἴνου· ἡ κοιλία σου θημωνία σίτου περιπεφραγμένη μὲ κρίνους·
3 οἱ δύο σου μαστοὶ ὡς δύο σκύμνοι δορκάδος δίδυμοι·
4 ὁ τράχηλός σου ὡς πύργος ἐλεφάντινος· οἱ ὀφθαλμοὶ σου ὡς αἱ κολυμβῆθραι ἐν Ἑσεβών, πρὸς τὴν πύλην Βὰθ-ραββίμ· ἡ μύτη σου ὡς ὁ πύργος τοῦ Λιβάνου, βλέπων πρὸς τὴν Δαμασκόν·
5 Ἡ κεφαλή σου ἐπὶ σὲ ὡς Κάρμηλος, καὶ ἡ κόμη τῆς κεφαλῆς σου ὡς πορφύρα· ὁ βασιλεὺς εἶναι δεδεμένος εἰς τοὺς πλοκάμους σου.
6 Πόσον ὡραία καὶ πόσον ἐπιθυμητή εἶσαι, ἀγαπητή, διὰ τὰς τρυφάς.
7 Τοῦτο τὸ ἀνάστημά σου ὁμοιάζει μὲ φοίνικα, καὶ οἱ μαστοὶ σου μὲ βότρυας.
8 Εἶπα, Θέλω ἀναβῆ εἰς τὸν φοίνικα, θέλω πιάσει τὰ βάϊα αὐτοῦ· καὶ ἰδοὺ, οἱ μαστοὶ σου θέλουσιν εἶσθαι ὡς βότρυες τῆς ἀμπέλου, καὶ ἡ ὀσμή τῆς ῥινὸς σου ὡς μῆλα·
9 καὶ ὁ οὐρανίσκος σου ὡς ὁ καλὸς οἶνος ῥέων ἠδέως διὰ τὸν ἀγαπητὸν μου, καὶ κάμνων νὰ λαλῶσι τὰ χείλη τῶν κοιμωμένων.
10 Ἐγὼ εἶμαι τοῦ ἀγαπητοῦ μου, καὶ ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ εἶναι πρὸς ἐμέ.
11 Ἐλθέ, ἀγαπητὲ μου, ἄς ἐξέλθωμεν εἰς τὸν ἀγρόν· ἄς διανυκτερεύσωμεν ἐν ταῖς κώμαις.
12 Ἄς ἐξημερωθῶμεν εἰς τοὺς ἀμπελῶνας· ἄς ἴδωμεν ἐὰν ἐβλάστησεν ἡ ἄμπελος, ἐὰν ἤνοιξε τὸ ἄνθος τῆς σταφυλῆς καὶ ἐξήνθησαν αἱ ῥοϊδιαί· ἐκεῖ θέλω δώσει τὴν ἀγάπην μου εἰς σέ.
13 Οἱ μανδραγόραι ἔδωκαν ὀσμήν, καὶ ἐν ταῖς θύραις ἡμῶν εἶναι πᾶν εἶδος καρπῶν ἀρεστῶν, νέων καὶ παλαιῶν, τοὺς ὁποίους ἐφύλαξα, ἀγαπητὲ μου, διὰ σέ.