Job 21
1 Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Ἰώβ καὶ εἶπεν·
2 Ἀκούσατε μετὰ προσοχῆς τὴν ὁμιλίαν μου, καὶ τοῦτο ἄς ἦναι ἀντὶ τῶν παρηγοριῶν σας.
3 Ὑποφέρετέ με νὰ λαλήσω· καὶ ἀφοῦ λαλήσω, ἐμπαίζετε.
4 Μή εἰς ἄνθρωπον παραπονοῦμαι ἐγὼ; διὰ τί λοιπὸν νὰ μή ταραχθῇ τὸ πνεῦμά μου;
5 Ἐμβλέψατε εἰς ἐμὲ καὶ θαυμάσατε, καὶ βάλετε χεῖρα ἐπὶ στόματος.
6 Μόνον νὰ ἐνθυμηθῶ, ταράττομαι, καὶ τρόμος κυριεύει τὴν σάρκα μου.
7 Διὰ τί οἱ ἀσεβεῖς ζῶσι, γηράσκουσι, μάλιστα ἀκμάζουσιν εἰς πλούτη;
8 Τὸ σπέρμα αὐτῶν στερεοῦται ἔμπροσθεν αὐτῶν μετ᾿ αὐτῶν, καὶ τὰ ἔκγονα αὐτῶν ἔμπροσθεν τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν.
9 Αἱ οἰκίαι αὐτῶν εἶναι ἀσφαλεῖς ἀπὸ φόβου· καὶ ῥάβδος Θεοῦ δὲν εἶναι ἐπ᾿ αὐτούς.
10 Ὁ βοῦς αὐτῶν συλλαμβάνει καὶ δὲν ἀποτυγχάνει· ἡ δάμαλις αὐτῶν τίκτει καὶ δὲν ἀποβάλλει.
11 Ἀπολύουσι τὰ τέκνα αὑτῶν ὡς πρόβατα, καὶ τὰ παιδία αὐτῶν σκιρτῶσι.
12 Λαμβάνουσι τὸ τύμπανον καὶ τὴν κιθάραν καὶ εὐφραίνονται εἰς τὸν ἦχον τοῦ ὀργάνου.
13 Διάγουσι τὰς ἡμέρας αὐτῶν ἐν ἀγαθοῖς καὶ ἐν μιᾷ στιγμῇ καταβαίνουσιν εἰς τὸν δην.
14 Καὶ λέγουσι πρὸς τὸν Θεόν, ἀπόστηθι ἀφ᾿ ἡμῶν, διότι δὲν θέλομεν νὰ γνωρίσωμεν τὰς ὁδοὺς σου·
15 τί εἶναι ὁ Παντοδύναμος διὰ νὰ δουλεύωμεν αὐτὸν; καὶ τί φελούμεθα ἐπικαλούμενοι αὑτὸν;
16 Ἰδού, τὰ ἀγαθὰ αὐτῶν δὲν εἶναι ἐν τῇ χειρὶ αὐτῶν· μακρὰν ἀπ᾿ ἐμοῦ ἡ βουλή τῶν ἀσεβῶν.
17 Ποσάκις σβύνεται ὁ λύχνος τῶν ἀσεβῶν, καὶ ἔρχεται ἡ καταστροφή αὐτῶν ἐπ᾿ αὐτούς! Ὁ Θεὸς διαμοιράζει εἰς αὐτοὺς δῖνας ἐν τῇ ὀργῇ αὑτοῦ.
18 Εἶναι ὡς ἄχυρον ἔμπροσθεν τοῦ ἀνέμου· καὶ ὡς κονιορτός, τὸν ὁποῖον ἁρπάζει ὁ ἀνεμοστρόβιλος.
19 Ὁ Θεὸς φυλάττει τὴν ποινήν τῆς ἀνομίας αὐτῶν διὰ τοὺς υἱοὺς αὐτῶν· ἀνταποδίδει εἰς αὐτούς, καὶ θέλουσι γνωρίσει τοῦτο.
20 Οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν θέλουσιν ἰδεῖ τὴν καταστροφήν αὐτῶν, καὶ θέλουσι πίει ἀπὸ τοῦ θυμοῦ τοῦ Παντοδυνάμου.
21 Διότι ὁ ἀσεβής ποίαν ἠδονήν ἔχει μεθ᾿ ἑαυτὸν ἐν τῷ οἴκῳ αὑτοῦ, ἀφοῦ κοπῇ εἰς τὸ μέσον ὁ ἀριθμὸς τῶν μηνῶν αὐτοῦ;
22 Θέλει διδάξει τις τὸν Θεὸν γνῶσιν; καὶ αὐτὸς κρίνει τοὺς ὑψηλούς.
23 Ὁ μὲν ἀποθνήσκει ἐν τῷ ἄκρῳ τῆς εὐδαιμονίας αὑτοῦ, ἐνῷ εἶναι κατὰ πάντα εὐτυχής καὶ ἥσυχος·
24 τὰ πλευρὰ αὐτοῦ εἶναι πλήρη πάχους, καὶ τὰ ὀστᾶ αὐτοῦ ποτίζονται μυελόν.
25 Ὁ δὲ ἀποθνήσκει ἐν πικρίᾳ ψυχῆς, καὶ ποτὲ δὲν ἔφαγεν ἐν εὐφροσύνῃ.
26 Θέλουσι κοίτεσθαι ὁμοῦ ἐν τῷ χώματι, καὶ σκώληκες θέλουσι σκεπάσει αὐτούς.
27 Ἰδού, γνωρίζω τοὺς διαλογισμοὺς σας, καὶ τὰς πονηρίας τὰς ὁποίας μηχανᾶσθε κατ᾿ ἐμοῦ.
28 Διότι λέγετε, Ποῦ ὁ οἶκος τοῦ ἄρχοντος; καὶ ποῦ ἡ σκηνή τῆς κατοικήσεως τῶν ἀσεβῶν;
29 Δὲν ἠρωτήσατε τοὺς διαβαίνοντας τὴν ὁδόν; καὶ τὰ σημεῖα αὐτῶν δὲν καταλαμβάνετε;
30 Ὅτι ὁ ἀσεβής φυλάττεται εἰς ἡμέραν ἀφανισμοῦ, εἰς ἡμέραν ὀργῆς φέρεται.
31 Τίς θέλει φανερώσει ἔμπροσθεν αὐτοῦ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ; καὶ τίς θέλει ἀνταποδώσει εἰς αὐτὸν ὅ, τι αὐτὸς ἔπραξε;
32 καὶ αὐτὸς θέλει φερθῆ εἰς τὸν τάφον, καὶ θέλει διαμένει ἐν τῷ μνήματι.
33 Οἱ βῶλοι τῆς κοιλάδος θέλουσιν εἶσθαι γλυκεῖς εἰς αὐτόν, καὶ πᾶς ἄνθρωπος θέλει ὑπάγει κατόπιν αὐτοῦ, καθὼς ἀναρίθμητοι προπορεύονται αὐτοῦ.
34 Πῶς λοιπὸν μὲ παρηγορεῖτε ματαίως, ἀφοῦ εἰς τὰς ἀποκρίσεις σας μένει ψεῦδος;