Proverbs 10
1 Παροιμίαι Σολομῶντος. Υἱὸς σοφὸς εὐφραίνει πατέρα· υἱὸς δὲ ἄφρων εἶναι λύπη τῆς μητρὸς αὐτοῦ.
2 Οἱ θησαυροὶ τῆς ἀνομίας δὲν φελοῦσιν· ἡ δὲ δικαιοσύνη ἐλευθερόνει ἐκ θανάτου.
3 Ὁ Κύριος δὲν θέλει λιμοκτονήσει ψυχήν δικαίου· ἀνατρέπει δὲ τὴν περιουσίαν τῶν ἀσεβῶν.
4 Ἡ ὀκνηρὰ χεὶρ πτωχείαν φέρει· πλουτίζει δὲ ἡ χεὶρ τοῦ ἐπιμελοῦς.
5 Ὁ συνάγων ἐν τῷ θέρει εἶναι υἱὸς συνέσεως· ὁ δὲ κοιμώμενος ἐν τῷ θερισμῷ υἱὸς αἰσχύνης.
6 Εὐλογία ἐπὶ τὴν κεφαλήν τοῦ δικαίου· τὸ στόμα δὲ τῶν ἀσεβῶν ἀδικία καλύπτει.
7 Ἡ μνήμη τοῦ δικαίου εἶναι μετ᾿ εὐλογίας· τὸ δὲ ὄνομα τῶν ἀσεβῶν σήπεται.
8 Ὁ σοφὸς τὴν καρδίαν θέλει δέχεσθαι ἐντολάς· ὁ δὲ μωρὸς τὰ χείλη θέλει ὑποσκελισθῆ.
9 Ὁ περιπατῶν ἐν ἀκεραιότητι περιπατεῖ ἀσφαλῶς· ὁ δὲ διαστρέφων τὰς ὁδοὺς αὑτοῦ θέλει γνωρισθῆ.
10 Ὅστις νεύει διὰ τοῦ ὀφθαλμοῦ, προξενεῖ ὀδύνην· ὁ δὲ μωρὸς τὰ χείλη θέλει ὑποσκελισθῆ.
11 Τὸ στόμα τοῦ δικαίου εἶναι πηγή ζωῆς· τὸ στόμα δὲ τῶν ἀσεβῶν ἀδικία καλύπτει.
12 Τὸ μῖσος διεγείρει ἔριδας· ἀλλ᾿ ἡ ἀγάπη καλύπτει πάντα τὰ σφάλματα.
13 Εἰς τὰ χείλη τοῦ συνετοῦ εὑρίσκεται ἡ σοφία· ἡ δὲ ῥάβδος εἶναι διὰ τὴν ῥάχιν τοῦ ἐνδεοῦς φρενῶν.
14 Οἱ σοφοὶ ἀποταμιεύουσι γνῶσιν· τὸ στόμα δὲ τοῦ προπετοῦς εἶναι πλησίον ἀπωλείας.
15 Τὰ ἀγαθὰ τοῦ πλουσίου εἶναι ἡ ὀχυρὰ αὐτοῦ πόλις· καταστροφή δὲ τῶν πενήτων πτωχεία αὐτῶν.
16 Τὰ ἔργα τοῦ δικαίου εἶναι εἰς ζωήν· τὸ προϊὸν τοῦ ἀσεβοῦς εἰς ἁμαρτίαν.
17 Ὁ φυλάττων τὴν παιδείαν εὑρίσκεται ἐν ὁδῷ ζωῆς· ὁ δὲ ἐγκαταλείπων τὸν ἔλεγχον ἀποπλανᾶται.
18 Ὅστις καλύπτει μῖσος ὑπὸ χείλη ψευδῆ, καὶ ὅστις προφέρει συκοφαντίαν, εἶναι ἄφρων.
19 Ἐν τῇ πολυλογίᾳ δὲν λείπει ἁμαρτία· ἀλλ᾿ ὅστις κρατεῖ τὰ χείλη αὑτοῦ, εἶναι συνετός.
20 Ἡ γλῶσσα τοῦ δικαίου ἀργύριον ἐκλεκτόν· ἡ καρδία τῶν ἀσεβῶν πρᾶγμα μηδαμινόν.
21 Τὰ χείλη τοῦ δικαίου βόσκουσι πολλούς· οἱ δὲ ἄφρονες ἀποθνήσκουσι δι᾿ ἔλλειψιν φρενῶν.
22 Ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου πλουτίζει, καὶ λύπη δὲν θέλει προστεθῆ εἰς αὐτήν.
23 Ὡς γέλως εἶναι εἰς τὸν ἄφρονα νὰ πράττῃ κακόν· ἡ δὲ σοφία εἶναι ἀνδρὸς συνετοῦ.
24 Ὁ φόβος τοῦ ἀσεβοῦς θέλει ἐπέλθει ἐπ᾿ αὐτόν· ἡ ἐπιθυμία δὲ τῶν δικαίων θέλει ἐκπληρωθῆ.
25 Καθὼς παρέρχεται ὁ ἀνεμοστρόβιλος, οὕτως ὁ ἀσεβής δὲν ὑπάρχει· ὁ δὲ δίκαιος θέλει εἶσθαι τεθεμελιωμένος εἰς τὸν αἰῶνα.
26 Καθὼς τὸ ὄξος εἰς τοὺς ὀδόντας καὶ ὁ καπνὸς εἰς τοὺς ὀφθαλμούς, οὕτως εἶναι ὁ ὀκνηρὸς εἰς τοὺς ἀποστέλλοντας αὐτόν.
27 Ὁ φόβος τοῦ Κυρίου προσθέτει ἡμέρας· τὰ δὲ ἔτη τῶν ἀσεβῶν θέλουσιν ἐλαττωθῆ.
28 Ἡ προσδοκία τῶν δικαίων θέλει εἶσθαι εὐφροσύνη· ἡ ἐλπὶς ὅμως τῶν ἀσεβῶν θέλει ἀπολεσθῆ.
29 Ἡ ὁδὸς τοῦ Κυρίου εἶναι ὀχύρωμα εἰς τὸν ἄμεμπτον, ὄλεθρος δὲ εἰς τοὺς ἐργάτας τῆς ἀνομίας.
30 Ὁ δίκαιος εἰς τὸν αἰῶνα δὲν θέλει σαλευθῆ· οἱ δὲ ἀσεβεῖς δὲν θέλουσι κατοικήσει τὴν γῆν.
31 Τὸ στόμα τοῦ δικαίου ἀναδίδει σοφίαν· ἡ δὲ ψευδής γλῶσσα θέλει ἐκκοπῆ.
32 Τὰ χείλη τοῦ δικαίου γνωρίζουσι τὸ εὐχάριστον· τὸ στόμα δὲ τῶν ἀσεβῶν τὰ διεστραμμένα.