Job 17
1 Τὸ πνεῦμά μου φθείρεται, αἱ ἡμέραι μου σβύνονται, οἱ τάφοι εἶναι ἕτοιμοι δι᾿ ἐμέ.
2 Δὲν εἶναι χλευασταὶ πλησίον μου; καὶ δὲν διανυκτερεύει ὁ ὀφθαλμὸς μου ἐν ταῖς πικρίαις αὐτῶν;
3 Ἀσφάλισόν με, δέομαι· γενοῦ εἰς ἐμὲ ἐγγυητής πλησίον σου· τίς ἤθελεν ἐγγυηθῆ εἰς ἐμὲ;
4 Διότι σὺ ἔκρυψας τὴν καρδίαν αὐτῶν ἀπὸ συνέσεως· διὰ τοῦτο δὲν θέλεις ὑψώσει αὐτούς.
5 Τοῦ λαλοῦντος μὲ ἀπάτην πρὸς τοὺς φίλους, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν τέκνων αὐτοῦ θέλουσι τήκεσθαι.
6 Καὶ μὲ κατέστησε παροιμίαν τῶν λαῶν· καὶ ἐνώπιον αὐτῶν κατεστάθην ὄνειδος.
7 Καὶ ὁ ὀφθαλμὸς μου ἐμαράνθη ὑπὸ τῆς θλίψεως, καὶ πάντα τὰ μέλη μου ἔγειναν ὡς σκιά.
8 Οἱ εὐθεῖς θέλουσι θαυμάσει εἰς τοῦτο, καὶ ὁ ἀθῶος θέλει διεγερθῆ κατὰ τοῦ ὑποκριτοῦ.
9 Ὁ δὲ δίκαιος θέλει κρατεῖ τὴν ὁδὸν αὑτοῦ, καὶ ὁ καθαρὸς τὰς χεῖρας θέλει ἐπαυξήσει τὴν δύναμιν αὑτοῦ.
10 Σεῖς δὲ πάντες ἐπιστράφητε, καὶ ἔλθετε τώρα· διότι οὐδένα συνετὸν θέλω εὑρεῖ μεταξὺ σας.
11 Αἱ ἡμέραι μου παρῆλθον, ἐκόπησαν οἱ σκοποὶ μου, αἱ ἐπιθυμίαι τῆς καρδίας μου.
12 τὴν νύκτα μετέβαλον εἰς ἡμέραν· τὸ φῶς εἶναι πλησίον τοῦ σκότους.
13 Ἐὰν προσμένω, ὁ τάφος εἶναι ἡ κατοικία μου· ἔστρωσα τὴν κλίνην μου ἐν τῷ σκότει.
14 Ἐβόησα πρὸς τὴν φθοράν, Εἶσαι, πατήρ μου· πρὸς τὸν σκώληκα, Μήτηρ μου καὶ ἀδελφή μου εἶσαι.
15 Καὶ ποῦ τώρα ἡ ἐλπὶς μου; καὶ τὴν ἐλπίδα μου τίς θέλει ἰδεῖ;
16 εἰς τὸ βάθος τοῦ δου θέλει καταβῆ· βεβαίως θέλει ἀναπαυθῆ μετ᾿ ἐμοῦ ἐν τῷ χώματι.