Job 37
1 Εἰς τοῦτο ἔτι ἡ καρδία μου τρέμει καὶ ἐκπηδᾷ ἀπὸ τοῦ τόπου αὑτῆς.
2 Ἀκούσατε προσεκτικῶς τὴν τρομερὰν φωνήν αὐτοῦ καὶ τὸν ἦχον τὸν ἐξερχόμενον ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ.
3 Ἀποστέλλει αὐτήν ὑποκάτω παντὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὸ φῶς αὑτοῦ ἐπὶ τὰ ἔσχατα τῆς γῆς.
4 Κατόπιν αὐτοῦ βοᾷ φωνή· βροντᾷ μὲ τὴν φωνήν τῆς μεγαλωσύνης αὑτοῦ· καὶ δὲν θέλει στήσει αὐτά, ἀφοῦ ἡ φωνή αὑτοῦ ἀκουσθῇ.
5 Ὁ Θεὸς βροντᾷ θαυμασίως μὲ τὴν φωνήν αὑτοῦ· κάμνει μεγαλεῖα, καὶ δὲν ἐννοοῦμεν.
6 Διότι λέγει πρὸς τὴν χιόνα, γίνου ἐπὶ τὴν γῆν· καὶ πρὸς τὴν ψεκάδα καὶ πρὸς τὸν ὑετὸν τῆς δυνάμεως αὑτοῦ.
7 Κατασφραγίζει τὴν χεῖρα παντὸς ἀνθρώπου· διὰ νὰ γνωρίσωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι τὸ ἔργον αὐτοῦ.
8 Τότε τὰ θηρία εἰσέρχονται εἰς τὰ σπήλαια καὶ κατασκηνοῦσιν ἐν τοῖς τόποις αὑτῶν.
9 Ἐκ τοῦ νότου ἔρχεται ὁ ἀνεμοστρόβιλος, καὶ τὸ ψῦχος ἐκ τοῦ βορρᾶ.
10 Ἐκ τοῦ φυσήματος τοῦ Θεοῦ δίδεται πάγος· καὶ τὸ πλάτος τῶν ὑδάτων στερεοῦται.
11 Πάλιν ἡ γαλήνη διασκεδάζει τὴν νεφέλην· τὸ φῶς αὐτοῦ διασκορπίζει τὰ νέφη·
12 καὶ αὐτὰ περιφέρονται κύκλῳ ὑπὸ τὰς ὁδηγίας αὐτοῦ, διὰ νὰ κάμνωσι πᾶν ὅ, τι προστάζει εἰς αὐτὰ ἐπὶ τὸ πρόσωπον τῆς οἰκουμένης·
13 κάμνει αὐτὰ νὰ ἔρχωνται, ἤ διὰ παιδείαν, ἤ διὰ τὴν γῆν αὑτοῦ, ἤ διὰ ἔλεος.
14 Ἀκροάσθητι τοῦτο, Ἰώβ· στάθητι καὶ συλλογίσθητι τὰ θαυμάσια τοῦ Θεοῦ.
15 Ἐννοεῖς πῶς ὁ Θεὸς διατάττει αὐτά, καὶ κάμνει νὰ λάμπῃ τὸ φῶς τῆς νεφέλης αὑτοῦ;
16 Ἐννοεῖς τὰ ζυγοσταθμίσματα τῶν νεφῶν, τὰ θαυμάσια τοῦ τελείου κατὰ τὴν γνῶσιν;
17 Διὰ τί τὰ ἐνδύματά σου εἶναι θερμά, ὅταν ἀναπαύῃ τὴν γῆν διὰ τοῦ νότου;
18 Ἐξήπλωσας μετ᾿ αὐτοῦ τὸ στερέωμα τὸ δυνατὸν ὡς κάτοπτρον χυτόν;
19 Δίδαξον ἡμᾶς τί νὰ εἴπωμεν πρὸς αὐτόν· ἡμεῖς δὲν δυνάμεθα νὰ διατάξωμεν τοὺς λόγους ἡμῶν ἐξ αἰτίας τοῦ σκότους.
20 Θέλει ἀναγγελθῆ πρὸς αὐτόν, ἐὰν ἐγὼ λαλῶ; ἐὰν λαλήσῃ ἄνθρωπος, βεβαίως θέλει καταποθῆ.
21 Τώρα δὲ οἱ ἄνθρωποι δὲν δύνανται νὰ ἀτενίσωσιν εἰς τὸ λαμπρὸν φῶς, τὸ ἐν τῷ στερεώματι, ἀφοῦ ὁ ἄνεμος περάσῃ καὶ καθαρίσῃ αὐτό,
22 καὶ χρυσαυγής καιρὸς ἔλθῃ ἀπὸ βορρᾶ. Φοβερὰ δόξα ὑπάρχει ἐν τῷ Θεῷ.
23 Τὸν Παντοδύναμον, δὲν δυνάμεθα νὰ ἐννοήσωμεν αὐτόν· εἶναι ὑπέροχος κατὰ τὴν δύναμιν καὶ κατὰ τὴν κρίσιν καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῆς δικαιοσύνης, δὲν καταθλίβει.
24 Διὰ τοῦτο οἱ ἄνθρωποι φοβοῦνται αὐτόν· οὐδεὶς σοφὸς τὴν καρδίαν δύναται νὰ ἐννοήσῃ αὐτόν.